Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 13

þessu af. Ég er leiður á að bíða eftir
gosinu, sem ég veit að kemur fyrr
eða síðar.
Jane fleygði frá sér hárburstanum
á snyrtiborðið. og stóð upp.
— Fyrst þú krefst þess, þá þætti
mér gaman að vita, hvort þér er
ómögulegt að taka þátt í samkvæmi
eitt einasta skipti án þess að drekka
of mikið.
— Ég var ekki einn um það. Og
ég drakk ekkert að ráði. En hana-
stélin, sem Hewitthjónin brugga
manni, eru nú ekkert blávatn, ef til
vill hefur þú sjálf orðið þess vör?
— Ég veit aðeins, að þú lagðist
til sunds strax í byrjun og hélzt
því áfram það sem eftir var kvölds-
ins. Það er ekkert nýtt. Og þegar ég
hugsa mig um, þá er ekki langt síðan
angaði af þér áfengislykt þegar þú
komst heim úr vinnunni á daginn.
— Æi, Jane í guðanna bænum!
Þú veizt að þetta eru hroðalegar
ýkjur. Hann hnaut ofurlítið um orð-
in. — Ef viðskiptavinir mínir vilja
skála fyrir lokinni samningsgerð, þá
get ég ekki skorast undan því. Það
verða allir að taka þátt í félagslífi
að vissu marki. Ég man heldur ekki
betur en ég hafi þurft að snúast
hér og elda kvöldmat við og við,
þegar þú hefur verið úti í Guð má
vita hvers konar erindum með hin-
um og þessum sjónvarpsmönnum.
Snöggir drættir fóru um andlit
Jane, en siðan varð það rólegt og
slétt eins og gríma.
— Ég fæ ekki séð hvers vegna þú
ættir ekki að taka á þig nokkuð af
heimilisstörfunum endrum og eins.
Þú ert sannarlega sá eini, sem ég
þekki, sem getur steikt meyrustu
kjötsneiðar þannig að þær verði eins
og skóbætur á bragðið, en mér finnst
ekki réttlátt af þér að ætlast til að
ég vinni ein öll störf heimilisins. At-
vinna mín er jafn erfið og þín, ef
til vill sýnu erfiðari. Þér var ljóst,
þegar við giftum okkur, að ég myndi
ekki segja upp stöðu minni. Ég bar
ekki í brjósti 'neina metnaðargirni
varðandi húsmóðurhlutverkið og
verkefni þess. Og allavega___
Augu Johns urðu að mjóum rifum,
en það var öruggt merki um, að
hann gat misst stjórn á sér þá og
þegar.
— Jane, ef þú svo mikið sem vík-
ur að því einu sinni enn, að starf
þitt sé mikilvægara, skemmtilegra og
betur launað en mitt, þá skal ég
löðrunga þig svo þú vitir ekki þitt
rjúkandi ráð!
Hún sneri sér að honum. Hún svar-
aði engu en augnaráð hennar var
hvasst og ögrandi. Þú gætir bara
reynt það, sagði augnaráðið, gerðu
það ef þú þorir og sjáðu hvað skeð-
ur.
John stóð í dyrunum og hendur
hans héngu ráðleysislega niður með
hliðumun. Svo kreppti hann allt í
einu hnefana, snerist á hæli og fór
út úr herberginu.
— John! hrópaði Jane. — Ef þú
ferð niður og heldur áfram að drekka
núna, þá geturðu leitað þér að öðr-
um svefnstað í nótt.
Hann kom aftur og virti hana fyr-
ir sér um stund.
— Legubekkurinn í stofunni er
ekki eins kaldur og þú, sagði hann
stuttur í spuna og fór aftur niður.
Jane settist aftur við snyrtiborðið
og horfði lengi á andlit sitt í spegl-
inum. Svo afklæddi hún sig hljóð-
lega og lagðist í rúmið. Henni gekk
illa að sofna og hún var með krampa-
drætti í fótleggjunum. Það var ör-
uggt merki um, að hún hefði einnig
drukkið helzt til mikið.
