Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 11

ekki — gat ekki viðurkennt brot,
sem ég hafði ekki framið?
Hvar hafði hann haldið sig í
tvö ár, maðurinn, sem ók bíln-
lim? Hann gat ekki hafa meiðst
mikið, þar sem honum tókst að
Íyfta henni yfir í ekilssætið og
hverfa siðan. Hann hafði komið
Öllu haganlega fyrir — til þess
að bjarga sjálfum sér! Hvílíkur
heigull og samvizkulaus þorpari!
Marianne fannst hún vera að
kafna. Hún varð að fara út til
að ná andanum. Ef hún flýtti
sér, myndi hún geta farið í
gönguferð niður að vatninu áður
en timi væri til kominn að byrja
aftur á skrifstofunni. Þegar hún
var í þann veginn að beygja
fyrir gaflinn á setrinu, opnaði
einhver eldhúshurðina fyrir
Tarzan. Marianne gat aðeins séð
afturhluta hundsins með sveifl-
andi rófuna. Framhlutinn var í
hvarfi við eldhúshurðina, sem
stóð upp á gátt.
— Leiður ertu og ljótur, hund-
kvikindi, þig hef ég fengið sem
refsingu syndanna. Gagn að þú
getur ekki sagt huldunni frá
þessu hnossgæti, sem ég er að
gefa þér.
Þetta var rödd eldabuskunnar,
full af einlægri viðkvæmni. Mari-
anne hélt áfram. í dyragættinni
sat Jannis Anna með handlegg-
ína um háls Tarzans og jós yfir
hann gælum og skammaryrðum.
Hún var klædd eldhússlopp og
hafði hvítan klút bundinn um
höfuðið. Það brá fyrir hvössum
glampa I augum hennar þegar
hún sá Marianne. Hafði skrif-
stofudaman heyrt hvað hún
sagði? Myndi hún þvaðra um
það? Hún sleppti Tarzan og
stóð á fætur.
— Það er veðrið til að ganga
úti núna, sagði hún.
— Já, ég hafði hugsað mér að
hreyfa mig ofuriítið áður en ég
settist aftur inn á skrifstofuna.
Maturinn var svo góður, að ég
hef áreiðanlega borðað yfir mig,
svaraði Marianne brosandi.
— Það gerir minnst til, meðan
hún hefur matarlyst, sagði Anna
snúðugt og sneri við inn í eld-
húsið aftur.
Hefur matarlyst? Hvað átti
hún við? Marianne hristi höfuð-
ið. Voru allir eitthvað skritnir
i kollinum i dag? Fyrst Louise..
og nú Jannis Anna!
Marianne lokkaði-Tarzan með
sér og gekk niður trjágöngin.
Fyrir neðan hana glitraði á is-
bláan flöt Runn-vatnsins, með
sólbliki í smáum gárum. Loftið
var þrungið ilmi af björk og ný-
laufguðum hlyni. Skammt frá
landi vakti fiskur í vatninu. Á
yfirborðinu mynduðust hringir,
sem stækkuðu og dreifðust í all-
ar áttir þar til þeir máðust út.
Eftir fáeinar vikur myndi vatn-
ið vera orðið svo hlýtt, að hún
gæti hlaupið þangað og baðað
sig á morgnana — og ef til vill
í hádeginu og aftur eftír vinnu-
tima!
Hún settist á stein og horfði
út yfir vatnið. Tarzan fleygði
sér niður við hlið hennar og lá
og mókti með lafandi tungu.
Hún lagði hendina á breitt höfuð
hans og lék sér að öðru eyranu
á honum. Það var dásamlegt að
hafa hund hjá sér. Það rak ein-
manakenndina á flótta.
— Finnst þér einnig að ég sé
ókvenleg? spurði hún hundinn
hálfglettnislegum rómi. Ef þú
vissir nú hver ég er...
