Vikan


Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 13

Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 13
A S T I R ekki undrandi á því, að englnn læknir skuli vera hér. Nú? En hvað þú ert umhyggjulaus. Þú tekur aldrei eftir neinu. Hann hló og Júlía hló líka. Hún átti erfitt með að hlæja fyrst, en svo losnuðu af henni allar hömlur og hún skellihló. — En ef hún heyrði nú til okkar . .. . sagði hún. — Hver ? Marianne ? Hún er upptekin sem stendur. — Þú hagar þér eins og lubbi ,,við hana, Her- bert. — Nei. Ég skrökva að henni. Ég . . . ég var lubbi við þig, af því ég var vanur að segja þér satt. Hún tók fíkju og bar hana upp að vörunum. — Þú verður að viðurkenna, að ég borgaði þér aftur í sömu mynt. — Það var af því ég neyddi þig til þess. — Hann leit á hana sams konar augnaráði og meðan hann var ennþá hinn ótrúi og afbrýði- sami eiginmaður hennar. Hann jafnvel studdi höndum á síðurnar. En hann var sviptur því þreki og því aðdráttarafli, sem hann hafði áður búið yfir. Uppreisnarhugur hennar breyttist I samúð. —• Veslings maðurinn. Svo varð samúð hennar að leiðindum. Hana langaði út á götuna, þar sem búðirnar voru, og hún þráði Coco Vatard og Lucie Albert. Hún þráði glaðværð og skemmt- anir. Hún svipaðist um og tók að gagnrýna hús- gögnin. — Herbert! Ertu virkilega hrifinn af sirtsi? Hefur enginn sagt þér, að rautt og svart sirts fer álíka vel saman og perufesti á kjölturakka? Áttu enga einlæga vini? —- Mjög fáa. — Og hvað í dauðanum ertu að gera. Þú ert Hann átti erfitt með andardrátt og það dimmdi allt í einu yfir svip hans. Hún gat ekki haft augun af fölu andliti hans og augunum, sem virtust sokkin inn í höfuðið. — Nei, þakka þér fyrir. Ég vil ekki vín. Ég drakk fullmikið í gærkvöldi. — Ha? Með hverjum? Hvar? Var gaman að því? Segðu mér frá því? Hann beygði sig' fram og það kom roði í kinnarnar. Júlía kannaðist aftur við ákefðina í röddinni og tók að hata hann á ný. — Nei, það var ekkert. Ég sat uppi frameftir og drakk viský ásamt León. Það var nú allt og sumt. Við vorum bara að hreinsa blóðið. Langar þig til að tala við mig eða á ég að lofa þér að hvíla þig? Ég get alltaf komið aftur. — Já, en það er ekki víst, að ég geti allt af tekið á móti þér. Vertu kyr. Jafnvel þótt þér leiðist ég. Þú verður svo fljótt leið. Hann brosti til hennar, án nokkurrar gæzku, en hélt áfram að halda í höndina á henni. — Við þekkjum hvort annað of vel, hugsaði Júlía. — Við erum enn þá reiðubúin að gera hvort öðru grikk, en við getum ekki leikið hvort á annað framar. Hún hristi höfuðið, settist and- spænis Espivant og hellti rjóma í annan kaffi- bollann sinn. Ungur piltur heyrðist hrópa í garð- inum fyrir utan. — Það er Toni, sagði Espviant. Júlía leit niður til að leyna brosi. — Þú þarft ekki að segja mér það, hugsaði hún. — Vina mín, sagði Herbert. — Við vorum að tala um það, að ég væri að deyja. Þú getur ekki komið í veg fyrir það-----------ó, ég man dag nokkurn, þegar þú varst að hita mjólk á ofn- inum og síminn hringdi. Þú tókst símann og svaraðir, en hélzt samt áfram að hugsa um Ný framhaldssaga eftir Colette allur sveipaður hér í sjúkraherberginu. Ertu að reyna að sýnast yngri en þú ert? Þetta er nú fullmikið. Espivant hallaði sér á svæfilinn og scftraði kaffið sitt. Hann svaraði þessu ekki, en sagði: — Ýttu borðinu til hliðar. Ég þarf að tala við þig. Komdu með vindlingana. Júlía