Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 26

Smásaga eftir KARL ÍSFELD
kvöldstund. En ég var ekki i neinu
skemmtiskapi. Mig langaði miklu
meira til að vera viðstaddur, þegar
sjálfsmorðinginn kæmi.
Stúlkan, sem leiddist, kom með glös,
við helltum í þau og skáluðum. Síð-
an settist hún við píanóið. Það var
satt, hún spilaði ágætlega. Og þegar
hún hafði dreypt nokkrum sinnum á
glasinu sínu, fór hún að syngja. Fyrst
söng hún ljóðrænt lag, sem Meríkanto
fékk að láni úr sígaunasöngvum,
síðan Med en vandlilje, eftir Grieg,
svo Das wandern og Adio mia bella
Napoli og Mattinata og mörg fleiri
lög, og ég hef aldrei heyrt meiri lista-
mannssársauka í söng, og ég gleymdi
mér þangað til ég heyrði skip pípa.
Skipið var víst að koma, en hvað
kom það mér við? Hvað varðaði mig
um sjálfdrepinn farþega? 5Ég vildi
meiri söng. En hún var hætt að
syngja, staðin a fætur og gekk eirð-
arlaus um stofuna, ýmist út að
glugganum eða að píanóinu, stund-
um fór hún að laga dúkinn á borðinu,
þó að hvergi sæist hrukka á honum,
og loks fór hún fram. Kunningja-
stúlka mín settist við pianóið og fór
að spila Tarantella sincera og dró
ekki af. Hún var sæmilega fingrafim,
en það vantaði persónuleika og skap
í leikinn. Ég vissi ekki, hvað ég átti
af mér að gera, svo að ég ranglaði
fram og villtist inn í eldhúsið, og þar
var hún þá, stúlkan, sem leiddist, og
ég ■ hef aldrei séð umkomulausari
manneskju. Það var eins og andlitið
á henni væri dáið, og mér sýndist
hún vera að hníga niður, svo að ég
tók utan um hana, og hún var alveg
viljalaus, og ég hálfbar hana inn í
næsta herbergi, lét aftur hurðina,
hagræddi henni á legubekk, settist
h]á henni og reyndi að hafa af henni
ieiðindin.
Skömmu seinna var spilað staccato
frammi og slegin fölsk nóta. Já,'
kunningjastúlka mín hafði aldrei
verið sérlega músíkölsk, en stúlkan,
sem leiddist, var fjarska músíkölsk,
og seinast gat ég fengið hana til að
hlæja ofurlítið, og hún hló í moll.
Þegar ég fór, varð ég samferða
kuningjastúlku minni, og þegar við
komum að dyrunum á húsinu sem
hún bjó í sagði hún:'
— Mikið var það fallegt af þér
að hafa ofan af fyrir vinstúlku
minni. Henni leið svo hræðilega í
kvöld. Ég hélt hún ætlaði að missa
vald á sér, þegar skipið pípti, og hún
fór fram og þú fórst á eftir henni,
og það var fallegt af þér, og ég veit,
að þú hefur huggað hana og sagt við
hana einmitt það, sem við átti á þess-
ari stundu því að þú getur stundum
verið fjarska skilningsgóður. Þetta
er svo hræðilegt fyrir hana.
— Hvað er hræðilegt fyrir hana?
— Ha? Þú vissir, að líkið af hon-
um var með skipinu.
— Já, líkið af sjálfsmorðingjanum.
En hvað kemur það henni við?
— Nei, nú dámar mér ekki! Ætl-
arðu að reyna að telja mér trú um,
að þú hafir ekki vitað, að þetta var
unnustan hans ? Að það var hún, sem
hann skaut sig út af ? Hún kom
hingað til bæjarins til að taka á
móti líkinu, en treysti sér ekki til
þess, þegar á átti að herða.
— Þetta vissi ég reyndar ekki.
— Ja, nú gengur alveg fram af
mér. Og ég, sem var búin að hrósa
þér fyrir, hvað þú hefði verið skiln-
ingsgóður. Ég tek það allt saman
aftur.
— Það er víst óhætt — þess
vegna.
— En hvað erum við að hangsa
Framhald á bls. 41.
Fólkið var farið að þyrpast niður
á bryggjuna, þótt ekki væri von á
skipinu fyrri en eftir klukkutíma. En
það stóð líka dálítið sérstaklega á.
Skipið var að koma frá útlöndum,
og einn farþeganna var ekki skráður
á farþegalistann heldur farmskrána.
