Fálkinn - 27.06.1966, Page 24

brosið sem sagði: „Eí ég fer
niður í baðslopp um miðnætti,
þá er ég að sækja mér kakó,
— skilurðu? Kakó.“ Upphátt
sagði hún: „Það er allt í stak-
asta lagi, Mr. Cory, þakka yður
fyrir."
„Kom nokkuð fyrir eftir að ég
fór í morgun? Nokkur breyt-
ing?“
„Engin breyting. En engin
hreyting er af því góða í tilíell-
um eins og þessum. Við getum
ekki vænzt meira fyrst um sinn.
Hún borðaði vel i hádeginu —
vel af henni að vera á ég við —
og hún virðist einnig sýna við-
leitni á öðrum sviðum."
„Prýðiiegt! Hvers konar við-
leitni?"
: „Ja, hún virðist taka eftir
ýmsu. Ég hef ekki talað ihikið
um það við aðra en Mr. Manso.n-,
en ég er að verða biártsýhni. Ég
held' hún ’ sé að reyna að ein-
beita sér. Þér ýitið, hlusta. Hún
vírðist vera sér þess méðvitandi •
að. hún er ósjálfbjarga, og aug-
un i henni...
Cory varð hvellróma. „Hvað
með augun í henni?"
„Ó, ekkert þess háttav, Mr.
Cory!" Honum þótti vænt um
hana, það þótti þeim öllum. Á
sinn hátt var hún lánsöm. Sumir
áttu engan að, urðu að vera í
aimenningssjúkrahúsum, klædd-
ir dökkum, sniðlausum kuflum
alia daga, vegna þess að óhrein-
indi og matarslettur sáust ekki
á þeim. Mrs. Manson var kiædd
ekta silki og fínni ull, og það
leið ekki svo mínúta að einhver
væri ekki að reyna að geta sér
tií um óskir hennar, lesa hugs-
anir hennar. Lesa hugsanir henn-
ar — ef þær voru nokkrar. Um
það atriði voru þau ekki alveg
viss.
„Uss nei, Mr. Cory, það er
ekkert að sjón hennar. Ég á að-
eins við að hún tekur eftir fieiru
og reynir að hafa auga á öilu
sem við gerum, enda þótt hún
geti ekki snúið höfðinu, ekki
ennþá. En ég er svo til viss um
að hún mun geta það bráðlega.
Ég sagði það meira að segja
við Mr. Manson." Siðan bætti
hún við, vegna þess að Mr. Cory
virtist enn áhyggjufuhur og van-
LEBKID
FJÓR.
HEIMT
i
trúaður: „Herðið upp hugann.
Það gæti verið verra. Hugsið
yður, hvernig veslings Mr. Man-
son líður."
Cory kinkaði kolli. „Góða iitla
Sills," sagði hann. „Við vorum
heppin að fá yður.“
Þau héldu áfram þegjandi.
1 kvöid myndi hún eiga frí
írá átta til tólf. Þannig írikvöld
átti hún einu sinni í viku.
Stundum fór hún heim til sin,
sem var stundarfjórðungsgangur
gegnum borgina, hafði meðferðis
handtösku fulla af fötum handa
móður sinni að þvo. Þess gerð-
ist ekki þörf, en móðir hennar
hafði yndi af því. Hún beið henn-
ar ávallt við útidyrnar og tók
við töskunni af dóttur sinni áður
en hún kyssti hana. Hún hvolfdi
fötunum i þvottavélina eins og
hún ætti iífið að leysa. Síðan
sat hún í ruggustólnum sem hún
hafði í eldhúsinu og lét engan
komast í námunda við vélina.
Þvottavélin var jólagjöf frá
Milly og svo var einnig um hina
dugnaðarlegu, miðaldra hús-
hjálp. En Mrs. Sills kaus að líta
á þvottavélina sem eigin upp-
finningu og vinnukonuna sem
fátækan ættingja. sem ekki væri
með öllum . mjalla. „Ef til vill
ætti ég. að'. fara heirn," hugsaði
Milly. ,,Ég. fór ekki I vikunni
sem léið!" Svo leit hún á Géorge.