Hljóðmerkið frá verksmiðj-
unni sem stóð utar við vatnið,
tætti loftið sundur. Marianne
spratt á fætur. Klukkan var eitt.
Það var kominn tími til að snúa
aftur, til viðskiptabréfa, timbur-
lista og Jansson. Hún lagði af
stað upp brekkuna. Hátt fyrir
ofan hana stóð herrasetrið. Það
var nærri því fallegra að sjá frá
vatninu en hinum megin frá.
Grannar, ávalar súlurnar kring-
um veröndina gáfu því virðulegt
yfirbragð. Dyrnar að garðstof-
unni stóðu opnar. Rétt fyrir
innan þær en þó vel sýnileg,
stóðu Ulf og Louise. Hann lagði
handlegginn um herðar henni.
Marianne vék í skyndi til hlið-
að og faldi sig bak við sýrenu-
trén, sem uxu báðum megin við
gangstíginn. Hún ætti að hlaupa
inn í skrifstofuna' en ekki standa
hér eins og negld við jörðina
og einblína á þau. En hún gat
ekki hrært legg eða lið. Hún var
forviða, vissi ekki sitt rjúkandi
ráð ... Að það skyldi geta valdið
henni þvílíkum sársauka að
horfa á tvær hamingjusamar
manneskjur! Hún þráði sjálf
hamingju... hafði þráð hana
ósegjanlega... allra heitast á
tímabilinu eftir að slysið varð.
En allir höfðu dæmt hana og
dómurinn hafði útilokað hana
frá lífinu og mannlegum félags-
skap.
Hjúin þarna uppi voru sólar-
megin í iífinu. Henni virtist það
mjög táknrænt, að hún skyldi
sjálf standa þarna í skugganum,
svo langt fyrir neðan þau, eins
og hún væri á hafsbotni...
Skyndilega hvarf henni lömun-
in. Hún hljóp eins og hún ætti
iífið að leysa til skrifstofunnar
í hægri álmunni.
ÞRIÐJI KAFLI.
Nú lá Tarzan við hliðina á
stól Marianne, þar sem Ulf var
ekki heima Hann. hafði verið
fjarverandi í marga daga til
þess að vera viðstaddur skógar-
uppboð. Dyrnar að innri skrif-
stofunni stóðu opnar og autt
herbergið blasti við þeim. Mari-
anne glamraði á ritvélina til
þess að yfirgnæfa þögnina. Verk-
stjórinn I verksmiðjunni var ný-
búinn að skila vinnuskýrslum
sínum og Jansson var nú að
kenna henni að reikna út vinnu-
laun verkamannanna. Tímar,
teningsmetrar, dýrtíðaruppbót,
prósentur og ákvæðisvinnutext-
ar hringsnerust í höfðinu á
henni. Hún sló álnalangar talna-
raðir í reiknivélina, lagði saman,
reiknaði aftur og aftur...
— Hvernig fer skógaruppboð
fram? spurði hún allt í einu.
— Varan er stimpluð og selzt
á rót, svaraði Jansson. í sama
bili hnerraði hann svo gríðar-
lega, að Marianne lyftist upp úr
sætinu. Tarzan hrökk upp af
svefninum og sendi honum að-
varandi augnaráð.
— Fara þeir þá út í skóginn
og seija trén? spurði hún og
renndi langri talnaræmu milli
fingranna. Hún sneri baki í Jans-
son og sá þess vegna ekki, að
axlir hans hristust.
— Einmitt, sagði hann graf-
alvariegur. Hrr! Venjulega koma
mörg hundruð manns á þessi
uppboð og þeir ganga tré frá
tré og bjóða í og yfirbjóða.
— Er það, já. Það er þess
vegna, sem það tekur svona
langan tíma, sagði Marianne í-
hugandi. Hve lengi mundi Ulf
eiginlega verða að heiman?
— Oft margar vikur, fullyrti
Jansson.
