Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 41

Það var mikil þátttaka í 2. umferð, og nú komust margir
réttilega upp í háar tölur.
Verðlaunin:
1. verðlaun, 500,00 hlýtur Þuríður Indriðadóttir, Giljá,
Vatnsdal, A-Hún. 700 stig.
Lausn Þuríðar: andsnúni — nandúinn — dúnninn —
sanninn — nandúinn — únsan — innsnúna — nandúinn —
nandúinn.
2. verðlaun, 200,00 hlýtur Helga Laxdal, Túnsbergi,
Svalbarðsströnd, S-Þing. 656 stig.
Lausn Helgu: andsnúln — núandinn — dansinn — sand-
núin — núandinn — únsan, — innsnúin — núandinn —
núandinn.
3. verðlaun verða að þessu sinni að skiptast á milli
Davíðs Haraldssonar, Gleráreyrum 14, Akureyri og Sigurð-
ar Magnússonar Hverfisgötu 14 Hafnarfirði. Þeir sendu
nákvæmlega eins lausn og hlutu báðir 655 stig.
Lausn Davíðs og Sigurðar: andsnúin — nandúinn —
dúnninn — sanninn — nandúinn — únsan — innan —
nandúinn — nandúinn.
Næsta þraut
Næsta lykilorð er AFARKOSTIR. Nýjum þátttakendum
skal bent á að aðalreglan er sú að aðeins má nota þá stafi
sem koma fyrir í lykilorðinu og ekki oftar í hverju orði en
þá er að finna í lykilorðinu.
Bannað er að nota persónuheiti eða staðaheiti, ennfremur
heimatilbúin orð eða orðskrípi. Rita skal orð eftir ríkjandi
réttritunarreglum.
Samtais:
Nafn: .......................................
Heimilisfang: ...............................
Verðlaun:
Fálkinn veitir vikulega þrenn verðlaun, kr. 500,00,
200,00 og 100,00. Ef margir ná sama stigafjölda verður
dregið um verðlaunin Frestur til að skila lausnum er
þrjár vikur, Merkið umslagið ORÐ AF ORÐI 6.
Utanáskriftin er: Vikublaðið Fálkinn, pósthólf 1411.
• Ég er saklaus
Framh. af bls. 37.
virðist manni hann vitrari en
annað fólk, og ef ég væri
minnstu ögn hjátrúarfullur, þá
myndi ég segja að hann væri
skygn.
— Nú, það var ískyggilegt,
sagði Marianne.
Ef svo væri ætlaði hún að
vona, að hann sæi aðeins fram
en ekki aftur í timann og gæti
þvi ekki orðið neins áskynja
um fortíð hennar.
Lengra uppi í berginu var stór
Pallur festur upp innan í tröll-
auknum gíg og voru botn og
Veggir gígsins úr mjallhvítum
steini.
— Er þetta marmari? spurði
Marianne forviða.
— Nei, þá væri ég orðinn
milljóneri, sagði Ulf hlæjandi.
Því miður er þetta aðeins kvarz
og sú tegund er ekkert nálægt
því jafn verðmæt og marmari.
En hún er falleg samt. Finnst
þér það ekki?
— Jú, til hvers er það notað?
— Til járnvinnslu. Eigum við
að fara niður?
Marianne fór út úr bílnum.
Loftið hér uppi í skóginum var
kyrrt og mollulegt. Himininn var
orðinn grár og þungbúinn. Ulf
klifraði á undan Marianne út á
mjótt einstigi, sem lá í bugðum
niður í botn gígsins. Einhvers
staðar í fjarska hvað við spreng-
ing í berginu.
Steinnáman var eins og djúp-
ur, drifhvítur brunnur, um hálf-
ur kílómeter i þvermál. Á brunn-
barminum uxu há grenitré, tein-
rétt eins og varðmenn. Botninn
var fullur af grjótflögum og
stórum klettum. Ulf leiddi hana
áleiðis að miðjum gígnum og tók
sér síðan stöðu aftan við hana.
— Líttu nú á, sagði hann og
sneri henni i hring eftir þvi, sem
hann benti. Þarna — og þarna
— og þarna! Frá þessum kringl-
ótta gíg standa geislar í allar
áttir. Öll kvarznáman er eins
og risastór, hvít stjarna, að vísu
ekki alveg regluleg, en það er
þó all sérkennilegt.
— Hvernig getur slík jarð-
myndun átt sér stað? spurði
Marianne undrandi.
— Það hefur ef til vill verið
komið að jólum, þegar Skapar-
inn vann að þessu bergi, sagði
Ulf og hló. Eigum við að fara
inn í fremsta geislann?
— Já, það gæti verið gaman.
Úr kringlóttum gígnum komu
þau inn i djúpa, snjóhvíta gjá,
en innst i henni unnu nokkrir
verkamenn að því að hlaða
sundursprengdu kvarzi á lítinn
vagn, sem ók á teinum. Allt í
einu heyrðist druna, svo undir
tók i berginu. Veggir gjárinnar
voru baðaðir í fjólubláu ljósi.
— Hvað var þetta? Önnur
sprenging?
— Nei, það var þruma. Hún
var að visu langt í burtu í þetta
skipti, en við getum samt farið
að leggja af stað upp að bíln-
um. Hér er ekkert meira að sjá,
og...
Eldingin og þrumugnýrinn
komu samhliða og stórir regn-
dropar skullu á hvitum stein-
botninum. Á tveim minútum var
skýfallið í algleymingi. Steinarn-
ir urðu hálir. Marianne hrasaði,
rann, féll við nokkrum sinnum
og hruflaði sig á hnjánum. Hún
beit saman tönnunum. Þrumu-
skellir og hvitfyssandi eldinga-
leiftur gengu hvert á fætur
öðru. Ulf greip um handlegg
hennar og hálf dró hana með
sér.
— Vertu ekki hrædd, sagði
hann. Þetta verður bráðum búið.
Nú skulum við bara klifra upp.
Getui’ðu komizt sjáif núna?
41
FALKINN