Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 49

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
maður, fremur rolulegur á svip og sérkenni-
legur. Hann settist lit við gluggann.
Það var þögn nokkra stund. Svo sneíi Georg
sér að hinum nýkomna manni og sagði:
„Fyrirgefið forvitni mína, en af þvi að við,
ég og félagi minn, erum blá-ókunnugir hér um
slóðir, þá langaði okkur til þess að mega hiðja
yður að segja okkur frá, hvernig þér veidduð
silunginn þann arna.“
„Hver iiefir sagt ykkur, að ég hafi veitt
liann?“ sagði mannauminginn auðsjáanlega
steinhissa.
„Ja, það hefir nú eiginlega enginn sagt okk-
ur það, en mér fannst það svona einhvernveg-
inn endilega á mér, að þér hljótið að hafa veitt
iiann,“ sagði Georg.
„Andskoli er þetta merkilegt. Alveg stór-
einkennilegt,“ svaraði maðurinn, og var nú farið
að lifna drjúgum yfir honum. „Það merkilega
við þetta er nefnilega það, skal ég segja ykk-
ur, að það var einmitt ég, sem veiddi silunginn.
En hver hefir hvíslað þessu að ykkur? Þetta er
alveg stórfurðulegt.“
Svo liélt liann áfram og sagði okkur, að það
liefði tekið sig á annan klukkutíma að jireyta
silunginn og draga liann á land. Svo hefði hann
farið með hann beina leið upp í næstu húð til
þess að hregða honum á vigt. Hann liefði vigtað
nákvæmlega 44 pund.
Síðan kvaddi maðurinn okkur með mestu
virktum og litlu síðar kom gestgjafinn sjálfur
inn. Við sögðum honum náttúrlega allar sög-
urnár um silunginn og liann skemmti sér al-
veg konunglega.
„Alveg er það dásamlegt, að Jim Bates, Jói
Muggy, Jónas og Billy Manders skuli allir þykj-
ast hafa veitt silunginn þann arna,“ sagði gest-
gjafinn og veltist um á stólnum af lilátri. „Það
er þó kostulegt. Og það var ekkerl ólíldegt eða
liitt þó lieldur, að þeir liefðu, hver þeirra sem
hefði verið, farið að stoppa silunginn út og gefa
mér hann, ef þeir hefðu veitt liann.“
Svo sagði hann okkur söguna af silungnum,
eins og hún var í raun og veru. Gestgjafinn
liafði vitanlega veitt liann sjálfur fyrir langa
löngu, þegar liann var strákhnokki fyrir inn-
an fermingu. Það var svona ein af þessum til-
viljunum, sem alltaf geta lient stráka á þeim
aldri, þegar þeir eru á leið úr skólanum og
hafa fundið upp á að hinda færi við hrifuskaft
og fleygja því í ána. Kennarinn dáðist svo að
stærð silungsins, að ég slapp alveg við að vera
barinn fyrir slæpingsháttinn og það lá við, að
ég fengi verðlaun fyrir,“ sagði gestgjafinn að
lokum.
í sama bili var kallað á liann framan úr eld-
húsinu, og við Georg fórum aftur að horfa á
silunginn fræga.
Þetta var eiginlega stórmerkileg skepna. Því
lengur, sem við virtum liann fyrir okkur, því
meir dáðumst við að honum.
Loksins klifraði Georg upp á stólbak til þess
að sjá liann betur. Alt í einu hilaði stóllinn.
Georg greip í dauðáns ofhoði i glerkassann, sem
náttúrlega var laus fyrir. Svo lenti allt í gólf-
inu, kassinn undir og Georg og stóllinn ofan á.
„Ætli þú hafir ekki eyðilagt fiskinn,“ kallaði
ég og þaut upp af stólnum.
„Það vona ég að hamingjan gefi, að ég liafi
ekki gert,“ sagði Georg og stóð varlega upp.
En það var nú einmitt það, sem liann liafði
gert. Silungurinn lá í þúsund molum á gólfinu.
Ég segi þúsund, en það getur verið, að þeir
hafi ekki verið nema níu lnmdruð. Ég taldi þá
ekki.
Við vorum alveg forviða yfir, að útstoppaður
silungur skyldi geta hrotnað, og það í svona
marga parta.
Og það liefði það lílca verið, ef liann hefði
verið stoppaður.
En það var hann ekki.
Hann var nefnilega úr gipsi.
47