Enn súr á svip. Andlitið eins og
úr steini. Hann er afbrýðisam-
ur, hugsaði hún hlakkandi. Nú
dámar mér ekki! Henni hlýnaði
allt í einu um hjartaræturnar.
„Bíó í kvöld, George?"
„Ekki I kvöld."
„Hvað .gengur að þér?"
„Tannpína."
„Þú hefur auðvitað farið til
tannlæknis?"
„Nei."
„Jæja, þú ferð þó, er það
ekki?"
„Kannski."
Asni, hugsaði hún. Hví skyldi
ég dekstra hann? Eigðu þig þá,
liggðu vakandi I alia nótt með
tannverk. Eins og mér sé ekki
sama ... Síðar, þegar hún mundi
eftir þessu, fannst henni sem
hún hefði verið að mana exi að
falla á hálsinn á sér. Því George
fór ekki til tannlæknis og hann
lá vakandi. Kiukkan þrjú um
nóttina stóð hann á fætur til að
skyrpa tannbakstri út um glugg-
ann, og henni var allt annað en
sama.
Nú var Cory að segja eitt-
hvað, og hún sneri sér að hon-
■þm með sýnilegum áhuga. „Af-
sakið Mr. Cory. Ég heyrði ekki
hvað þér sögðuð."
„Ég spurði yður hvaða álit þér
hefðuð á doktor Babcock," sagði
Cory hirðuleysislega.
„Ég ber mikið traust til dokt-
ors Babcock," sagði hún alvöru-
gefin. „Það gerir Mr. Manson
einnig."
„Ég veit hann gerir það. Bab-
cock er sá eini, sem hefur þrauk-
að. Mér skilst að þér hafið unn-
ið fyrir hann áður?"
Þetta var spurning, ekki stað-
hæfing. Hún var ánægð. Hann
veit ekki hvilíkur grænjáxl ég
er, hugsaði hún. Ég hlýt að
standa mig sæmilega. Ef til vill
veit ekkert þeirra það ... Svar
hennar var stutt, en drembilegt.
„Já, ég er nú hrædd um það."
Einn kirtlatökusjúklingur.
Hún mundi nóttina, íyrir tæp-
um tveim vikum, þegar doktor
Babcock hafði rekið hana upp
úr rúminU.. Hann sagði henni
ekki hvér‘sjúklihgurinn væri.og
hún gaf hónum afsvar þar sem
hún háfði nýlokið við sex vikna
hjúkrun á beinbrotnum tólf ára
dreng, sem svaf alla daga og
heimtaði myndablöð á nóttunni.
Hún sagðist þurfa að. sofa. En
hann kvaðst vera í algjörum
vandræðum, sjúklingur hans
væri óánægður með núverandi
hjúkrunarkonu sína. Hann var
fullkomlega hreinskilinn; hann
viðurkenndi að konan væri erfið
og myndi sjálfsagt verða óánægð
með erkiengilinn sjálfan. Þannig
tal var Babcock líkt. Þá sagði
hann henni að sjúklingurinn
væri Mrs. Manson. Og hún hafði
farið með honum samstundis,
klukkan eitt um nóttina.
• Hún hafði æ síðan verið- fegin
þeirri ákvörðun sinpi, ,og það
stóð á engan, hátt í sambandi
við þá staðreynd, að hús vinar-
ins George var svo að segja í
garðshorni Mansonhjónanna.
Mrs. Manson var vél til hennar,
það gat hún séð. Og Babcock
virtist ánægður. Það hafði tölu-
vert að segja. Fyrsta raunveru-
lega verkefnið hennar. Ef henni
tækist vel, myndi ekki verða um
fleiri dekurkrakka og gamlar
kerlingar að ræða. Ef henni tæk-
ist vel, gæti hún verið kyrr hjá
Mrs. Manson þar til yfir lyki.
Yfir lyki? Jæja, segjum heldur
þar til breyting yrði á annan
hvorn veginn. Eða þar til Milly
sjálf þyldi ekki lengur við.
„Hvað sagði Babcock I morg-
un?“ Cory þrýsti handiegg henn-
ar.
„Hann kom ekki, Mr. Cory.
Hann hringdi rétt eftir að þér
fóruð. Hann sagðist myndu koma
við siðdegis. Ég vildi síður vera
fjarverandi þegar hann kemur,
jafnvel þegar Emma og Mr.
