Fálkinn - 27.06.1966, Side 40

Tii hreingerninga
og i
upphi/ottinn
Heildsölubirgðir
Kristján Ó. Skagfjörð
Sími 24120
PANTIÐ STIMPLANA HJA
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHR
SPlTALASTlG 10 V.0ÐINST0RG
SIMI 11640
um salviubeðum. Blöð hlynsins
voru gullin, eins og nýslegin
mynt. Drengur með fulla vasa
fjár, með allt — „Haldið þér að
þeir muni nokkurn tíma kom-
ast að því hvað hann gerði við
það?“ spurði hún út í loftið.
Cory svaraði ekki. Hann sagði:
„Er hún í glugganum sínum?"
„Hún ætti að vera það,“ sagði
hún. „Við létum hana þar eins
og venjulega, Mr. Manson og
ég, rétt áður en ég fór út. Henni
þykir gott að geta horft út i
garðinn — að minnsta kosti held
ég það. Ég sagði Emmu að
snerta hana ekki, bíða þangað
til ég kæmi aftur. Það er hálf
einkennilegt..Hún þagnaði til
að kryfja sín eigin orð til mergj-
ar og braut heilann um hvers
vegna þau þyrftu krufningar
við.
„Hvað er einkennilegt?" Cory
brosti. „Glugginn? Eða Ernrna?"
Hún svaraði með semingi.
„Hvorugt. Ég á aðeins við að
henni er ekki um að láta snerta
sig. Ég held að henni falli það
ekki og við erum nokkurn veginn
viss um að það er ekki vegna
sársauka. En þegar ég kem aftur
úr gönguferðum mínum og fer
til herbergis hennar, þá finnst
mér alltaf að hún hafi verið að
bíða eftir mér, Eftir mér. Nærri
því — ja, í ofvæni. Og ég hef
aðeins stundað hana skamma
hríð; það er ekki eins og ég
sé gamall vinur. Ég býst við að
það sé einkennisbúningurinn.
Fólk virðist hafa traust á hjúkr-
unarkönum." Nú hef ég ságt
einhverja vitleysu, sagði hún
samstundis við sjálfa sig. Cor.y
hafði litið til hennar snögglega
og hvasst, ög George rénndi sjón-
um Sinum til himins. Eins og
ég hefði gert eitthvert glappa-
skot, hugsáði hún, eiiis og ég
væri hálfviti. Ég skal koma þeim
á aðra skoðun.
„En þar fer það oft villt veg-
ar,“ sagði hún rösklega. „Ég á
við, að treysta hjúkrunarkonum.
Ég gæti talið upp á fingrum
beggja handa sögur, sem gætu
fengið hárið til að rísa á höfð-
inu á ykkur. Ósjálfbjarga sjúkl-
ingur gegn níðingslegum eigin-
manni, syni, bróður, iækni, lög-
fræðingi, vini. Úr nógu er að
velja. Hjálpfús kvenlegur vit-
orðsmaður, einkennisbúningur
úr leikhúsi. Takmark, peningar.
Og þið getið reitt ykkur á ...“
Hún þagnaði aftur, hrelld. Hvers
vegna tekurðu ekki föggur þin-
ar og hypjar þig áður en þér
verður sagt upp? hugsaði hún
raunamædd.
„Snargáfuð stúlka," sagði
George við Cory. „Og yfir sig
hrifin af Milly Sills, hjúkrunar-
konu.“
Þau gengu inn um hliðið.
Mrs. Manson sat enn við glugg-
ann. Hún hafði séð þau fara inn
í garðinn og gegnum hann, tal-
andi saman.
Emma hafði einnig séð þau.
„Sjáum til,“ sagði Emma, „þarna
koma Mr. Brucie og George
Perry ásamt Miss Sills. Ég
myndi segja að hún hafi farið
á járnbrautarstöðina til að taka
á móti þeim, heldurðu það
ekki?" Emma brosti og kinkaði
kolli og veifaði. Hún virtist feg-
in að sjá einhvern sem gæti bros-
að og veifað á móti. Og talað.
Veslings Emma. Hún talaði og
talaði án afláts og gat aldrei
vitað með vissu hvort hlustað
var á orð hennar.
„Þú ert lánsöm, það ertu,“
staðhæfði Emma. „Og ég vil að
þú munir eftir því og kunnir
að meta það. Að hafa indæla,
unga stúlku eins og Miss Sills
til að hirða um þig, dóttir gæti
ekki gert betur. Og Mr. Brucie
Cory, sem afsalar sér glæsilegri
íbúð sinni í New York til þess
að koma hingað og vera þér til
afþreyingar upp á gamlan kunn-
ingsskap. Afsalar sér gleðskap
borgarlífsins þótt við vitum öll
að hann kann illa við sig í sveit-
inni. Hann er líka mjög eftir-
sóttur, það er hann. Hans er
getið í slúðurdálkum blaðanna
svo til á hverjum degi, en fallega.
Mr. Brucie leggur ekki lag sitt
við veitingahúsalýð; hann um-
gengst aðeins blómann úr mann-
fólkinu."
Hún hætti að hlusta á Emmu.
Það var annað sem hlustandi var
eftir.
Útidyrnar voru opnaðar og
þau gengu yfir gólfræmuna sem
var ber. Síðan gengu þau á tepp-
inu. Loks heyrðust raddir þeirra.
