Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 38

Gilles' Mauvoisin gaegðist gegnum loftopið á
3kipinu. Hann var rauðeygður og þrútinn til
augnanna og maður hefði getað haldið að hann
hefði verið að gráta, en það var nú eitthvað
annað.
Það var Solemdal skipstjóri, sem hafði beðið
hann að aðstoða i salnum, þar sem hann hafði
matazt á ferðalaginu.
Gilles beið. Hann var í þykkum, svörtum yfir-
frakka og hafði selskinnshúfu á höfði. Taskan
hans var við hlið hans og hann leit út eins og
maður, ^em stendur í ghngi hraðlestar um það
bil, sem I hún er að renna inn á stöðina. Hann
var með: vasaklút í hendinni af því hann var
kvefaður.
Þeir voru enn í togarakvínni, og hann hafði
ekki enn þá séð La Rochelle. Ef til vill var loft-
opið öfugum megin. Þeir höfðu farið framhjá
nokkrum rauðum og svörtum duflum, sem hann
áleit að ættu að marka leiðina inn sundið. Því
næst hafði skipið runnið fram hjá röð greni-
trjáa og eftir það var farið að hringja á skip-
inu. Gilles gizkaði á, hvað það þýddi: hálfa ferð
aftur á bak . . . vélin stöðvuð . . . hægt á-
fram
Hann
horfði enn í áttina til borgarinnar, en
allt og sumt, sem hann sá voru járnbrautartein-
ar, yfirgefnir flutningavagnar og gamalt skip,
en hinum megin við það var vörugeymsluhús.
Tekið var að rökkva — í raun og veru var
þegar komin nótt. Það var aðeins gulleitt mist-
ur i lofti, sem var síðustu leifar dagsbirtunnar.
Hann sá fleiri járnbrautarteina, olíubíl og upp
við hann var reist reiðhjól og þarna, beint fyrir
framan Gilles, svo að segja rétt hjá honum, voru
maður og kona í faðmlögum.
Það mátti segja, að þetta væri það fyrsta,
sem Gilles sá af La Rochelle. Hann sá aðeins
bakið á manninum. Hann var í móbrúnum her-
mannabúningi og hafði svart, hrokkið hár. Hann
var höfuðfatslaus. Hann sá ekki meira af stúlk-
unni en hárið, sem einnig var dökkt, og annað
augað, sem var galopið og starði á hann, en
vörum sínum þrýsti hún á munn vinar síns.
Það var eitthvað undarlegt við þennan langa
koss. Þó var eitthvað enn þá kynlegra við þetta
galopna, starandi auga, sem virtist hafa verið
að kanná umhverfið, en hafði síðan starað á
Gilles, þár sem hann stóð við gluggann á saln-
um í skipinu.
Hanri hrökk við. Skipið, Flint, var stanzað.
Solemda.1 stóð við hlið hans, nauðrakaður, slétt-
greiddur og angandi af Kölnarvatni.
— Þá erum við komnir, sagði hann.
Gilles gat ekkert sagt. Hann langaði til að
þakka honum. Hann var afar þakklátur þessum
skipstjóra, sem hafði auðsýnt honum svo mik-
inn vingjarnleik að nálgaðist kvenleika. Hann
langaði 'til að faðma hann að sér, en hann vissi,
að Solpmdal kærði sig ekki um það. Hann lét
sér því nægja að þrýsta hönd skipstjórans. Hann
hnerraði vegna kvefsins, en hann var feiminn
við að taka upp vasaklútinn, sem hann hafði
troðið í vasann. Án þess að segja orð greip hann
ferðatösku sina og fór upp á þilfar.
Loftið var að verða heiðskírt. Enn þá hvildi
ofurlítið mistur yfir höfninni, en skuggarnir höfðu
dökknaði. Ljós loguðu á háum ljósastaurum.
Sjómaður beið eftir honum við borðstokkinn
fjær þáfnarbakkanum og þegar Gilles hafði
klifrað niður skipsstigann steig hann um borð
í skipsbátinn og lagði töskuna við fætur sér.
