Fálkinn - 27.06.1966, Side 50

iese

/M',
SeCm*
'4/
QU
ao
□ □
OD
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri — 5 ára ábyrgð.
Pantið tínianlega.
K0RKIDJ4IX1 H.F.
Skúlagötu 57 — Sími 23200.
W fPTl-J
SKARTGRIPIR
LIWU^^
trúlofunaphrlngar
HVERFISGÖTU IB
SÍMI 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER ouilim
LÆKJARGÖTU 2 2. H/8D
með öðru. Stundum hefur tekizt
að lækna það.“
„Er það svo? Jæja, það þykir
mér gott að heyra.“
Hún gekk út að glugganum,
virti fyrir sér blómstruð glugga-
tjöldin og dáðist að mynstrinu.
„Þetta voru góð kaup,“ sagði
hún. „Ég er slyng að verzla."
Regndroparnir buldu mjúklega
á glerinu. Hún barði á rúðuna
með litlum, velsnyrtum fingrum.
„Pabbi þinn fór í bíó. Eins og
veðrið er í kvöld, hlýtur hann
að vera genginn af vitinu. Eða
veikur úr leiðindum. Ég spurði
hann hvort heldur væri og mér
virtist hann eiga bágt með að
ráða það við sig. Undarlegur
maður.“
„Honum geðjast að rigning-
unni,“ sagði George. „Honum
þykir gott að ganga úti í henni.“
„Jörðin er gegnsósa." Hún
raulaði og barði í rúðuna, rýndi
út í dimman, regnvotan garð-
inn. Því næst: „George, ljósin
eru kveikt í herberginu hennar.
Hvers vegna, á þessum tíma
sólarhringsins?"
„Nuddarinn. Hann kemur á
þessum tima. Hún sefur á eftir.“
„Svefnlyf, auðvitað."
„Jamm.“ Hann leit upp úr bók-
inni, hrökk upp við óvænt hljóð-
ið í gluggatjaldahringjum, sem
dregnir voru eftir stönginni.
„Hvað gengur nú á?“ spurði
hann vinsamlega. „Ég var
ánægður með þau eins og þau
voru. Mér finnst gaman að horfa
út.“
„Það er ekkert að sjá.“
„Það er það vissulega. Rign-
ingin. Mér geðjast að henni, eins
og gamla manninum."
„Hún er ömurleg. Og hér er
dragsúgur. Þessir gluggar hafa
aldrei verið þéttir. Húsið er
hrákasmíð frá upphafi, en hvað
get ég gert? Pabbi þinn er
ánægður meðan ekki lekur á
hann í rúminu ... Þessi stúlka
fór út fyrir stundarkorni, George.
Ég sá hana úr eldhúsgluggan-
um. Ég held hún hafi einnig
séð mig. Hún kom kringum hús-
ið og leit hingað upp. Svo hrað-
aði hún sér burt.“
„Nafnið er Sills, mamma. Miss
eða Milly, hvort sem þú vilt
heldur."
„Svória, George, það er engin
þörf fyrir þetta heiftaraugna-
ráð. Þú þekkir mitt viðhorf. Hún
er ekki — hún hæfir þér ekki.
Það hefur verið vel að þér búið
á allan hátt, ég hef séð fyrir
þvi, og þú getur þakkað mér
fyrir bað. Ég held satt að segja
að það yrði minn bani ef þú
færir að fleygja þér í fangið á
venjulegri...“
„Rólega, Mater. Hvernig lik-
ar þér að vera kölluð Mater?
Svona er að vera vel menntaður."
Har.n setti strax upp iðrunar-
svip. „Heyrðu, mamma, ég er
með tannpínu, ég er ekki í skapi
til að tala. Hlauptu nú og leiktu
þér og vertu góð stelpa."
„Reyndu ekki að fara kring-
um mig með svona tali. Ætl-
arBu að laumast út og hitta hana
á eftir?“
„Mér hafði ekki dottið það í
hug, en þar sem þú ert nú búin
að koma hugmyndinni á fram-
færi
„George! Ég get ekki ímynd-
að mér hvert þessar stúlkur
fara á kvöldin. Klukkan var
nærri hálfníu þegar hún fór út.
Ég verð að segja að mér finnst
það kynlegt."
„Það vill svo kynlega til, að
þetta er fríkvöldið hennar.
Venjulega fer hún að heimsækja
móður sína. Hún lætur sér mjög
annt um móður sína. Og faðir
hennar, sem því miður er dáinn
og getur ekki talað fyrir sér
sjálfur, var heiðvirður háskóla-
borgari. Nú veiztu alltsaman.
Svo hvernig væri nú að ég byði
Miss Sills hingað einhvern dag-
inn? Hún á líka frístund eftir
hádegið."
„George, góði bezti!"
„Nú, hvers vegna ekki? Ég
skal stinga þvi að henni að fara
í Sophie módelkjólinn og þú
munt ekki geta þekkt hana frá
hefðarmey."
Hann var vel ánægður þegar
hurðinni var skellt á síðustu orð
hans. Um stund lá hann kyrr á
sama stað, teygði úr löngum
fótleggjunum og starði upp í
loftið, þuklaði auman vanga sinn
með bölsýnum fingri. Svo stóð
hann upp, og gekk fram gang-
inn að meðalaskápnum í bað-
herberginu.
Bakstrarnir voru þar — alltaf
var allt á þeim stað er hún sagði
að það myndi vera. Hann lagði
einn þeirra yfir verkjandi tönn-
ina, hló við sjálfum sér í spegl-
inum og sneri aftur til herbergis
síns. Þar dró hann gluggatjöldin
frá, lyfti upp glugga og stóð og
horfði út í rigninguna og nætur-
myrkrið. Langt fyrir handan
garðana sáust ljósin við götu
Mansons eins og keðja af óskýr-
um, gulum geislabaugum. Um-
ferð var sama og engin; einstöku
bifreið læddist gætilega yfir hált
malbikið og hvarf milli trjánna
i rigningarmóðunni og ljósin
sem afmörkuðu verzlunarhverfið
hinum megin við skemmtigarð-
inn. Regnið hékk eins og tjald
fáeina þumlunga frá andliti
hans; honum fannst sem hann
myndi geta lyft því frá með
hendinni og horft í gegn á
eitthvað, sem nú væri hulið.
Framh. í næsta blaði.
50
FALKINN