hlýddi honum í flýti. Ritarinn kom inn með símtól og langa snúru. — Það er forseti lýðveldisins að spyrja frétta. — En hvað þessar símasnúrur fara þér vel, Cousteix! Þú ert eins og vínviður. Þetta er vinur minn, Cousteix, sem er svo vingjarnleg að vera ritari minn. Þetta er greifinnan af Carneil- han. Þakkið forsetanum fyrir, Causteix. Segið, að ég sé veikur. Elcki mjög veikur. En talsvert veikur. Segið honum hvað sem þér viljið. Ó, ’en fyrst þér eruð hérna, Cousteix — Júlía, viltu hafa mig afsakaðan ofurlitla stund? — Þetta er skrýtið, hugsaði Julie. Herbert hef- ur aldrei getað talað eðlilega við ritara sína eða undirmenn. Vald Espivant-ættarinnar er eins nýtt af nálinni og titillinn. — Ó, hrópaði hún og hljóp fram. Því að um leið og Coustex lokaði hurðinni á eftir sér, hneig Espivant aftur á bak með lokuð augun. Júlía greip flösku, opnaði hana, hellti í munnþurrku og bar upp að nefi Herberts svo hressilega, að yfirliðið varaði ekki nema tæpa mínútu. — Kallaðu ekki á neinn. Þetta er ekkert, sagði Herbert skýrri rödd. — Ég er orðinn vanur þessu. Er nokkuð kaffi eftir? Gefðu mér ofurlítið. Þú varst svo fljót. Ég hafði varla tima til að missa meðvitundina. Þakka þér fyrir. Hann settist upp hjálparlaust og andaði djúpt. Hann var grænn í framan, en brosti. — Það er einkennilegt, hversu mikil velliðan fylgir þessum •— hvað á maður að segja. — Þessum smá-andlátsstríðum. Langar þig i of- urlítið af koníaki, Yollca? Ég á hér koníak frá dögum — ja — frá dögum Pipins litla. mjólkina. Þú varst ágæt. Við vorum fátæk þá. — Það er ég enn þá, hugsaði hún með sjálfri sér og faldi fæturna undir stólnum. En þegar Espivant tók að létta ofurlítið, varð hún stolt yfir því, að það var návist hennar að þakka, að Herbert leið betur. — Meðal annarra orða hvernig líður Becker? —c- Ágætlega. Hann er í Amsterdam. — Boí'gar hann alltaf með þér? Og hversu mikið ? Júlie i'oðnaði og svaraði ekki. Hún var að brjóta heilann um, hvort hún ætti heldur að skrökva eða segja satt. Að lokum ákvað hún að segja satt. — Fjögur þúsund á mánuði. — Þú mundir nú ekki kalla það konunglegt. — Hvers vegna ætti það að vera konunglegt? Hann er aðeins barón, og þvi aðeins að ekki sé farið of nákvæmt í sakimar. — Að meðtöldum vöxtum? — Já! — Hann hefur ekki breytt tryggingunni sér í hag? — Nei. Espivant pírði á hana augunum. Hann virti fyrir sér klæðnað hennar. Loks leit hann á fætur henni. — Þarna kom það. Nú hefur hann séð þá. Hún dró þungt andann, át síðasta kirsiberið og dyfti á sér nefið. — Þú hefur aldrei sagt mér, sagði Espivant i ávítunartón. — Það er gagnstætt öllum grundvallarerglum mínum, svaraði hún i sama tón. Hann varð enn kuldalegri í málrómi. — Auðvitað kemur mér það ekkert við, hvernig lifi þú lifir. — Nei, alls ekki. Hún laut höfði og brynjaði sig gegn því, sem koma kynni. En Espivant. Hann er að hlífa sjálf- um sér, en ekki mér, hugsaði Júlía. ULr og klukkur — Skrautvörur Kven- og karlmannsúr í úrvali, stofuklukkur — eldhúsklukkur, vekjaraklukkur — skákklukkur: NEVADA JUNGHANS ROAMER KIENZLE TISSOT TERVAL ALPINA allt þekkt merki og góðar og nyt- samar jólagjafir IJRVAL af allskonar gjafavörum Stativ fyrir borðbúnað hentugum til jólagjafa Póstsendum um allt land. ITlagnús <§. (B a/dvinsson ÚRA- OG SKARTGRIPAVERZLUN Laugaveg 12 — Sími 22801} VIKAN 13

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.