Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 40

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
,,Nú var allt afráðið
þeim manni, sem liún unni, í fjarlægt fjalla-
liérað. Þannig skapaðist vinátta þeirra og hélzl
ár af ári og óx að dýpt og innileik með þroska
þeirra sjálfra.
Skannndegissólin gægðist liægt inn mn glugg-
ann og þokaðist smátt og smátt inn yfir rúmið,
þar sem vinkonurnar töluðu vandamálið. Þær
voru húnar að drekka kafí'ið. Gunnhildur hall-
aðist aflur að koddanum, en frú Björg sat á
rúmstokknum. Gunnhildur hafði sagt henni allt,
og var nú komin að Árna gamla Jósefssvni,
Fróða i Neðsta-koti og líergi silfursmiði ■— sem
allir höfðu verið lítilsvirtir lánleysingjar.
„Já — en allt hafa þetta verið fæddir hag-
leiksmenn, sem fengu ekki að njóta sín. Nú
ern aðrir tímar, meðfæddum hæfileikum er
gaumur gefinn og þeim, sem hýr yfir þeim,
oft og einatt hjálpað til þess að þeir geti notið
sín“. „Hjálpað“ — Gunnhildur reis snögglega
upp i sænginni. „Ég hafði nú einhverntíma
hugsað mér, að Snjólaug mín eignaðist mann,
sem væri sjálfbjarga — og aðrir þyrftu ekki
að hjálpa til alls. Hann mátti gjarnan vera fá-
tækur — Efri-Núpur verður hennar eign með
öllu sínu — en hitt, að hann sé efni i óláns-
mann. fæ ég illa sætt mig við.“
„Gunnhildur“, mælti frú Björg rólega og þó
með þunga. „Ásmundur kennari er búinn að
dvelja í tvo mánuði á mínu heimili og ég
get ekkert það fundið i fari hans, sem bendir
til þess, að liann sé ólánsmaður. IJann er dug-
legur, að bverju sem liann snýst. Það er ég
húin að sjá — að maður ekki tali um iðnina.
Þarna skyldi hann nota liverja einustu tóm-
stund til þess að skera út eittlivað fallegt. Og
ég veit ekki betur en að þessir smáhlntir hans
seljist vel í höfuðstaðnum. Hann fékk oftar en
einu sinni töluverðar peningaupphæðir jiaðan
fyrir þetta dót.“
„Hvað er það til að lifa af ?“ Gunnhildur tók
annað viðbragð og varp öndinni þungt, en frú
Björg héll áfram: „IJann gæti vel orðið kenn-
ari við emlivern iðnskóla — eða unnið við eitt-
livert stórt smíðaverkstæði, skreytt og skorið
út vönduð liúsgögn með sínum högu höndum.
Nú er svo mikill áhugi vaknaður fyrir innlend-
um iðnaði — ekki sízt hvað snertir húsgögn
og allt til heimilanna. Og hann er búinn að læra
þetta vel í útlöndum.“
„Já — en þá verður hann ekki bóndi á Efra-
Núpi.“ Þetla kom eins og andvarp úr djúpi.
Eftirsjáin og sorgin í þessum síðustu orðum
Gunnhildar var svo mikil og sár, að frú Björg
sat um liríð hljóð og hnuggin og fann ekkert
til að segja. Loks mælti hún:
„Gunnhildur — þú sagðir einhverntíma á
þungbærri stundu, að allir harmar mannanna
gætu orðið þeim lil góðs, ef þeir kynnu að bera
þá. Mér hefir alltaf fundist þetla betjulegt, og
þú hefir sjálf sarinað, að ]iað er rétt. Ég er viss
um, að þetta snýst þér til hamingju, eins og
allt annað mótdrægt, Þú ert ein þeirra, sem
gæfan vill vera hjá, af því að þú gerir henni
það mögulegt. — Við skulum bíða og sjá, hvað
setur. Eg segi það satt, að mér finnst gæfu-
svipur á þessum unga manni.“
Gunnliildur ]iagði við.
„Það cr vist mál að fara að komast á fætur
og hætta að tefja fyrir þér,“ mælti hún loks
og tók að klæðast. Og felldu þær niður lalið.
Á aðfangadagsmorgun kom ungur maður
hrunandi á skíðum sunnan hlíðina og stefndi
lieim að Efra-Núpi. Snjólaug sá liann fyrst allra
heimilismanna og flýtti sér fram í eldhús til
móðui sinnar.
38