Ljósberinn - 01.07.1942, Síða 13

U'ÖSBERINN
97
Lækurinn og tjörnin
Dæmisaga,
Elnii sinní vai1 Ijöiii, hakkafuli af tærii
vatní, Skainmt frá tiérini raiin lítill læk-
Ur og flýlti sér. Tjörnin segir þá við þenna
fjöruga nágranna sinn: »Hvers vegna
hleypur þú svona hart? Bráðum fer sum-
arhitinn í hönd og þá muntu þurfa á öllu
Því vatni að halda, sem þú lætur nú renna
svo ört á burtu. Taktu þér dæmi af mér!
£g fer sparlega með vatnið mitt, og þeg-
ar sumarhitinn kemur, þá mun niig ekki
vatn skorta«.
Lækurinn svaraði engu heldur skund-
aði áfram á harðahlaupi, og suðandi lækj-
arbunan glitraði í sölskíninú.
Og snmarið koin með aiian sinn hita.
Í jörnin hafði sparað hvern dropa af sínu
Vatni; en lækurinn var þá búinn að gera
eagin frjó og blómin og skógana, og látið
allt það gott af sér leiða, sem hann gat,
hvar sem hann fór. — Nú launuðu tréin
iæknum fyrir sig, með því að breiða
skuggasælar og þéttar greinar yfir hann,
svo varla rnátti heita að nokkur sólargeisli
næði til hans. Fuglarnir komu og byggðu
sér hreiður í limi trjánna og skógardýrin
komu og svöluðu þorstanum á fersku og
fasru lækjarvatninu.
að gera það, sem Dídí vildi sjálf, og
líklega væri þetta henni fyrir beztu.
kn ef hún vildi heldur vera hjá honum,
— hann þorði ekki að vona það, —
eil hann vissi að hann myndi þá verða
öumræðilega glaður.
»Og ef hún velur þa n n kostinn«, taut-
aði hann fyrir munni sér, á meðan hann
var að ganga upp steinþrepin, — »Guð
^ninn góður, hjálpaðu mér þá til að bæta
henni upp það, sem hún kann að fara á
mis við, með því að hafna auðnum.og alls-
nasgtunum«.
Og
svo hringdi hann dyrabjöllunni.
Niðurl. næst.
En hvað er að segja af tjorninhí? Stöðu-
Vatníð í héniii vaf orðíð fúlt Og græiit í
hitanliiii og Íagði af því slæniaii þéf; Mai-g-
if skaðvænif gérlar kviknuðu í því, og
engin skepna gat svalað þorsta sínum á
gruggugu valni hennar.
Litli lækurinn hélt áfram fcrð sinm
himinglaður, fyrst út í ána stóru og loks
í sjó fram. Droparnir úr. honum stigu eins
og reykelsisilmur upp lil himins; Guö
breytti þeim í gufu og ský og lét skýin
berast fyrir vindunum alla leið að upp-
sprettum lækjarins. Þar rigndi þeim niður,
Með þessUm hætti Varð læktirinn fltll-
Ur af vatni hvað eftir annað; hann veitlí
því á báðar hendfif, en missti þó einsk-
is í við það. Þá heyfðist í loftinU lágvær.
inndæll þytur, sem á mannamáli niundi
þýða:
»Sælla er að gefa en þiggja«. (Posv.
20, 35).
Ungu vinir! Hvoru viljið þið heldur líltj-
ast — læknum eða tjörninni?
Bezta smáritið
Einu sinni var guðrækinn garðyrkju-
maður; hann sendi stundum margar körf-
ur af berjum til borgarinnar á degi hverj-
um,
Einu sinni hitti hann annan trúaðan
mann; varð þeim þá tilrætt um, Uvað þeir
gætu gert til að fá aðra með sér á leiðina
til himins.
»Þú ert garðyrki; gietir þú nú ekki lagt
smárit á botninn á hverri körfu«, sagði
aðkomumaðurinn.
»Ég geri það nú stundum, en ég þekki
annað, sem er smáriti betra«, svaraði garö-
yrkinn.
»Nú, hvað er það?«
»Ef þau berin, sem liggja neðst eru jal’n
fögur og ef til vill vænlegri en þau, sem
efst liggja, þá held ég, að það sé smáriti
betra — bezta smáritið«, svaraði garðyrk-
inn,