Fálkinn - 27.06.1966, Page 10

Jean-Paul Belmondo (til hægri):
„Hefði ég ekki nefbrotnað í hnefa-
leikakeppni myndi ég aldrei hafa
komizt neitt áleiðis.“
Peter O’TooIe: „Auðvitað færðu
viðbjóð á sjálfum þér, en hvaða
máli skiptir það? Þér ber ekki
skylda til að sjá myndirnar sem
þú leikur í.“
er tímamótamaðurinn í kvikmyndaheiminum. Áður en
”-Lj ég kom til sögunnar voru elskhugar í kvikmyndum rétt-
látir, hugprúðir og hjartagóðir, og hinir miklu kvennamenn
uiðu að vera fríðir sýnum, glæsilegir, hávaxnir og vöðva-
stæltir. Þetta breyttist allt með mér. Ég var mitt á milli
tveggja heima. Nú eru elskhugarnir iðulega lávaxnir og ófriðir,
hálfsköllóttir og nefskakkir. Þeir þjást af geðflækjum og
taugatruflunum og þurfa á vorkunnsemi að halda. Stjörnurnar
eru ekki lengur til. Þeirra tími er liðinn og kemur kannski
aldrei aftur.“
Það er Marlon Brando sem talar. Hann stendur á höfð'i
þessa stundina. það er venja hans að byrja hvern dag með
því að standa á höfði í seytján mínútur. Aldrei sextán eða
átján. Hann iðkar hathayoga og hefur hvorki áhyggjur af
fortíð né framtíð. Áður fyrr þjáðist hann af öryggisleysi og
ráðfærði sig við geðlækna og sálfræðinga. Nú stendur honum
6 sama um allt. Hann leikur þau hlutverk sem honum lízt
á og græðir á tá og fingri.
En þetta er víst rétt athugað hjá honum. Hinn rómantíski
elskhugi kvikmyndanna er gufaður upp. Við eigum engan
Rudolph Valentino nú á dögum, og líklega myndi hann ekki
vekja neina hrifningu hjá ungfrú 1966. Valentino og John
Gilbert, Robert Taylor og Tyrone Power, þetta voru fallegir
menn, rómantískir, töfrandi og leyndardómsfullir, en þeir
tilheyrðu veröld draumanna, ekki raunveruleikans. Þeim fór
vel að vera málaðir og púðraðir og ganga með túrban, kósakka-
húfu eða annan rómantískan höfuðbúnað. Útlit þeirra var jafn-
an óaðfinnanlegt hvers konar svaðilförum sem þeir lentu í,
aldrei sást á þeim skeggrót, þeir urðu aldrei úfnir, óhreinir eða
sveittir, og brotin í buxunum þeirra voru alltaf hnífskörp.
Þeir voru ævintýrahetjur. en ekki lifandi menn.
Við erum raunsærri núna, og elskhugarnir í kvikmyndun-
um eru menn af holdi og blóði. Tilfinningalíf þeirra er flókn-
ara, þeir eru ekki allir steyptir 1 sama mótið, heldur ólíkir
hver öðrum, og sumir þeirra eru hreint og beint ljótir. Þ^ð
er ekki lengur talið mesta kvennagullið sem eyðir tíma sínum
í að sigra hverja konuna af annarri. Nei. Hið raunverulega
kvennagull er maður sem getur elskað sömu konuna alla
ævi án þess að hún verði hundleið á honum.
-w'tTLITIÐ hefur mikið að segja í fyrstu, en ekki til lengd-
” ar,“ segir Alain Delon. „Ef ekki fylgja því neinir hæfi-
leikar er það lítils virði eftir fyrsta hálftímann. Stúlkur missa
allan áhuga á manni sem hefur ekkert til að bera nema
fegurðina. Hæfileikalaus súkkulaðidrengur getur ekki orðið
íræg kvikmyndastjarna nú á dögum."
Jean-Paul Belmondo er allt annað en fríður sýnum, en það
hefur engin áhrif á velgengni hans. „Ef ég hefði ætlað mér
HINIR NÝJU EL
10 FÁLKINN