Hvað ertu að reyna að telja
aumingja stúlkunni trú um?
spurði Ulf Stigman, sem hafði
komið inn svo hvorugt þeirra
heyrði.
— Hrrm! Hún trúði mér,
sagði Jansson. Hann tók upp
köflóttan vasaklút og snýtti sér.
Marianne sneri sér við og
horfði á mennina báða. Ulf hall-
aði sér upp að dyrastafnum og
skellihló. Tennur hans lýstu
mjallhvítar í sólbrenndu andlit-
inu og augun Ijómuðu. Ef til
vill var hann búinn að koma við
í aðalhúsinu og hitta Louise —
og kyssa hana — áður en hann
færi til skrifstofunnar. Mari-
anne fann til ákafrar óbeitar og
hana sveið í hjartað. Ulf líktist
mest skógarguði, svo áberandi
karlmannlegur...
— Var það ekki satt, að þið
færuð út í skóginn og selduð
trén? spurði hún.
Ulf varð skyndilega alvarleg-
ur á svip. Nú voru aftur komn-
ir þessir þjáningardrættir í fölt
andlit hennar — nákvæmlega
eins og þegar hann sá hana
fyrst — og augnaráðið var fullt
af mótþróa. Einkennileg stúlka!
Varð hún svona vegna þess að
Jansson gerði að gamni sínu við
hana? Þóttasvipurinn gerði and-
lit hennar fráhrindandi á ný. Ef
hann aðeins gæti komið henni til
að hlæja! En eins og á stóð
dirfðist hann ekki að glettast
við hana. Það var eins og það
ætti ekki við þegar þessi svipur
var í augum hennar.
— Nei, Jansson lýgur eins og
hann er langur til. Þú verður að
launa honum lambið gráa og
segja honum einhverja trölla-
sögu seinna, sagði hann vin-
gjarnlega.
— Ég get ekki sagt neinar
tröllasögur. Fólk trúir mér ekki
einu sinni, þegar ég segi satt!
sagði Marianne án þess að hugsa
sig um. Hún hefði getað bitið
úr sér tunguna, þegar henni
varð ljóst, hvað hún hafði sagt.
— Ég á við, að ég hef ekki nægi-
legt hugmyndaflug til þess.
— Fyrir alla muni, taktu ekki
allt svona skrambi alvarlega!
Hefurðu enga kímnigáfu? hraut
út úr Ulf. Hann rétti sig upp
frá dyrastafnum með rykk, gekk
inn í innri skrifstofuna og lét
aftur hurðina á eftir sér.
Honum fannst flibbinn þrengja
að hálsinum á sér, enda þótt
hann væri fráhnepptur. Þessir
aflöngu augnskjáir voru ... þau
komu honum I uppnám. Hann
gat ekki afborið þau. Sjálfstjórn
hennar var eins og brynja utan
um einhverja ósýnilega sorg;
það var ærandi ósamræmi. Ef
til vill hafði hún I raun og veru
orðið fyrir einhverri ástarsorg.
Sá, sem hefði svikið hana var
áreiðanlega snarvitlaus, hugsaði
hann.
Hvað var það, sem Louise
hafði sagt? Að Marianne gæti
orðið ástfangin í honum — Ulf
Stigman. Bull og þvaður! Ekki
Marianne... hann væri nú lík-
lega enginn Don Juan heldur!
Gremja hans magnaðist og varð
að reiði.
— Hvern fjandann sjálfan er
ég að hugsa um Marianne? Taut-
aði hann. Ég ætla að kvænast
Louise, strax og ...
Þau ættu þó að minnsta kosti
að láta líða hálft ár — helzt eitt
ár — áður en þau giftu sig.
Hann dirfðist ekki að viður-
Framh. á bls. 36.
HÚN HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HÚN NOKK-
URN TÍMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKIJGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVI AÐ HÚN FENGI ALDREI MANNINN SEM HÚN ELSKAÐI?
FALKINN
11