Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 43

Dagbók frá Litla-Hrauni
Framhald af bls. 31.
þess er koma skal. Kyvik kom hér í
heimsókn til mín í kvöld og átti ég
ásamt tveim föngum öðrum, ánægju-
lega bænastund með honum. Hann á
miklar þakkir skildar fyrir allt starf
sitt hér. Ég hefi nú aftur tekið gleði
mína og vona að brátt geti ég litið
hið frjálsa samfélag.
5/9 1 dag er hér allt mjög ró-
legt, nema hvað grein er
birtist í dagblaði einu olli hér all heit-
um umræðum, því í grein þessari eru
fangar bornir hinum þyngstu sökum,
gjörsamlega að ósekju og er sannar-
lega illt til þess að vita. Ég ræddi í dag
við Braga Ólafsson héraðslækni og
sagði honum afdráttarlaust meiningu
mína á starfsemi hælisins, sem og að
ég teldi að ég gæti ekki öllu lengur
afborið þessa tugthúsvist. Hann lof-
aði að ræða mál mín við forstjórann,
og vænti ég nokkurs árangurs af því,
því Bragi er hinn ágætasti maður,
réttsýnn og gerir sér mjög far um að
kynnast málunum af raunsæi og er
næmur á allt það, er mannlegt má
telja. Ástandið í málum þessa hælis
er m. ö. o. mjög alvarlegt og tel ég
enga goðgá þótt ég spái hér hinni
verstu framvindu á öllum málum.
8/9 1 dag er ég staddur að
Skólavörðustíg 9 í Reykja-
vík, var fluttur þangað til lækninga,
en hefi ekki haft samband við neinn
lækni enn sem komið er, Mitt fyrsta
verk er ég kom hingað var að ná
sambandi við J.. og ræddi ég við
hana stutta stund í síma, hún lofaði
að koma og heimsækja mig svo fram-
arlega sem hún fengi fri frá vinnu.
J&g hefi nú sterkan grun um að ég
muni mjög bráðlega verða látin laus
a. m. k. var mér skipað að flytja
með mér allar mínar föggur. Ég er
mjög spenntur og allur í uppnámi,
því þessi lausnarvon og óvissa er
mjög taugaæsandi. Ég er uggandi
útaf framtíð minni og veit ekkert
hvað um mig kann að verða, ég vona
þó að með Guðs handleiðslu fari þetta
allt vel og mér takist að losna úr þess-
ari ,,prísund“ og vinna mér traust í
hinu frjálsa samfélagi.
10/9 1 dag hafði ég samband
við pabba og sagði hann
mér að miklar líkur væru til þess að
ég losnaði síðarihluta þessa mánaðar,
þó gat hann ekki sagt mér neitt á-
kveðið þar um því G.. J.. sem nú
er í sumarleyfi, hefir algjörlega haft
með mál mitt að gera. Ég bind miklar
vonir við þessar fréttir og vænti ein-
ungis hins bezta. Ég vona fastlega að
ég fái að vera hér a. m. k. þar til
sýnt er að ég fái ekki lausn. Ég fékk
enga heimsókn í dag, hafði þó verið að
vonast eftir J.. en sennilega hefir
hún ekki haft tækifæri til þess að
koma, eða þá að hún vill alls ekki
hitta mig en ég á mjög bágt með
að trúa því, ef marka má nokkuð
okkar fyrra samband. Ég vonast fast-
lega eftir að fá að sjá hana svo fljótt
sem auðið er. Ekki hefi ég heyrt neitt
frá Á . . E . ., hann hlýtur þó að hafa
samband við mig fljótlega, því ég lagði
fyrir hann boð um það. Ég set allt
mitt traust á Drottin Jesúm og veit
aö hann mun hjálpa mér út úr öllum
þessum ógöngum.
11/9 1 dag voru tveir fangar
fluttir héðan austur að
Litla-Hrauni, og er þá fullskipað þar
sem stendur, þetta ætti að tryggja
mér dvölina hér í Hegningarhúsinu.
