Fálkinn - 16.05.1966, Side 24

BRENNIMERKT BRETOIMERKT BRENNIMERKT BREKNIMERKT
— Ég sat og var að lesa. Hef-
ur nokkuð komið fyrir?
— Nei, sagði hann. Það hefur
ekkert annað komið fyrir en að
ég fékk allt í einu löngun til að
hringja til yðar — aðallega til
að spyrja hvort við gætum hitzt
bráðlega aftur og skipzt á spak-
mælum yfir matseðli.
„Ailt í einu,“ hugsaði hún og
óskaði að hann hefði sagt allt
annað — að hann hefði lengi
ætlað sér að hringja til hennar.
— Hvað mér viðkemur —
mjög gjarnan, sagði hún.
Hann varð ákafur: — f dag
er þriðjudagur — eigum við að
segja á fimmtudagskvöld vegna
þess að ég á kvöldvakt á morgun.
Get ég sótt yður um áttaieytið?
Segið já ...
— Já, takk.
Svo hafði hann ekkert meira
að segja, nema að kveðja í flýti
og óska henni góðrar nætur.
Grete sat með símann i hend-
inni og brosti. Aðeins tíu mín-
útum síðar svaf hún draum-
lausum svefni. Síðasta ákvörðun
hennar áður en hún sofnaði var
sú að kaupa nýjan kjól, sem
átti að vera svolitið dýrari en
flestir aðrir.
Eftirvænting og leynileg til-
hlökkun heils dags hafði hlaðizt
upp hjá henni þegar hún hitti
hann. En strax í bílnum byrjaði
hann að spyrja um heilbrigðis-
ástand hennar og alvarlegar og
faglegar spurningar hans gerðu
hana niðurdregna vegna þess að
það var maðurinn Lars Sten-
feldt, sem hún vildi hitta — ekki
læknirinn, sem gegndi störfum
sínum jafnvel í frítímum.
Án þess eiginlega að vilja það
stakk hún upp á að þau færu
á dansstað og þau höfnuðu í
Strand næturklúbbnum. Svo
snemma kvölds var mjög fá-
mennt í hinum stóra, skuggsýna
sal, og þegar hann byrjaði að
tala um Hoffmann, fannst henni
þyrma yfir sig og vissi strax
að kvöidið yrði ekki velheppnað.
Hann spurði ekki, veik aðeins
lausiega að efninu, eins og hann
vildi gefa henni tækifæri til að
fylla í eyðurnar. En Grete vissi
alls ekkert um Hoffmann. Hann
hafði vakið hjá henni óskiijan-
legan ótta í þetta eina skipti sem
hún hafði hitt hann — það var
satt. En það var ekki í fyrsta
skipti, sem hún hafði næstum
verið gripin ofboði yfir því að
vera hjálparlaus á valdi hvit-
klædds iæknis. Það var þessi
litli en alvarlegi ijóður á ráði
hennar sem leikið hafði hana
svo grátt á óheppilegu augna-
bliki. Hvers vegna þurfti hún
að vera minnt á þetta einmitt
í kvöid? Þau dönsuðu saman, en
hún íann að hugur hans var
annars staðar. Hún gerði sér sí-
fellt meiri fyrirhöfn til þess að
koma honum í smávegis hátíða-
skap, en eitthvert hugiægt vanda-
mál virtist hvíla þungt á hon-
um. Ef hann hafði orðið ósáttur
við yfirboðara sinn þá gat hann
sagt það hreinskiinislega í stað
þess að hjúpa sig einhverri
ieynd, sem jafnvel ekki leyfði
eitt einasta bros.
Kvöldið var misheppnað. Að
vísu urðu þau „dús“ en það
braut ekki niður hinn undarlega
ósýnilega vegg, sem á milli
þeirra var. Vonbrigðin voru
henni sár.
Er þau kvöddust í bílnum,
byrjaði hann á ný að spyria hana
um heilsu hennar. Andartak datt
henni i hugr hvort hann eða Hoff-
mann hefðu uppgötvað eitthvað
aivariegt á röntgenmyndunum
en það var eins og jafnvel þessi
möguleiki gerði hvorki til né
frá núna.
