Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 43

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
læt ég nota ykkur fyrir forlilað í fallbyssurnar
mínar, næst þegar ég fer í strið. Út með ykkur!“
Læknarnir tóku til fótanna, liver sem betur
gat. Þá langaði elcki lil þess að verða fallbyssu-
fæða. Þegar þeir komu lieim til sín, læstu þeir
á eftir sér til vonar og vara.
Gamli kóngurinn var jafn fokreiður eftir sem
áður, þó að bann væri búinn að reka læknana
burtu, og skipaði nú svo fyrir, að enginn mætti
sofna í öllu ríkinu. Lúðrar voru þeyttir og
bumbur barðar úti fyrir öllum gluggum, svo
að enginn skyldi sofna. Það gekk svo mikið
á, að menn urðu að troða upp í eyrun til þess
að ærast ekki.
Gamli kóngurinn sat í liásæti sínu, fölur og
fár. Hann var bæði rauðeygður og voteygður,
því að vitanlega svaf hann ekki fremur en aðrir.
Færi bann að dotta, álti hirðþjónninn að vta
við honum, og ef það dugði ekki, átti hann að
stinga hann með títuprjónum.
Ástandið í landinu var blátt áfram hörmu-
legt. Þá tók gamli kóngurinn sig til og lét aug-
lýsa um gjörvallt ríki sitt, að sá, sem gæti fengið
kóngsdótturina til að sofna, skyldi fá bæði hana
og hálft kóngsríkið á móti sér.
II.
Einn af þegnum kóngsins, sem var bóndi uppi
i sveit, átti þrjá syni. Sá elzti hét Goðmundur,
annar Guðmundur og sá þriðji bara Gvendur.
Elzti bróðirinn lék snilldarlega vel á hljóðpípu.
Þeir, sem hlustuðu á, gátu flestir unað við það,
þangað lil þeir sofnuðu. Annar bróðirinn kunni
alla lesbókina og hálfa landafræðina utanbók-
ar, og þetta gat liann þulið svo hratt, að flestir
sofnuðu, sem á hlustuðu.
Báðir eldri bræðurnir höfðu mestu skömm
á yngsta bróðurnum og sögðu, að hann kynni
ekkert. Það var reyndar ekki satt. Hann var
bæði lipur og léttur á fæli og gat hlaupið þind-
arlaust. Alla daga vann liann baki brotnu að
heimilisstörfunum. Æfinlega var hann syngj-
andi og æfinlega í himnaríkisskapi. Þegar hann
kom lieim frá vinnu sinni á kvöldin, var hann
ekki fyrr kominn með annan fótinn upp í rúm-
ið, heldur eu hann var steinsofnaður.
Eldri bræðurnir fóru ríðandi i bónorðsförina,
en Gvendur fór gangandi með staf i liendi og
varð þó nærri því eins fljótur og þeir. Allir vildu
þeir freista gæfunnar og reyna að krækja i
kóngsdótturina og hálft kóngsríkið.
Prinsessan ló ó legubekk í stærsta sal hallar-
innar með sand af svæflum undir sér og allt
í kringum sig. Hún var náföl og tekin í andliti
eftir allar vökurnar. Gamli kóngurinn sat í hæg-
indastólnum með gullkórónuna á höfðinu. Hirð-
þjónninn varð að standa við ldið hans og liafa
gætur ó, svo að kórónan dytti ekki á gólfið.
Aumingja gamli kóngurinn var orðinn svo úr-
vinda af svefnleysi, að Iiann var sídottandi.
Mesti sægur manna var þarna kominn til
þess að freista hamingjunnar, þvi að kóngsdótt-
irin var forkunnar fríð, eins og áður er sagt,
og þá var ekki margt að þvi að fá hálfl kóngs-
ríkið i kaupbæti.
Einn var látinn fara inn til prinsessunnar í
einu, og þar fékk hann að tala, þangað til prins-
essan sagði: „Út“. En þá varð hann Iika að
hypja sig í skyndi, því að annars tóku her-
mennirnir í skankana á honum og köstuðu hon-
um á dyr.
Nú kom Goðmundur inn.
„Góðan daginn," sagði hann. „Ég heiti Goð-
mundur og kann að leika á hljóðpípu, og yfir-
leitt er ég mesti efnismaður.“
„Hvað er liann að segja?“ sagði aumingja
gamli kóngurinn, sem var hættur að heyra eða
sjá vegna svefnleysis.
„Hann kann að leika á hljóðpípu,“ æpti þjónn-
inn í eyra hans.
„Já, en ég heyri ckkert i hljóðpípunni, hann
verður að gera svo vel og blása hærra, sá góði
maður.“
„llann er alls ekki byrjaður ennþá,“ æpti
þjónninn aflur í evrað á honum.
„Flýttu þér þá að byrja!“ kallaði kóngurinn.
Svo byrjaði Goðmundur að blása.
„Út!“ sagði prinsessan.
„Út með þig,“ hrópaði gamli kóngurinn um
leið og Iiann hrökk upp, því að honum hafði
óvart runnið í hrjóst augnablik. „Út með þig!“
æpti hann, því að engan mátti gruna, að hann
hefði sofnað. Hirðþjónarnir sneru sér undan
og létu eins og þeir liefðu ekkert séð.
41