Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 26

Julie
Andrews
AÐ var Julie Andrews að
að þakka að hún komst
inn á leiklistarbrautina.
Hún stóð á leiksviði í fyrsta
skipti, í London 1948. Julie
var þá aðeins 12 ára gömul og
lék í söngleiknum „Starlight
Roof“ og hámark hans var
litli söngurinn hennar Julie
„Mignon“. Þegar Julie byrjaði
að syngja varð dauðakyrrt í
salnum, en þegar seinasti tónn-
inn dó út hófust fagnaðarlæti
áheyrenda. Þetta endurtók sig
kvöld eftir kvöld.
Þegar Julie varð 18 ára hafði
hún leikið í fjölmörgum lát-
bragðs- og söngleikjum og hafði
meðal annars verið kynnt fyrir
ensku konungsfjölskyldunni.
Hún var þá þegar þekkt og
vinsæl listakona í London, en
engan og allra sízt hana
sjálfa hafði dreymt um að
nokkrum árum seinna yrði
hún heimsþekkt stjarna.
Hinn raunverulegi frægðarfer-
ill hennar byrjaði á því að
hún fékk tilboð frá Ameríku
um að leika í „Boy Friend“.
Julie afþakkaði fyrst í stað því
hinn ameríski leikstjóri setti
það skilyrði að hún skrifaði
undir tveggja ára samning.
Julie sem aldrei hafði ferðast
utan Englands og aldrei verið
í burtu frá foreldrum sínum,
gat ekki hugsað sér að vera að
heiman nema í mesta lagi í
eitt ár. Að síðustu féllust þeir
amerísku á eins árs samning.
Það er þessum samningi að
þakka að Julie fékk lífs síns
gullna tækifæri, því að í lok
þessa árs byrjuðu leikstjórarn-
ir Lerner og Loewe að leita að
stúlku í hlutverk Elizu í My
Fair Lady. Kvöld eitt sáu
Lerner og Loewe, Julie á
Broadway. Julie fékk hlutverk-
ið sem Elíza og þar með sitt
stærsta leiksviðstækifæri, en
einnig sín mestu kvikmynda-
vonbrigði. í um það bil fjögur
ár lék Julie hlutverkið sem
Elíz.a Doolittle, til skiptis á
Broadway og í West End leik-
húsi í London.
Þegar svo kvikmynda átti
leikritið, biðu allir — og einnig
Julie eftir að hún fengi hlut-
verkið á hvita tjaldinu. En
Jack Warner, sem gera átti
kvikmyndina, hafði aðrar áætl-
anir. Frá hans sjónarmiði séð
var Julie ekki nógu stórt
númer. En það var Audrey
Hepurn aftur á móti. Að vísu
gat hún ekki sungið en hug-
vitsemi leikstjórans bjargaði
því við.
Ég talaði við Julie Andrews
litlu síðar að þetta gerðist. Hún.
tók á móti mér í íbúð sinni í
London,bauð mér til tedrykkju
og lét álit sitt í ljós á þessa
leið:
Ég varð mjög vonsvikin
þegar Jack Warner gekk fram-
hjá mér með aðalhlutverkið.
Ég hafði ákveðið reiknað með
því. Elíza Doolittle var orðin
eins og tvíburasystir mín, og
ég vildi svo gjarnan fara með
hlutverkið í kvikmynd. Ég
hefði orðið græn af öfund ef
einhver önnur en Audrey
Hepurn, sem ég dáist mjög að,
hefði fengið þetta hlutverk.
Ef til vill varð þessi ósigur
til þess að Julie náði eins langt
og raun ber vitni í leik sínum
sem Mary Poppins, hlutverk
sem Walt Disney bauð henni
eftir vonbrigðin með Jack
Warner. Fyrir leik sinn í þeirri
mynd tók Julie á móti Oskars-
verðlaununum 1965, — en þar
með hafði hún sigrað keppinaut
sinn Audrey Hepurn.
Jvdie Andrews hefur nef sem
oft er líkt við skíðabrekku,
skarplegt andlit og glæsilega
fótleggi. Hún er oftast klædd
síðbuxum, og eins og hún hafi
alltaf á tilfinningunni að fólk
horfi á fæturna á henni, situr
hún samanhnipruð í sófanum.
Hún notar lítið eitt af andlits-
púðri, engan varalit, en mikla
augnskugga sem fá dökkblá
augun til að njóta sín til fulls.
Hún er kvenleg og hlédræg,
en veit augljóslega hvað hún
vill. Hún er ekki ímynd hinnar
draumlyndu Mary Poppins,
þvert á móti er hún í sínum
þröngu síðbuxum, með tak-
markaðan, andlitsfarðann, ein-
kennandi dæmi hinnar fram-
gjörnu, duglegu nútímakonu.
hún brosir leiksviðsvön, en tal-
ar mjög varlega. Hún virðist
vera dálítið fjarlæg og maður
hefur á tilfinningunni að hún
sé á verði gagnvart einhverju.
Ef til vill er hún hrædd við
blaðamenn.
Hún hugsar sig vel um, svar-
ar mjög nákvæmlega og gætir
þess að allt sé rétt skrifað
26
FALKINN