Hún hafði — hvers vegna ekki
að viðurkenna bað — í tvo daga
hafði hún leikið sér að þeirri
hugmvnd að hann myndi ef til
vili leggja handieggina utan
um hana, snerta andlit hennar
með vanga sínum, gefa henni
ofurlitla hlýju, opna fyrstu dyrn-
ar til gagnkvæms trúnaðar.
Þess vegna var henni raun að
því að hann skyldi sitia og biða
eftir að hún iýsti fyrir honum
iíkamskviila, sem hún varla gat
viðurkennt fyrir sjálfri sér.
Þau buðu hvort öðru góða nótt
með fáum, orðum, sem ekki
hvöttu til frekari samfunda. Þeg-
ar hún var orðin ein í íhúð sinni,
iangaði hana mest af. öllu til
að gráta en hún ákvað að verða
heidur reið — reið við sjálfa
sig Og reyna að gera sér ljóst
að hann hefði aðeins áhuga á
henni sem sjúklingi.
Þegar hún var komin í rúmið,
fékk hún verkjakast. Hún hafði
ekkert fundið til í tvær vikur.
Nú voru þrautirnar verri en
nokkru sinni fyrr. Hún beit i
svæfilshornið til þess að veina
ekki hástöfum. Gegnum bjáning-
arnar gerði hún sér fulla grein
fyrir hinni fáránlegu aðstöðu.
Þetta verkjakast kom til af því
einu að hún þráði hann.
Að lokum sofnaði hún. Síðast
þegar hún ieit á klukkuna, var
hún hálffjögur.
3. KAFLI
Hin rauðgullnu lauf október-
mánaðar féllu og úti var rok
og rigning. Hjá Grete Rosen-
berg á ferðaskrifstofunni varð
ösin af sóiþyrstum Svíum fram-
an við afgreiðsluborðið þéttari
en nokkru sinni, hjá Hoffmann
og Lars Stenfeldt urðu konurn-
ar á biðstofunni yngri.
Þetta var vel þekkt og gamalt
árstíðafyrirbrigði og fremur öm-
uriegt. Svo einkennilegt sem það
var, virtist ágústmánuður í
Stokkhólmi vera eins konar há-
markstími fyrir óæskileg börn.
Flestar umsækjendanna voru ó-
giftar. En að minnsta kosti ein
af hverjum tíu var gift og átti
von á barni með öðrum en eigin-
manni sínum.
Sambandið milli Hoffmanns og
Stenfeldts hafði að mestu misst
sinn fyrri léttleika. Eftir kvöld-
verðinn heima hjá Hoffmann
töluðust þeir ekki við annað en
það sem starfinu viðkom. Hoff-
mann nefndi aldrei Grete Rosen
berg á nafn.
En Stenfeldt hugsaði oft til
Grete. Eitthvað hafði farið úr-
skeiðis er þau hittust seinast.
En hann skildi ekki hvers vegna.
Honum hafði verið mjög órótt
út af vandamáli hennar og hann
gat ekki losnað við þá meinloku,
að í fortíðinni hefði eitthvert
samband verið á milli Grete og
Hoffmanns. Hvers vegna vildi
hún ekki ræða þessi mál við
hann?
Hafði Hoffmann haft rétt fyr-
ir sér, þegar hann frá þvi fyrsta
skilgreindi hana sem imyndunar-
veika — móðursýkissjúkling?
Nei — nei og aftur nei. Sten-
feldt var ekki sem lélegastur sál-
fræðingur. Grete var ekki heil-
brigð og Hoffmann hafði ekki
sagt sannleikann. Að minnsta
kosti ekki allan sannleikann.
Bæði Grete og Hoffmann héldu
honum utan við hið sameigin-
lega leyndarmál sitt.
