Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 45

• Um ísaldir
Framh. af bls. 27.
rennsli hylsins, en það er aftur
bundið snöggum vexti í loft-
straumum geimloftsins milli
plánetanna. Sennilegra virðist
því, að ef veðurfarsbreyting-
ar síðustu tíu þúsund ára eiga
að skýrast samkvæmt þessari
kenningu, að þær stafi af breyt-
ingum í háttum geimlofts-
strauma fremur en afbrigðileg-
um tíðleik á sundrun hala-
stjarna.
ísaldarkenning sú, sem hér
hefur verið rædd, gerir þá og
ráð fyrir, að síðasta milljón ára
timabil hafi haft sérstaka þýð-
ingu í sögu halastjarna. Ef svo
væri ekki, væri erfitt að gera
sér grein fyrir því, hvers vegna
loftslag jarðar þessi síðustu
milljón ár hafi verið svo frá-
brugðið því sem ríkti síðustu
100 milljón árin þar á undan
— en allan þann langa tíma
var alls ekki um neinar ísaldir
að ræða, og var loftslag þá
jafnvel töluvert hlýrra en það
er nú. Samkvæmt kenningunni
væri þetta skýranlegt á þeim
forsendum, að sundrun hala-
stjarna væri afbrigðilegt fyrir-
bæri, bundið síðustu áramiilj-
ón, en hafi varla nokkru sinni
átt sér stað um hundrað milljón
ára skeið þar á undan.
• Arfur án erflngja
Framh. af bls. 34.
„Herra Carey — ef ég leitaði
til yðar í Ameríku og bæði yður
að koma mér í samband við eftir-
iýstan glæpamann, mynduð þér
þá vera reiðubúinn að hjálpa
mér?“
„Er þetta rétt samlíking?"
„Fortakslaust. Ég held ekki
að þér berið almennilega skyn á
vandamál okkar hér. Þér eruð
auðvitað útlendingur og það er
yður nokkur afsökun, en það er
mjög lítil háttvísi að hnýsast í
þessi mál."
„Eruð þér nokkuð mótfallinn
því að segja mér hvers vegna?“
„Þessir menn eru kommúnist-
ar — eftirlýstir afbrotamenn.
Vitið þér, að Phengaros sjálfur
situr í fangeisi?"
„Já. Ég talaði við hann i fyrra-
dag.“
„Hvað sögðuð þér?“
„Chrysantos ofursti í Saioniki
var svo vinsamlegur að útvega
mér aðgáng að fangelsinu." Bros
höíuðsmannsins hvarf. Hann tók
olnbogana niður af stólbakinu.
Husqvarna
SLATTUVELAR
HANDKNÚNAR
VÉLKNÚNAR
ÖRUGGAR
AFKASTAMIKLAR
Fást víða í verzlunum.
GUIXIMAR ÁSGEIRSSOM H. F. sími 35200
' „Ég bið yður afsökunar, herra
Carey."
„Hvers vegna?"
„Mér var ekki ljóst að þér
væruð hér í embættiserindum."
„O-o, ef ég á að vera alveg
nákvæmur...“
„Ég held ekki að við höfum
fengið neinar skipanir frá Salo-
niki. Ef svo væri, þá hefði fylkis-
höfðinginn að sjálfsögðu gert
mér viðvart um þær.“
„Andartak, höfuðsmaður, við
skulum koma þessu á réttan
kjöl. Erindi mitt hingað er lög-
mæts eðlis. Nú skal ég skýra
það fyrir yður.“ Liðsforinginn
hlýddi með athygli á greinar-
gerð hans. Þegar George hafði
lokið máli sínu, létti honum
sýnilega.
„Þér eruð þá ekki hingað kom-
inn eftir tilvísun Chrysantos of-
ursta?“
„Nei.“
„Ég skal segja yður, herra
Carey, að ég er yfirmaður ör-
yggisþjónustunnar á þessu
svæði. Það væri í hæsta máta
óheppilegt, ef Chrysantos ofursti
fengi þá hugmynd ...“
„Já, það gefur að skilja. Mjög
framtakssamur maður, ofurst-
inn.“
„Já, svo mikið er víst.“
„Og afar upptekinn. Þess
vegna datt mér I hug, að bezt
væri að ómaka hann ekki frekar
en reyna heldur að útvega mér
nöfn einhverra af þessum mönn-
um eftir óopinberum leiðum."
Höfuðsmaðurinn horfði á hann
skilningssljór.
„Óopinberum? Hvernig óopin-
berurn?"
„Ég gæti til dæmis keypt þau,
ekki satt?“
„Jú, en af hverjum?"
„Ja, það var einmitt það, sem
ég vonaði að gistihúseigandinn
gæti sagt mér.“
„Aha!“ Höfuðsmaðurinn gat
nú loks brosað aftur. „Herra
Carey, ef hann vissi, hvar hægt
væri að kaupa þessi nöfn, þá
væri hann varla svo heimskur
að fara að segja það ókunnug-
um!"
t „En vitið þér þá alls ékkert
um neinn þessara manna? Hvað
hefur orðið af þeim öllum?"
„Sumir létu lífið í herliði
Markos, aðrir eru hjá nágrönn-
um okkar handan við landamær-
in. Þeir, sem eftir eru“ — hann
yppti öxlum — „hafa skipt um
nafn.“
„En þeir hljóta þó að vera ein-
hvers staðar hér í nágrenninu."
„Já, en ég myndi ekki ráð-
leggja yður að leita þá uppi.
Það eru til kaffistofur hér í
bænum, þar sem spurningar af
þessu tagi myndu baka yður
töluverð óþægindi!"
„Jæja, einmitt... Hvað mynd-
uð þér gera í mínum sporum,
höfuðsmaður? Höfuðsmaðurinn
hugsaði sig um augnablik, síðan
hallaði hann sér fram.
„Herra Carey, ég vildi gjarnan
veita yður alla þá aðstoð, sem
ég má. En þér verðið að skýra
mér frá einu. Þér óskið aðeins
að vita, hvort þessi þýzki lið-
þjálfi var drepinn eða ekki i
umræddri árás. Er það rétt?“
„Já“
„Ekki vænti ég þó, að þér vilj-
ið fá nafn þess, sem sá hann
deyja?"
George velti þessu fyrir sér
um stund.
„Við gætum orðað það þann-
ig,“ sagði hann loks. „Sennilegast
er, að liðþjálfinrt hafi dáið. Ef
hann dó, og ég get nokkurn
veginn verið viss um það, þá er
það mér nóg.“ Höfuðsmaðurinn
kinkaði kolli.
„Gott og vel. Setjum nú svo,
að hægt væri að kaupa þessar
upplýsingar. Eruð þér reiðubú-
inn að borga til dæmis þrjú
hundruð dollara fyrir upplýsing-
arnar, án þess að vita hvaðan
þær korna?"
„Þrjú hundruð! Það er nokk-
Framh. á bls. 50.
FÁLKINN 45