Hvernig í ósköpunum, hugsaði
hún, höfðu þau John komizt að þeirri
niðurstöðu, að hjónaband yrði þeim
gæfuríkasta úrlausnin? Þau höfðu
verið nógu ástfangin fyrir þrem ár-
um til þess að finnast það góð hug-
mynd, skynsamleg ráðstöfun, rök-
ræn úrlausn. Lífið átti að verða
óbreytt eftir sem áður, aðeins betra,
með varnarvegg gegn einmanaleik-
anum, bættum efnahag og sparifé á
vöxtum í bankanum. Óskadraumur-
inn hafði verið hús, einhvers staðar
í nágrenninu, þar sem grösugt væri
og gróðursælt með litskrúðuga garð-
flöt fyrir framan og stóra verönd,
þar sem hægt væri að halda sam-
kvæmi á sumrin. Bíl áttu þau bæði,
hennar var Anglia, sem kominn var
af léttasta skeiði, John átti Austin
fjölskyldubíl, traustan í útliti, til
þess að vera í samræmi við traust
verzlunarfyrirtæki.
En hvað var orðið úr hjónaband-
inu eftir þrjú ár? O-o hún vissi svo
sem hvar skórinn kreppti. Hugmynd-
ir Johns um hina fullkomnu eigin-
konu voru eitthvað í átt við litla,
sæta húsfreyju með rósótta svuntu
og eplakökur og annað lostæti sem
sérgrein. Það var ekkert athugavert
við þessa fyrirmynd, en hann hefði
frá upphafi átt að gera sér ljóst að
hún myndi ekki hæfa því hlutverki.
Ef til vill hafði hann vonað, að
hún myndi breytast. Karlmenn voru
þannig. Þeir ímynduðu sér allir, að
það eitt að vera gift, væri konunni
nóg. Þeir hugsuðu ekki um öll árin,
sem fara í að olnboga sig áfram,
áður en konan — í stöðugri baráttu
gegn fordómum karlmannanna — er
orðinn forstjóri sjónvarpsdeildar hjá
risafyrirtæki eins og Sarleys.
Mér líður hörmulega, hugsaði
Jane. Það getur ekki verið að kenna
áfenginu einu saman. Ég reyndi að
takmarka drykkjuna eins og mögu-
legt var vegna félagslegs velsæmis.

SMÁSAGA
EFTIR ■
Ég held helzt að ég sé að veikjast
af inflúenzu.
Hún fékk aftur krampadrætti í
fæturna og sparkaði frá sér til að
losna við þá. Að lokum tókst henni
að sofna.
Morgunverkin á heimili Jane og
John Halstead voru í föstum skorð-
um. Sá, sem fyrstur vaknaði, byrj-
aði á að matreiða morguverðinn.
John varð fyrstur á fætur þennan
morgun. Hann fór í steypibað meðan
kaffið hitnaði. Hann var þegar búinn
að hella í fyrsta bollann, þegar Jane
kom fram í eldhúsið. Hún var með
dynjandi höfuðverk og sat aðeins og
fitlaði við matinn.
Hinum megin við borðið sagði
John: — Nú er því lokið, er það
ekki, Jane?
Hún leit upp, undrandi.
— Rifrildinu áttu við? Upp á síð-
kastið hafði óvináttan haldizt a. m. k.
þangað til síðdegis, stundum nokkra
daga, já jafnvel heila viku.
— Nei, hjónabandinu.
Hún fann til sársauka innra með
sér, ekki aðallega vegna þess sem í
orðunum fólst, heldur hinu, að henni
hafði flogið það sama í hug og henni
fannst að hún, sem var þolandinn,
hefði einkarétt á að brydda upp á
því. En hún hélt áfram að pota í
matinn og sagði með uppgerðarkæru-
leysi í röddinni: — Já, ég geri ráð
fyrir því.
— Ég hef ekki minnst á það við
þig áður, en mér hefur verið boðin
fulltrúastaða fyrir norðan. Og þar
sem samkomulagið er ekki lengur
með neinum ágætum hjá okkur, þá
hefur þú líklega ekkert við það að
athuga, að ég taki boðinu?
— Alls ekkert. Henni var brenn-
heitt á höfðinu, en hendurnar ískald-
ar og röddin sömuleiðis, þegar hún
sagði: — Viltu fá skilnað?
— Ekki nema þú óskir eftir því.
Ekki fyrst um sinn að minnsta kosti.
Framh. á bls. 31.
FÁLKINN 13