Þetta var nýútskrifaður læknisfræð-
ingur, ættaður úr næstu sveit, sem
hafði orðið þjóðkunnur fyrir rúmum
mánuði vegna þess, að hann hafði
orðið ósáttur við unnustu sína, sem
hann hafði kynnzt fyrir sunnan, rok-
ið til útlanda og skotið sig þar. Efni-
legur læknisfræðingur að tarna sem
ekki gat einu sinni læknað ofurlítinn
kveisusting í sjálfum sér. Hann hafði
sennilega gengið með of spennta
fjöður í sigurverki sálarinnar. Slíkir
menn þola engar misjöfnur á vegin-
um, þá slitnar fjöðrin og þeir grípa
til örþrifaráða. En menn, sem ganga
með mátulega slaka fjöður í sigur-
▼erkl sálarinnar þola allt. Skrýtið
uppátæki samt að þjóta tíl útlanda
til að gera það, sem hægt var að
gera heima. En, sem sagt, maðurinn
hafði gert hreint fyrir sínum dyrum,
það hafði ekki þurft um að binda, og
nú var hann að sigla heim sína síð-
ustu ferð — á lestarfarrými.
lÉg hafði fylgzt með mannfjöldan-
um niður að höfn og var að ráfa þar
um, einmana í miðri ösinni, þegar
stúlka, sem ég þekkti lítilsháttar,
gekk í veg fyrir mig og sagði:
— Vertu nú vænn piltur og gerðu
mér svolítinn greiða. Náðu í eina
flösku og komdu með mér heim til
vinstúlku minnar, sem leiðist. Hún er
gestkomandi I bænum og þekkir eng-
an.
Það verður að bíða betri tíma,
sagði ég. — Eg hef öðrum hnöppum
að hneppa þessa stundina.
— En mér væri mikil þægð í, ef þú
gerðir þetta, sagði hún. — Og hver
veit, nema ég geti einhvern tíma gert
þér greiða í staðinn.
— Það breytir engu, sagði ég.
— Merkilegt, að þes'si vinstúlka
þín skuli endilega þurfa að láta sér
leiðast og vilja drekka vín í kvöld.
Auk þess er ég alls ekki viss um að
það borgaði sig að heimsækja hana,
þó að ég mætti vera að því.
— Jú, þú yrðir áreiðanlega ekki
svikinn á því. Af vissum ástæðum
er hún ein i húsinu núna, hefur píanó,
spilar ágætlega og getur meira að
segja sungið ofurlítið. Við verðum
bara þrjú. Henni leiðist við skulum
skemmta henni.
— Ég er búinn að segja nei, sagði
ég og lét ekki þoka mér.
— Þú hlýtur að eiga eitthvað
meira en lítið annríkt, sagði hún,
fyrst þú fúlsar við selskap og víni.
Eg er að bíða eftir sjálfsmorð-
ingja, sagði ég af því yfirlæti, sem
greinir kvikan frá ná.
- Já, þetta gera fleiri, sagði hún
og virtist snöggvast verða annars
hugar. — Jæja fyrirgefðu þetta
kvabb. Eg get kannski fundið ein-
hvern annan, sem er ekki eins önnum
kafinn og þú. Vertu sæll.
— Nei, heyrðu, bíddu, stanzaðu,
fjandans asi er á þér! Heldurðu að
eg láti Pétur eða Pál drekka þau vín,
sem ég get svo vel drukkið sjálfur.
Við skulum fara strax! Hvaða vit er
að láta manneskjuna bíða svona von
úr viti, úr því henni leiðist?
Við gengum upp í bæinn, og ég
skrapp snöggvast bakdyramegin inn
í hús, sem ég hafði komið í áður, og
þegar ég kom út aftur, gat ég ekki
hneppt að mér frakkanum.
Hún réði ferðinni og eftir ofurlitla
stund komum við að nýreistu stein-
húsi og gengum upp á aðra hæð. Þar
tók á móti okkur hávaxin, Ijóshærð
stúlka og vísaði okkur inn I stofu.
Þegar við heilsuðumst, nefndi hún
nafnið sitt, en ég heyrði ekki nafnið
og innti hana ekki eftir því frekar.
Mig varðaði ekkert um, hvað hún
hét. Þetta var áreiðanlega stúlkan,
sem leiddist, og ég var kominn með
vínið handa henni og átti víst að
reyna að vera skemmtilegur þessa
Mlegi
ð
§
m o
#1
26
VTKAN