Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 51

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
nokkuð annað. — Þegar aðeins var eftir ein
klukkustund til sólaruppkomu, þá tók liann —
sér til hinnar mestu gremju — eftir því, að
einungis ein klukkustund var eftir og að liann
átti aðeins einn dropa af lífsins vatni í byss-
unni, hitt var hann búinn með, og verst af öllu
var þó það,’að ennþá var hann ekkert illt far-
inn að gera af sér. Hvað skyldi gamla konan
nú segja? í mesta flýti þurrkaði hann vatnið
af öllu glingrinu, hefði Iiann skilið við það lif-
andi, þá átti liann aldrei framar að fá að koma
upp á jarðríki — og síðan raidr hann út á göt-
una. — Nú ællaði Iiann i snatri að gera allt það
illt, er honum gæti til hugar komið.
Það voru komnir menn á götur bæjarins.
Þegar þeir sáu djöfsa, þá hlógu þeir dátt, því
að þeir héldu, að liann væri maður, sem verið
hefði á grímudansleik.
„Þessi púki er lireint ágætur,“ sögðu þeir,
„það er engu likara en að hann sé nýskroppinn
úr Víti,“ og þeir skellihlógu að honum.
„Nú skal ég verða reglulega vondur fyrir
ln-agðið,“ sagði litli púkinn, og hljóp upp stig-
ann í næsta húsi. Það var stórt lnis, en fátæk-
legt. — Efst uppi undir þakinu nam hann stað-
ar og' kastaði mæðinni. Sá hann þá ljósglætu
í gegnum skráargatið á einni kvistherhergis-
hurðinni.
„Þarna skal ég gera illt af mér,“ hugsaði litli
púkinn og gægðist inn.
En hvað sá hann þarna inni?
Tvö börn krupu við fátæklegt rúm og kysstu
grátandi hendurnar á náföhun kvenmanni, sem
Iá í rúminu, kaldur og stirðnaður. Þetta var
móðir barnanna og höfðu þau misst hana um
nóttina — hún var liðið lík.
„Hvað á nú að verða um okkur?“ sögðu
hörnin yfirkomin af harmi. „Mamma er dáin
og pahbi er dáinn, engum þykir vænl um okk-
ur og enginn hefir ofan af fyrir okkur. Nú
koma svörtu mennirnir að sækja hana og láta
liana ofan i koldimma jörðina. Betra væri það
fyrir okkur, að verða Iienni móður okkar sam-
ferða og láta grafa okkur með henni. Hjartans,
elsku mamma. Ó, að þú værir ekki dáin frá
okkur.“ Og þau grétu svo sárt, að hver og einn
hlaut að komast við.
Og fyrir utan dyrnar stóð litli púkinn og ætl-
aði að gera illt af sér.
En hvað var þetta? Litli púkinn fór að finna
til einhvers svo undarlegs fyrir hrjóstinu, ein-
mitt á þeim stað, þar sem hjartað er í mann-
inum, en liann gat ómögulega gert sér grein
fyrir, hvað þetta var. En tilfinningin liélt áfram
og varð æ sterkari og sterkari litli púkinn
kenndi í brjósti um litlu börnin.
Hægt og gætilega laumaðist hann inn og
stökkti síðasta dropanum af lífsins vatni á látnu
lconuna, að því búnu flýtti hann sér út. f gegn-
um skráargatið sá liann, að andaða konan reis
upp í rúminu og heyrði hann, að hún kallaði
lágt á börnin: „Páll og Anna!“ — Og liann
heyrði gleðióp barnanna og sá, að þau þrýstu
sér upp að móður sinni.
„Mamma!“ kölluðu þau, „hjartans, elsku
mamma! Nú máttu aldrei framar deyja frá
okkur, mamma, mamma!“
Og í þeim svifum gægðist fyrsti morgun-
geisli vetrarsólarinnar inn um gluggann.
Alll í einu fannst litla púkanum eitthvað vott
i augunum á sér, eins og honum vöknaði um
augu, og liann varð lafhræddur, því á meðan
Víti Iiefir brunnið, hefir það til þessa tíma aldrei
lieyrzt, að púki hafi getað grátið. f mesta flýti
þerraði liann þessa undarlegu vætu úr augun-
um og fór aftur ofan til Horngrýtis.
„Nú, nú, livað hefirðu gert þér til ágætis á
jarðriki, Dindill litli minn?“ spurði gamla kon-
an. En er hún leit i aúgu hans, varð liún vaxgul
af reiði og kallaði: „Þú hefir ekkert illt gert,
þú hefir grátið, auminginn þinn, og gert öllu
Horngrýti slcömm og svívirðingu! Komið hing-
að allir drýsildjöflar og hæðist að lionuin! Hvað
hefirðu þér til afsökunar? — Móðir? Hvað seg-
irðu? Hvað varðar þig um sorg og armæðu
mannanna? Þú ólt að gleðjast af sliku, fíflið
Jiitt! En að þú, sem ert púki, skulir taka upp
á þeirri óhæfu að bæta böl þeirra, það er ó-
heyrilegt! Hvaða liegning er nógu ströng lianda
þér? Þér skal verða hegnt í þúsund ár á þús-
und ár ofan! Takið hann og bindið liann. . . .“
í þessum svifum var barið að dyrum i Iforn-
grýti. Lásar þess hrukku sjálfkrafa upp og dyrn-
ar opnuðust með miklum gný.
49