Rödd Ralphs, lágvær, bauð þau
velk'omin. Síðan önnur hurð, að
bókastofunni. Þau ætluðu að fá
sér vínglas áður en þau kæmu
uþp í hersingu, skálmiiðu- inn,
ljómandi af brosum. „Hvað þú
lítur Vél út! Ef þú heldur. svona
áfram, vérðurðu komin ut fyrir
jól!“ Út? Út hvert? Út við-'hlið-
ina á Robbie.
Doktor Babcock hvatti þau til
að tala þannig. Hánn talaði þann-
ig sjálfur, vaggaði sér fram og
aftur á sterkum fótleggjunum.
Þetta gerðu þau öll, vögguðu
sér; þau héldu að með þvi gætu
þau látið sem þeim lægi > ekk-
ert á hjarta. En hún hafði séð
augnaráðið, sem Babcock hafði
sent Ralph daginn áður. Hún
hafði haft augun nærri lokuð,
eins og börn gera er þau þykjast
sofa, og rýna út á milli augn-
háránna. Babcock hafði litið á
Ralph og hrist höfuðið. Vonlaust,
hafði augnaráðið sagt. Og hann
yppti öxlum og lyfti brúnum við
ótalaðri spurningu Ralphs. Axla
ypptingin og augabrýrnar sögðu:
„Vonlaust, nema kraftaverk eigi
sér stað.“
Þau biðu öll eftir kraftaverki,
eftir merki um breytingu. Hún
sá það í andlitum þeirra, heyrði
það í röddum þeirra. Þau vissu,
að hverju skyldi huga; þau
ræddu um ólíkindi þess, eins og
hún væri þegar dauð. Og eitt
þeirra vissi hver áhrif slíkt tal
hafði á hana. Ein af þeim mann-
eskjum, sem komu til herbergis
hennar, var hljóðléga vör um
40
FALKINN
sig, beið í leyrti merkis um 'það;
að hún skildi. Hún hafði lesið
þessar hugrenningar í einum
augum. En hún var sjálf miklu
slóttugri en svo; hún gætti þess
vel að láta ekkert sjást í sínum
eigin augum. Ef kraftaverkið
gerðist, vissi hún að hún yrði
að leyna því. Við fyrsta merkið
um vöðvahræringu, við fyrstu
smávægilega hreyfingu fingurs,
minnsta vöðva í likama hennar,
myndi fréttin um það fara eins'
og eldur í sinu um húsið, um'
alla borgina. Og það yrði hennar
bani. „Hefurðu frétt um Mrs.
Manson? Sorglegt, einmitt þegar
hún var að byrja að sýna merki
um bata.“ Ef til vill gerðist það
áður. 1 ofboði, í skyndilegu of-
boði...
Hún horfði á værðarvoðina, á
kögrið, sem lá yfir hnjám henn-
ar. Hún horfði á það þar til hana
sveið í augun. „Emma,“ ákall-
aði hún hana í hljóði, „Emma .. “
„Nei, hvað hefurðu nú út á
ábreiðuna þína að setja?" sagði
Emma vandlætandi. „Ég segi
það satt, þú horfir á hana eins
og þú viljir helzt éta hana með
augunum! Gæti það þýtt að þér
sé kalt? Nei, þér er hlýtt á and-
litinu. Leyfðu Emmu að finna
hendurnar á þér. Þarna kom það,
þér er ískalt á höndunum. Jæja,
við skulum gera þeim hreiður
í ábreiðunni. Svona. Æ, veslings
Miss Nora mín. Æ, veslings frú
mín.“
Nú voru hendur hennar huld-
ar, enn var lánið með henni. Eða
var það eitthvað annað? Gat hún
flutt hugsanir sínar til Emmu,
látið hana hugsa það sem hún
vildi að hún hugsaði? Góða, ein-
falda og barnalega Emma og
hinn góði, óbrotni hugur henn-
ar. Var mögulegt að hennar eigin
hugur gæti stjórnað hugsunum
Emmu? Einbeittu þér! Ef þú
getur það, er ekki að vita hverm
ig fer. Ef þú gætir látið Emmu
koma og fara, gætirðu fengið að
vera einsömul stundarkorn. Ein-
sömul þegar þú þarfnast þess.
Einsömul þegar sá tími kem-
ur... Hugsaðu ekki um það
núna, hún er að horfa á þig.
Lokaðu augunum. Einhver hefur*
sagt, að augun séu speglar sál-
arinnar. Ef svo er, þá lokaðu
þeim.
Þykkt kögrið, vænt, þykkt
kögrið lá í lófa einnar hulinnar
handar. Hún lét aftur augun og
hugsaði um það þar sem það
lá, hrædd við að reyna neitt
ákveðnara en draum.
Þau komu inn, öll fjögur, um
dyrnar sem voru utan við hálf-
hring sjónsviðs hennar, öll fjög-
ur og fimmti maður. Ralph,
Brucie, George Perry, Miss Sills
og einn til. Hún lokaði dyrum i
huga sér; hún hafði verið á
ferðalagi, skríðandi fet fyrir fet,
jafnvel gangandi í draumheirrit
sínum. Þegar þau stikuðu yfir
hérbergið og stilltu sér Upp í
röð fyrir framan stól hennar,
sá hún hver sá firnmti var.
Doktor Babcock. Hún reyndi áð