Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 21

Þrautalendingin hafði alltaf verið útikamarinn
hjá Slippnum en nú var járnhliðið ramlega læst
og engin smuga að skriða i gegn, hann hafði
gengið úr skugga um það fyrr um kvöldið.
1 raftækjaverzluninni í Austurstræti var stillt
út stórum kæliskáp og hurðin var höfð uppá gátt.
1 skápinn var kirfilega raðað ýmsu lostæti, þar
gaf að lita mjólkurflöskur, skyrskál, flóabúsosta,
grænmeti af öllu tæi, amerískar ávaxtadósir,
grænar baunir í dósum, hvítkál, blómkál, rækjur,
sinnep, hangiketslæri, hamborgarhrygg á fati,
sviðakjamma og sultutauskrukku. 1 skáphurðinni
var rekki þar sem var fyrir komið gosdrykkjar-
flöskum frá Sanitas og bjórflöskum frá Agli.
Fyrir framan skápinn var fjögurra stafa verð-
miði.
Já, mikill maður Egill, muldraði Toggi í barm
sér umleið og haiin haltraði aftur af stað og hafði
horft nægju sína.
HANN hafði reikað klukkustundum saman um
nágrennið þegar hann loksins valdi sér hús.
Það var tvílyft einbýlishús með stórum garði
í kring og lá breiður stigi af svölunum niðurí
garðinn. Trén í garðinum voru snæviþakin, snjór-
inn virtist liggja á greinunum einsog hvítur
dúnn og Toggi stóð lengi hugfanginn af þessari
sýn. Á auðum bletti í miðjum garðinum stóð
rismikið grenitré skreytt marglitum Ijósaperum,
rauðum, bláum, grænum, gulum. Hafleiðslan
hlykkjaðist eins og svört slanga i hvítum snjón-
um' og lá innum þvottahúsgluggann. Það var
ljós í flestum gluggum á báðum hæðum í hús-
inu, það sást í glitrandi Ijósakrónurnar og gyllta
ramma kringum heljarstór málverk.
1 þessu húsi ríkti þögn.
Toggi hafði iaumast að húsabaki alla götuna
á enda beggja megin og komist að raun um að
glaumur og gleði ríkti í öllum húsum nema þessu.
Allstaðar var kliður og kæti, söngur og hljóð-
færasláttur, ys og þys nema í þessu eina húsi
við götuna.
Þar var allt þögult þótt loguðu ljós.
Toggi ályktaði sem svo að fjölskyldan hlyti
að hafa brugðið sér í kunningaheimsókn en
veigrað sér við að slökkva ljós svona á fæðing-
arhátíð frelsara vors. Kannski hafði það hrein-
lega gleymt að slökkva. En Toggi þóttist full-
viss um að enginn væri í húsinu.
Það væri þá líka eins gott því hann hafði ákveð-
ið að hrista af sér slenið og hressa uppá sjálfs-
bjargarviðleitnina.
Toggi hafði heldur óljósa hugmynd um hvern-
ig umhorfs var í slíkum húsum, hann hafði í
mesta lagi komið að útidyrunum á sumum
þeirra og aldrei komið nema tánum uppá þrösk-
ulinn, hvað þá lengra. Það var á velmektardögum
hans þegar hann átti trú á lífið og traust á sjálf-
um sér og áræddi að knýja dyra hjá bankastjór-
um og alþingismönnum og slá þá um tíkall.
Hann hafði þó einhvern óljósan grun um að í
slíkum húsum væri alltaf að finna einn slikan grip
sem þann er hann hafði séð I sýningarglugga
raftækjaverzlunarinnar í Austurstræti. Og hver
veit nema hann rækist á slatta neðaní flösku ef
hann hefði augun opin.
Hann bölvaði í sig kjark áðuren hann skakk-
lappaðist yfir garðinn, brauzt gegnum trjáröðina
svo mjöllin þyrlaðist af greinunum og fyllti vit-
in, honum fannst það taka eilífðartíma að skríða
upp stigann uppá svalirnar unz hann hnipraði sig
saman við dyrnar lafmóður og másandi og greip
fyrir hjartað. Það leið æðistund áðuren hann
áræddi að gægjast innum gluggann og kom þá
í ljós að stofan var mannlaus einsog hann hugði.
Loks tók hann varlega í snerilinn og prísaði sig
sælan að þurfa ekki að skríða innum gluggann.
Hann var nú orðinn nokkuð öruggur. Það gat þó
aldrei endað á verri veg en þann að þeir sem
höfðu neitað honum á Lækjartorgi um húsasltjól
yrðu nauðugir viljugir að veita honum viðtöku.
Hann stóð nokkra stund innan við dyrnar og
lét hlýjuna umvefja sig allan áðuren hann gaf
sér tóm til að skima í kringum sig.
Hrikastór málverk huldu veggina, dúnmjúkt
gólfteppið teygði sig útí öll horn undir þunga hæg-
indastóla með útskornum bríkum og breiðan
sófan. I einu horninu stóð pianó og brotið glas
lá á nótnaborðinu. Sófaborðinu hafði verið velt
um koll og glerbrot lágu í hrúgu fyrir framan það.
