Vikan - 04.12.1958, Blaðsíða 41

Skuldadagar
Framhald af bls. 7.
„ÞaS er náungi hérna úti, sem langar til að
hafa tal af þér, Max,“ sagði hann.
„Jæja,“ sagði Max Murello. „Hver er það?“
„Sam Herndon."
„Herndon? Hvað vill hann?“
„Hann sagði mér það ekki, en hann sagði, að
það væri mjög áríðandi. Hann sagði að það væri
•komið að skuldadögum."
Murello stirðnaði. „Skuldadögum?"
„Hánn sagði það.“
Murello leit á Bill Waycross. Hann opnaði
skrifborðsskúffuna sína og athugaði skammbyss-
una, sem þar lá. Svo lét hann skúffuna standa
hálfopna.
„Heldurðu að hann hafi farið til Lopats?“
spurði Bill Waycross.
„Nei, aldrei,“ sagði Murello, „Lopat hefði ekki
þorað að kjafta frá. Það hlýtur að vera einhver
aunar."
„Einhver annar? En hver þá?“
Murello hristi höfuðið. Hann var að brjóta
heilann, en datt enginn í hug. Hann þóttist ör-
uggur. Það höfðu verið mistök hjá honum að
hafa Lopat með. En hann hafði gert hann nægi-
lega hræddan, til þess að hann þegði. Herndon
ætlaði að reyna að leika á hann. Það gat ekki
annað verið.
„Segðu honum að koma inn,“ sagði hann að
lokum.
Pat Johnson hvarf úr dyrunum og andartaki
seinna voru dyrnar opnaðar og Sam Herndon
kom inn. Hann var hár maður, grannvaxinn,
kominn yfir miðjan aldur, og hafi hann átt sigri
að hrósa sást það að minnsta kosti ekki á svip
hans. Hann klemmdi saraan varirnar og starði
á Murello.
„Jæja, hvað viltu, Herndon,“ hreytti Murello
út úr sér. „Eg á annríkt í kvöld. Ég hef ekki
mikinn tíma aflögu.“
„Þú hefur tíma í þetta skipti,“ sagði Herndon.
„Reyndar kenni ég i brjósti um þig. Ég átti von
á öðruvísi skuldaskilum en þessum.“
„Skuldaskii!“ hrópaði Murello. „Um hvað ertu
að tala. — Eg er sýkn, Herndon. Sýkn, og þú
g-etur eklsert gert.“
„Ekki það?“ sagði Herndon. „En ef til vill
þessi þá. Það var heilmikil ræða, sem þú hélzt
í dag fyrir rannsóknarnefndinni, einkum sá hluti
ræðunnar, sem f jallaði um son þinn, Eddie, knatt-
spyrnukappann. Það var mjög átakanlegt. Þú
virtist vera mjög hreykinn af honum."
„Og hvers vegna skyldi ég ekki vera það?“
Leynilögreglumaðurinn yppti öxlum. „Þú get-
ur dæmt um það sjálfur, Murello, þegar þú hefur
heyrt, hvað kom fyrir. Einmitt meðan þú varst
að halda ræðuna, var Eddie að kaupa nokkra
skammta af einum manna þinna. Skömmu seinna
þegar hann var undir áhrifunum, steig hann
upp í bílinn sinn og ók af stað. Þeir segja að
hann hafi ekið á áttatiu mílna hraða á klukku-
stund, þegar hann ók á vörubíl sem var hlaðinn
múrsteinum."
Murello starði uppglentum augum á leynilög-
reglumanninn. „Eddie" . . . stundi hann upp.
Eddie minn.“
„Þetta ætti að nægja, er það ekki," sagði
Herndon. „Jú, þetta ætti að nægja. Eg er með
bíl hérna úti, ef þig langar til að skreppa niður
í líkhúsið."
Hlegiö í moll
Framhald af bls. 26.
hér, sagði hún. — Ætlarðu ekki að koma upp
snöggvast ?
— Það er orðið framorðið, sagði ég. ■— Fólkið
i húsinu gæti vaknað við marr í stiganum.
— Þú hefur oft komið seinna en þetta, sagði
hún — og ekki ævinlega hirt um, þó að fólkið
vaknaði við marr í stiganum. Og hver veit, nema
ég lumi á lögg í flösku, ef vel. er leitað.
— Ég veit, að það er háborin skömm að hafna
því, sem boðið er af góðum hug, sagði ég. — En
nú hef ég ekki undir neinum kringumstæðum
lyst á meiru í kvöld. Góða nótt.
Eg gekk suður götuna og heyrði hljóm inni í
höfðinu á mér. Það var falskur tónn úr Tarantella
sincera.
Rennibekkur
TÉKKNESKAR VÉLAR
standast ströngustu
kröfur
Veitum allar tæknilegar upplýsingar.
Verðið hvergi hagstæðara.

HÉÐINN
Seljavegi 2. — Sími 24260 (10 línur)
VIKAN
41