Vitanlega ætti hann að láta
einkamál þeirra í friði. En hann
gat það ekki. Hann var með
hugann við Grete einhverja
stund á degi hverjum og Hoff-
mann hafði hann fyrir augun-
um allan daginn frá morgni til
kvölds. Og þegjandaleg stirfni
Hoffmanns var eins og rauðlýs-
andi aðvörunarskilti. En í stað
þess að hræða hann jók hún
forvitni hans um allan helming.
Hann heimsótti Grete kvöld
eitt síðast í október og fyrstu
mínúturnar hafði hann á til-
finningunni að henni þætti
gaman að sjá hann. En jafn-
skjótt og hann byrjaði að þreifa
fyrir sér eftir svörum við hin-
um mörgu spurningum sinum,
lokaði hún sig inni í skel sinni.
Þau léku hálfgerðan skollaleik
og þegar hann við brottförina
spurði hana mest formsins vegna
hvort hún myndi vilja hitta hann
aftur svaraði hún með undan-
brögðum: — Víst vil ég það, en
ég veit ekki hvenær það gæti
orðið. Ég ætla að taka mér frí
og fara burt um tíma.
— Hvert þá? spurði hann
snögglega.
— Það veit ég ekki ennþá,
svaraði hún. Á ferðaskrifstof-
unni verða oft laus sæti í fiug-
áætlunum. Ég hverf einhvern
daginn þegar ég fæ sæti í flug-
vél sem flýgur í hagstæða átt.
— Hvaða átt er það?
Hún leit á hann og dauft bros-
ið á vörum hennar var angur-
vært og stillilegt. — Þú átt ekki
að spyrja svona mikið, Lars.
Því minna sem þú veizt um mig,
þeim mun betra fyrir þig.
Hún rétti fram höndina til að
kveðja hann — og eins og til
að halda honum í öruggri fjar-
lægð.
— Vertu sæl, Grete, sagði
hann. Við sjáumst aftur, það er
ég viss um.
Hún svaraði engu, brosti að-
eins litið eitt, efagjörn á svip.
Síðan steig hún út úr bifreið
hans og langalengi fannst hon-
um, sem lifið sjálft hefði ekið
við hlið hans spölkorn en síðan
skilið hann eftir einmana og
kaldan.
Nokkrum dögum seinna sagði
hann Hoffmann, að hann ætlaði
að taka sér frí.
— Núna, á miðri haustvertíð,
sagði Hoffmann. Það hlýtur að
vera áríðandi.
— Ég hef ekki tekið mér neitt
frí i sumar og ég er þreyttur
á sjálfum mér og öllu saman.
Hoffmann horfði á aðstoðar-
lækni sinn í fuilar þrjátíu sek-
úndur.
— Ég sé leynileg vonbrigði í
andliti þínu, kæri vinur, sagði
hann, og skyndilega var eitt-
hvað af gömlu alúðinni komið
aftur í rödd hans. — Vitanlega
tekurðu þér fri.
Það var nærri óhugnanlega
auðvelt að lesa andlitssvip Hoff-
manns. Ótti hans um að Stenfeldt
stæði í einhverju sambandi við
Grete Rosenberg hafði verið aug-
ljós allt haustið. Jafngreinileg
var nú ánægja hans yfir því að
Stenfeldt hafði sýnilega ekki orð-
ið neitt ágengt hjá ungfrú Rosen-
berg.
Hann reikaði um Stokkhólms-
borg einn dag og fannst hann
vera yfirgefinn. Hann slangraði
inn í ferðaskrifstofu hennar —
til þess að sækja sér nokkra pésa
en aðallega til þess að sjá henni
bregða fyrir.
Hún var þar ekki. Ljóshærð
stúlka bak við afgreiðsluborðið
fyrir Miðjarðarhafsferðir sagði
og ungfrú Rosenberg væri í fríi.
Hann hélt heim með hlaða af
ferðapésum, sem hann settist
við að biaða í. Borðið varð þakið
sólríkum ströndum, bláum himni,
myndauðugum sjávarþorpum,
næturklúbbum og kabarettum.
Hann fleygði öilu saman í bréfa-
köríuna og fékk sér whiskyglas.
Framh. í næsta blaði.
24
FÁLKINN