Veðrið - 01.04.1975, Blaðsíða 21

Þessi ofsi, er ég freistsat til að telja ein fjórtán vindstig þegar rnest lét, stóð yfir
til kl. 5 um morguninn eftir, og aldrei svo vægur að stætt væri. Að ég tel hann
hafa orðið þetta hvassan, er byggt á reynsluvissu af mældum tólf vindstigum og
því hvernig ég stóð mig við þann ham.
Þetta veður var engu líkt er ég hafði kynnst um ævina. Það var gerningaveður.
Klakinn spændist af jörðinni hvar sem skörp skil mynduðust, og allt fauk til
hafs er á annað borð gat fokið. Veifustaurinn, að ummáli 10 cm, þriggja metra
hár, kubbaðist við jörðu. Það gnast svo í þessu stóra steinhúsi, er hafði stoð
af ljósvitanum sambyggðum til hlés, að ég taldi ráðlegra að færa sængurföt í
kjallara, og er ég þó ýmsu vanur af heimsins volki og veðurguðsins. Tvívegis
sáum við hurðir bifast i körmum sínum innanhúss, þannig að Irilið milli karms
og hurðar gliðnaði að neðan en gekk saman að ofan. Og það brakaði í þeim. Svo
opnuðust dyrnar á vélahúsinu.
Það hafði verið nær heiðskírt í klukkustund fyrir veðurtöku á miðnætti, en
kófið ofan af fjallinu og niður túnið fyllti hverja smugu: út varð ég því að fara
svo ekki fylltist allt af snjó í vélahúsi: annað livort varð ég að fara upp fyrir
íbúðarhúsið móti veðrinu eða niður fyrir og þaðan upp með því móts við
dyrnar. Ég lagði í hann, en varð að leggjast marflatur við húshornið áveðurs
ef það átti að lánast, en þrátt fyrir hverja tilraunina á fætur annarri skríðandi,
hrakti mig til baka og í síðustu tilrauninni fauk ég viðstöðulaust niður með hús-
inu langleiðina frarn á sjávarbakka. Vindofsinn velti mér eins og væri eg eitt
af leikföngum haus, livað ég og var. Mér tókst að klóra mig upp undir vitann
og mátti þakka það klakaskán að ég fór ekki í einum æðissveipnum. En mér
tókst þetta, bölvandi, steytandi hnefa framan í hann og þó fremur í liuganum
en með handatiltektum, enda nóg með þær að gera við að krækja fingrum
oní klakamettaðan svörðinn. Hurðinni tókst mér að loka, en dynamór annarrar
dieselvélarinnar var orðinn fullur af snjó. Það er margs að gæta á svona stað.
Svo kom að veðurtöku. Snögglega liafði komið eiturfrost, svo vatn þurfti að
bera á vota mælinn. Því varð ekki komið út með eðlilegum hætti. Ég l'yllti
því hreina sultukrús með vatni, skrúfaði á hana lok og setti í vasa minn.
Nú er það þannig með mig, að ég hefst allur með sjálfum mér að því skapi
sem veður versnar. Það jaðrar við ég fyllist strákslegu oflæti og er þó ekki
mikill bógur þess á milli né almennt: en nú hló mér hugur í brjósti. Ég girti
mig í brók, fikraði mig niður tröppurnar með linúahvítum tökum um hand-
riðið, þaðan upp að húshorninu, — og nú ætlaði ég að sýna honum það. Ég
beið færis ef ske kynni að slotaði ögn, leitaði spyrnu með fótunum og á fjórum
fótum í viðbragðsstöðu tók ég sprettinn skáhallt í djöfulganginn ef ske kynni
afdriftin yrði ekki meiri en svo ég næði mælahúsinu. En mikið er það auðvelt
að vera mikill kall inni í vel upphituðu íbúðarhúsi. Ég var ekki kominn metra
frá húshorninu þegar ég skall flatur og þeyttist viðstöðulaust niður túnið og
hafnaði 1 girðingarnetinu. Ja so! Eftir mikið brölt tókst mér að mjaka mér með-
fram girðingunni til móts við ljósvitann og með herkjum að lionum og svo
meðfram íbúðarhúsinu að tröppunum. Hetjan ég.
VEDRIÐ --- 21