I dag kom Á . . E . . hér í heimsókn til
mín, mér þótti mjög vænt um komu
hans. Ég er fremur spenntur á taug-
um og á erfitt með svefn. Þetta er
ekki undarlegt þegar þess er gætt að
ég bíð hér milli vonar og ótta og si-
fellt er ég hugsandi um hvort ég
muni fá lausn eður ei. Ég vona til
Guðs að áður en langt um líður fái ég
litið hið frjálsa samfélag. Pabbi kom
hér tii mín í dag. Mér þótti mjög
vænt að sjá pabba, enda þótt ég gæti
glögglega séð á honum þreytumerki
og önnur raunatákn, var furðu létt
yfir honum.
13/9 % svaf mjög illa síðast-
liðna nótt, því veldur
sennilega óróleiki og taugaspenna. Ég
hringdi í dag til J . . og talaði lengi við
hana. Hún kvaðst ekki mundi hafa
kjark í sér til þess að heimsækja mig
hingað, en sagðist fastlega vonast til
þess að sjá mig strax og ég yrði laus.
Þetta þótti mér mjög vænt um að
heyra, og er ég nú spenntur í meira
lagi, því bráðlega verður úr því skorið
hvort ég losna eður ei.
20 /9 1 dag komu þeir pabbi
og S .. L .. í heimsókn til
mín. Ég var kl. 5 í dag fluttur á
sjúkrahús og dvel ég nú þar í bezta
yfirlæti.
★
Enn liðu dagar og vikur og ég dvaldi
áfram sem fangi á sjúkrahúsinu. Fátt
var þar hægt að gera sér til dundurs
annað en lesa og rabba við stofufé-
lagana, og komst ég þá oft í slæma
klípu er ég var spurður um hvað ég
hefði unnið við og hvar ég hefði dval-
ið áður en ég kom þar á sjúkrahúsið.
Enda þótt ég væri ófrjáls og bundinn
innan veggja sjúkrahússins, var vistin
þar hreinasta ,,paradís“ miðað við þá
staði er ég hafði áður dvalið á. Þar
kynntist ég hinu ágætasta fólki sem
á engan hátt lét mig finna til þess að
ég var afbrotamaður, þvert á móti
var mér á allan hátt gerð vistin eins
ánægjuleg og frekast var unnt. Þarna
á sjúkrahúsinu fannst mér tíminn líða
ákaflega fljótt, og kom það fyrst og
fremst til af hinu ágæta atlæti; þar
á ofan bættist svo óvænt ánægja, því
stúlkan sem ég hafði séð og heillast
af í gegnum gluggann á Skólavörðu-
stíg 9, kom dag einn og heimsótti mig
og færði mér bækur og blöð. Við rædd-
umst við, ég sagði henni lítilsháttar
frá lifi mínu og mér fannst sönn fró-
un í því að ræða við hana, því mér
virtist sem hún gerði sér far um að
reyna að skilja aðstöðu mína, og það
eitt var mér ákaflega mikils virði,
enda fór svo að hin látlausa fram-
koma hennar og hið glæsta og frísk-
lega yfirbragð kom mér í áður óþekkt
sæluástand, þannig að mér fannst nú
í fyrsta sinni á ævinni að lífið væri
bjart og fagurt, aðeins eitt skyggði
á, að mér tækist að rata hinn rétta
veg. Svo vel leið mér þarna á sjúkra-
húsinu að ég hafði næstum gleymt
því að ég var fangi sem beið þess að
öðlast frelsi og fá notið lífsins i nýrri
og bjartari mynd en ég áður þekkti.
Loks rann upp hinn langþráði dagur,
mér var tjáð að ég væri laus úr þessu
fargi og mætti frjáls fara allra minna
ferða. Við þessa frétt komst ég allur
i uppnám og vissi tæpast hvernig ég
átti að láta. Ég mundi þó eftir því að
þakka þeim, er ég nú vissi að hafði
heyrt bænir mínar. Er ég var einn um
stund þakkaði ég og bað um að ég
mætti verða nýtur borgari og gæti
lifað sjálfum mér og öðrum til gagns
og ánægju. Nú biðu mín miklir örðug-
leikar, ég var févana, atvinnu- og
húsnæðislaus, en ég var sannfærður
um að með góðum ásetningi og hand-
leiðslu guðs mundi mér takast að ná
fótfestu í lífinu, því vissulega var mér
þar ætlað rúm sem og öllum öðrum.
Áðeins að mér tækist nú að komast
á réttan kjöl og gleyma því liðna sem
þó hefir kennt mér að þekkja tilveruna
betur en margur hyggur.
H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN
HAFNARFIRÐI
VIKAN