Það var kominn stór blettur í gólfteppið, hann
var í laginu einsog ókunn heimsálfa á landakorti.
Úti í horni stóð jólatré, engu minna en það
sem var útí garðinum, hlaðið marglitum Ijósa-
perum, englahári, skrautlegum sælgætispokum,
rauðum jólasveinum á skíðum, alla vega litum
stjörnum, og kúlum. 1 kringum jólatréð var stór
hraukur af jólapökkum, pakkað inní skrautlegan
Honum varð svo bilt við að hann missti krnkk-
una á gólfið svo hún mölbrotnaði.
jólapappír, enginn af þessum bögglum hafði verið
opnaður.
Toggi lét ekki dýrðina villa sér lengi sýn, heldur
þræddi ýmsar krókaleiðir uns hann var kominn
framí eldhús.
Mikið rétt, þarna stóð gripurinn skinandi
hvítur og virtist vera í þann veginn að bresta
undan innihaldinu. Hann opnaði skápdyrnar og
það var engu líkara en hann hefði gengið gegn-
um rúðuna í sýningarglugga raftækjaverzlunar-
innar í Austurstræti, kjálkinn seig langleiðina
ofaná bringu og munnvatnið tók að streyma
niðurum svarta skeggbroddana á hökunni. Hann
varð ringlaður og yfirþyrmöur og skipulagsgáf-
an fauk útí veður og vind; hafði nú ekki lengm'
hemil á sjálfsbjargarviðleitninni og það var hend-
ing ein sem réði þvi að sultutauskrukkan varð
fyrst fyrir Togga. Þetta var stór og mikil krukka
og hann þrýsti henni að sér með annarri hend-
inni meðan fór ofan í hann með hinni og
mokaði uppí sig hverri lúkunni af annarri. Haim
lét sviðakjammana, hrygginn og grænmetið eiga
sig og gaf sér ekki einu sinni tóm til að fá sér
flösku af Egils öli.
Rétt í þann mund er hann hafði lokið úr
krukkunni heyrði hann hark að baki sér. Honum
varð svo bilt við að hann missti krukkuna á
gólfið svo hún mölbrotnaði, sjálfur stóð hann
með sultu kámaða útum allt andlitið og vænan
slatta í annarri lúkunni og starði á manninn í
dyrunum.
Þetta var digur maður og þrekinn um herðar,
hálfsköl)*óttur og þrútinn í andliti, hann hafði
hendui' í vösum og horfði brúnaþungur á gest-
inn.
Hvorugur mælti orð af vörum góða stund og
hvorugur hreyfði legg né lið.
Svo rak húsráðandi upp skellihlátur.
Etur hann ekki sultutau, hámar hann i sig
sultutau!
Hann reigði sig aftur og beygði sig fraih eg
hafði engan hemil á þessum óstöðvandi hlátri,
greip báðum höndum um magann á sér og hlð,
skellihló. Skyrtan var uppúr að framan.
Svo hætti hann skyndilega að hlæja en brýnnar
sigu á nýjan leik. Það var einhver dapurleiki í
augunum á honum sem dró úr hræðslunni í Togga.
Hvað ertu að vilja hér? Hver hleypti þér inn ?
Eg var bara svangur, sagði Toggi og laut
höfði, ég skal fara.
Bíddu hægur, karl minn, rumdi í húsráðanda.
þú hefur stblið. Ég læt lögregluna hirða þig.
Toggi svaraði engu en stóð grafkyrr í sömu
sporum.
Nei, annars, það eru jól. Lögreglan hlýtur að
eiga fri. Eg læt þá hirða þig á morgun. Þú kemur
fyrst inn til mín og færð þér einn gráan. Ef þó
vilt ekki einn gráan, þá hringi ég strax i lög-
reglustjórann, hann er vinur minn.
EIR settust inní stofu og Toggi var hálf íeim-
inn við að láta lappirnar á sér hvíla á gólt-
teppinu, nú þegar hann var orðinn gestur
og var ekki lengur innbrotsþjófur. Hann beygði
sig niður og reyndi að troða gegnblautum dag-
blaðatætlunum lengra niður í skóna. Hann tyllti
sér rétt fremst á stólbríkina og hélt að sér hönd-
um, niðurlútur og þögull eins og feiminn ferro-
ingardrengur.
Hvernig datt þér í hug að koma hingað inn,
spurði húsráðandi og horfði rökum augum undan
þungum brúnum á gestinn.
Ég hélt að enginn væri heima, tuldraði gest-
urinn, ég var svangur og mér var kalt og það
er allt fullt i kjallaranum af því það eru jól. Og
þeir ráku mig af bekknum á Lækjartorgi.
Húsráðandinn var búinn að ná í viskíflösku og
hellti i glas fyrir Togga en drakk sjálfur af stút
Framháld á bls. ^2.
Þar sofnuðu þeir allir í faðmlögum og höfðu ekki uándar nærrl lokið úr flöskunum.
(Teikuingar eftir Halldór Pétursson)
VIKAN
21