Manson eru við, en ef ég nota
ekki frítimana til að viðra mig,
þá verð ég syfjuð. Og það er
ekki gott fyrir Mrs. Manson."
„En að fá aðra hjúkrunar-
konu? Ég veit ekki hvers vegna
það hefur ekki verið reynt."
„Kemur ekki til mála. Ég
stakk upp á því sjálf og þér
heíðuð átt að sjá augnaráð henn-
ar... Hún er altekin hræðslu
við fólk, jafnvel gamla vini, sem
koma til að spyrja um Hðan
hennar. Við höfum orðið að taka
fyrir allt slíkt. Við verðum að
íara mjög gætilega, jafnvel með
íólkið i húsinu. Eins og Hattie,
eldabuskuna. Eldhússtúlkan er
ágæt ef hún heldur sér saman,
en um daginn fór hún að há--
gráta og talaði um son Mrs. Man-
son."
„Um Robbie?" Þegar hún kink-
aði kolli, leit Cory undan. „Það
var illt," sagði hann.
„Illt? Það var glæpsamlegt.
George var þar; hann sá allt-
saman. En við sögðum ekki
nokkrum manni frá þvi. Til-
gangslaust að láta reka Hattie.
Við gáfum henni bara við
húðskömmuðum hana. Hún gerir
það ekki aftúr." v
„Þér getið sagt mér frá því,
er það ekki? Gleymið að ég er
frændi Robbiés."
Hún svaraði með ákefð, vék
sér að George, dró hann inn í
samtalið. „Vitanlega getum við
sagt Mr. Cory frá því, er það
ekki, George? Ger þú það; þú
ert kunnugri ölluni málavöxt-
um en ég. Sjáið þér til, ég vissi
ekki um afmælisdag Robbies,
Mr. Cory. Hvernig átti ég að
vita það? Ef ég hefði vitað um
hann, þá hefði ég komið Hattie
út um leið og hún byrjaði. Segðu
honum frá því, George."
George varð við bón hennar,
seinlega og með tregðu. „Það
var ekki mikið," sagði.hann. „En
LEIKIÐ
FJÖR-
HEMT
það var nógu bölvanlegt. Þér
vitið að ég er eins og grár kött-
ur irini á gafii í húsinu eins og
stendur. Og þér vitið að ég átti
hér um bil heima þar þegar ég
var strákur. Mrs. ManSon lét
aldrei fylla í limgerðið."
Cory sagði: „Já, ég veit það."
Hann vissi að Perry húsið lá
fast upp við garð Mansonfjöl-
skyldunnar og að í limgirðing-
unni, sem aðskildi þau, gat enn
að líta göt, gerð af litlum drengj-
um sem voru að flýta sér. Hann
vissi allt um æskuvináttuna og
að George var örfáum árum eldri
en Robbie, • og að þegar þeir
höfðu vaxið upp úr rólunum,
leikhúsunum og leikfimiáhöld-
unum, sáust þeir aðeins sjaldan.
„Við eignuðumst sinn hvorn
vinahópinn þegar við eltumst,"
sagði George. „Eins og gefur að
skilja. Þér vitið hvernig það þró-
ast. Síðastliðið ár sá ég hann
varla. Hann var tuttugu og eins
og ég tuttugu og sex — það er
töluverður munur. Svo ekki sé
minnzt á ótakmörkuð peninga-
ráð Robbie." Án þess að ætla sér
það, lagði hann áherzlu á pen-
ingaráð.
„Sleppum því," sagði Cory.
„Haldið áfram með söguna."
George sagðist svo frá, að
fyrir áeggjan móður sinnar hefði
hann farið að venja komur sín-
ar á Manson heimilið aftur — 1
sonar stað eða eitthvað í þá átt-
ina. Og Mrs. Manson virtist falla
það vel. 1 það minnsta, sagði
hann, versnaði henni ekki. Ekki
fyrr en þetta með Hattie átti
sér stað. Hann hafði heimsótt
þau reglulega í nokkrar vikur
er það gerðist, drukkið vinglas
i herbergi Mrs. Manson, rætt um
allt milli himins og jarðar, en
aldrei minnzt á Robbie. Hún varð
Framh. á bls. 38.
24 FÁLKINN