Þegar hann stóð þar virtist hann grennri en
venjulega. Siður frakkinn. virtist gera hann
grennri en hann raunveruíega var. Árum var
dýft í sæ. Ljósin á bryggjunni spegluðust á haf-
fletinum. Og um leið og Gilles steig upp á
bryggjuna, sá hann aftur bakið á manninum í
móbrúpu þermannafötunum og galopið, starandi
auga stulkunnar. Hann var sannfærður um að
þau höfðu framlengt kossinn.
Á öxl unga mannsins sá Gilles nú kvenhönd,
granna kvenmannsfingur, sem þreifuðu um
kragann á hermannsbúningnum.
Og Gilles hafði á vitundinni hlýju þessara
tveggja likama.
Fingurnir, sem kipptu í kragann, virtust Segja:
— Slepptu mér . . .
En ungi maðurinn, sem sneri baki að höfn-
inni, þrýsti henni aðeins fastar að sér. Þá fór
hún að berjast um eins og fugl í búri.
Hún átti erfitt með að losa sig. En þegar
hún loks var iaus úr faðmlögunum, sá Gilles
andlit hennar. Hún var svo ung og falleg, að
Gilles varð alveg forviða. Hafði honum mis-
heyrzt eða ekki? Hann vissi það ekki, en þótt-
ist þó viss um, að hún hefði sagt:
—- Sjáðu!
Það var áreiðanlega hann, sem hún var að
beina athyglinni að. Og Gilles var ljóst, að hann
KYNLEGUR
hlaut að iíta sérkennilega út, þegar hann steig
í flýti á land í hinum einkennilega, framandi
búningi sínum, með svörtu selskinnshúfuna og
litlu ferðatöskuna.
Hann var dálítið truflaður, þegar hann steig
yfir skipskaðal einn og var nærri dottinn. Hann
reikaði áfram og var innan stundar kominn
að enda bryggjunnar. Þar sá hann, milli tveggja
húsa, ljós borgarinnar og fölleitt Ijós vitans,
sem stóð á Quai Voltaire.
Þegar beygt var fyrir horn ofan við bryggj-
una, beint á móti Ville 'en Bois, sá hann við-
kunnanlega bjórstofu. Þar inni voru fáein litil
borð og nokkrir háir stólar við barinn. Innan
við barborðið voru tvær eða þi'jár hillur og í
þeim voru raðir af gljáfægðum glösum.
Raoul Babin sat á sínum venjulega stað.
Hann sat þar með öllum sínum þunga, því að
í hvert skipti sem hann settist gat maður búizt
við, að hann bryti undir sér stólinn, svo stór var
hann og þungur.
Hann hafðist ekkert að. Hann sat þarna tim-
unum saman síðdegis dag hvern og reykti hvern
vindilinn á fætur öðrum. Smám saman hafði
skegg hans gulnað af öllum þessum vindlinga-
reykingum, svo að það var líkt og gulur baugur
kringum munninn.
Enginn viðskiptavinur kom svo inn í knæp-
una, að hann heilsaði honum ekki. Sumii' tóku
ofan, aðrir snertu aðeins hattbarðið. En til voru
þeir, sem réttu honum höndina, og þá lét Babin
svo lítið að rétta viðkomanda tvo fingur.
1 Ville en Bois, sem var timburhúsaþyrping
rétt ofan við bryggjuna, var nafn Babins frægt.
Það var letrað stórum stöfum ofan við dyr
sögunarmyllunnar og yfir dyr allskonar vinnu-
stofa, þar sem viðgerðir fóru fram á ýmsum
hlutum allt frá netjum til stórra véla og i kvínni
þar sem Flint hafði verið lagt að, voru hvorki
meira né minna en tuttugu togarar, sem spaða-
ás, var málaður á reykháfinn á, en það var ein-
kennismerki Babins.
Aldrei leið svo klukkutími að ekki færi að
minnsta kosti einn flutningavagn fram hjá, hlað-
38
VIKAN