Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 19

kurförin
ftir HENRYKSIENKIEWICÍ
„tón ég veit það. Þeir búa, þar sem sólin kemur
upp við stórt vatn“, „Já, já“, hrópaði Kali forviða.
„Basso Narok. Það þýðir á okkar máli stórt og svart
vatn. Mikli herra veit allt“. „Nei, því ég hef ekki
hugmynd um, hvernig móttökur við fáum hjá Wa-
hiinum, þégar við komuni til þeir.ra". „Kali skipar
beim að hneygja höfuðin að jörðu i'yrir liinuhl litililn
herra og góðu Mzimu“. „Myndu þeir hlýða þér?“
Það leið vika, áður en þau tóku að undirbúa burt-
forina. Þegar þau voru ekki upptekin af að ganga
frá farangrinum, sendu þan flugdreka ó loft, því nú
var hvassviðri , já, næstum því ofviðri af vestanátt,
sem har drekana langt yfir fjöll og dali. Stasjo bjó
til sólskýli úr tjaldinu, til þcss að skýla Nel með á
leiðinni gegn hitanuin. Nasibu hafði þann starfa, að
*afna banönum og merja þá í mjöl.
„Pabbi Kalis klæðist hlébarðaskinrii o'g Káll líka'b
Þetta þýddi það, að faðir Kalis væri koniingur tíg
hann sjáifur tilvonandi drottnari Waliimanna. Regn-
tímabilið var nú liðið, en þrátt fyrir það frestaði Stasjo
förinni dag eftir dag, vegna þess að dvölin á fjallinu
var Nel til góðs og hinum líka. Hann hugsaði kvíðinn
til fr.amtíðarinnar, því að langt og liættulegt ferðalag
óttu þau fyrír íiöridlmi! mikil ábyrgð hvildi á honum.
Dag nokkurn, þegar hann var að safna sarnan banön-
um á klettabrún, sá hann allt í einu hræðilegt, svart
andlit, sem starði á hann út úr klettagjótu og sýndi
honum tennurnur. Dreugurinn stirðnaði í fyrstu af
hræðslu, en hljóp svo af stað, eins fljótt og liann
komst. En samstundis greip loðinn armur utan um
hann, og svarta ófreskjan dró liann með sér,