Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 31

LJÓSBERINN
187
XVIII.
Gatan.
Þá var Jim á ný meðal „götuflakkar-
anna. Ennþá einu sinni varð hann að
berjast gegn hungrinu með betli og smá-
hnupli. Fuglarnir eiga sér hreiður og
dýrin bæli; en liann, þessi litli munað-
arleysingi, átti sér livergi öruggt hæli.
Nótt eftir nótt varð hann að sofa á hörð-
um bekk eða tröppum. Einstöku sinn-
um var hann þó svo lxeppinn að ná í
góðan svefnstað í vörustöflum eða upp-
undir mæni á vissum verksmiðjum, sem
aðeins hin heimilislausu börn þekktu.
Um tíma var liann hjá ítalskri fjöl-
skyldu, sem lifði á því að spila á götun-
um. Fjölskyldufaðirinn, Giovanni Fran-
cetti, lék á litla slaghörpu, sem stóð á
trévagni. Sonur lians og dóttir léku á
flautu og klarinett, en konan gekk um
með hattinn.
Hlutverk Jims var að draga vagninn.
I vagninum hékk lítill kassi, þar var
yngsti fjölskyldumeðlimurinn, er ekki
hafði ennþá eignast neitt hljóðfæri. Hann
svaf þarna sætt og rótt. Það var alls ekki
óalgeng sjón að sjá móður Francetti sitja
við að hagræða þeim litla, meðan hljóm-
sveitin lék af fullum krafti ýmsa ítalska
óperuleiki, en slík músik var uppáhald
Francettis. Dóttirin hét Pia og varð hún
brátt í miklu uppáhaldi hjá Jim. Það var
ekki til sá lilutur í víðri veröld, sem liann
vildi ekki gera fyrir þessa litlu stúlku,
er lék á klarinett. Hún bjó yfir miklum
hljómlistargáfum. Það urðu lionum sár
vonbrigði, þegar liann varð að yfirgefa
fjölskylduna. Francetti gerði þá upp-
götvun, að liann hafði ekki ráð á því að
hafa dreng til þess að draga vagninn.
Skömmu seinna fékk Jim þá atvinnu
að vera „sonur“ eins götumálarans. Víðs
vegar á fjölförnustu götunum í London
sátu — og sitja ef til vill ennþá — marg-
ir málarar, sem lifa á því að teikna og
mála myndir. Margir þessara manna eru
sannkallaðir listamenn. Þeir geta teikn-
að peningaseðil svo eðlilega, að níu af
tíu vegfarendum beygja sig niður og taka
seðilinn upp. Hver málari liefir sína sér-
grein: Myndir af stjórnmálamönnum,
kóngi og drottningu eða mönnum, sem
mikið er rætt um þá og þá stundina. Einn-
ig eru landlagsmyndir, fagrar myndir af
sólarlagi, sem hægt er að dást að. Aðrir
mála skrautlegar skonnortur, er skera
bláar öldurnar fyrir fullum seglum. Auð-
vitað er ætlast til þess að fólk greiði
myndirnar og leggi nokkra skildinga í
hattinn, sem gjöf til listamannsins. Gam-
all málari komst að því, að það var um
meiri tekjur að ræða, ef fólkið lireifst
til meðaumkunar. Þess vegna tók hann
Jim að sér og gerði liann að „syni“ sín-
um. Drengurinn þurfti ekkert að gera
annað en að sitja og líta ræfilslega út,
og það heppnaðist lionum ágætlega.
Skanunt frá horni því, er Whitechapel
Road og Commercial Road mætast, ligg-
ur lítil skuggaleg gata, sem heitir Petti-
coat Lane. Hún er áþekk flestum öðr-
um götum þessa hverfis. Húsin eru lítil
og ólirein og götugrjótið hraunótt, en
samt sem áður er nafn þessarar götu
þekktara, heldur en nafn nokkurrar ann-
arrar götu. Hér er nefnilega tvisvar í viku
haldinn markaður. Og þangað safnast
margs konar þorparalýður, þjófar og fjár-
glæframenn — þó sem betur fer dálítið
af heiðarlegu fólki líka — í þeim tilgangi