Veðrið - 01.04.1975, Blaðsíða 22

En fátt er með öllu óviðráðanlegt, e£ liugkvæmni og vilji er fyrir hendi, og
ekki var laust við að um varir mér léki glottandi kerskni. Þetta var þó eitthvað
til að fást við. Og ég skyldi snúa á skepnuna. Ég sótti helvítamikinn kaðal oní
kjallara, batt annan enda hans í handriðið og hinn utanum sjálfan mig: við
skyldum sjá hvor hefði það. Svo byrjaði ég að skríða.
Steypt stétt liggur frá tröppunum niður á slyskjuplan, en eina sex metra frá
mælahúsinu. Á hana liafði hlaðist klaki og af honum bjóst ég við örlitlu vari
fyrir skæðustu rokunum. Ég komst á móts við mælahúsið, en við fyrstu tilraun
til að komast þvert yfir stéttina þeyttist ég blátt áfram þá lengd er ég hafði
gefið út af kaðlinum án þess ég fyndi ég snerd jörð.
En ég væri ekki búinn að vera liérna í fjórtán ár, ef þrjóskan væri mér ekki
í blóð borin, þrátt fyrir að ég er áhlaupamaður að eðlisgerð. Ég hálfdró mig
að tröppunum, gerði aðra tilraun og aftur aðra án árangurs. Djöfullinn eigi
hann. I fjórðu tilraun, er ég lá ennú við stéttina í beinni línu niður af mæla-
húsinu, gekk liann yfir með þvílíkum ofsa, að engu var líkara en jörðin tæki
andköf og sjálfur ég jafnframt. Augnablik var eins og myndaðist lofttómt rúm
í varinu af liinni litlu mishæð á stéttinni og í kringum mig. Ég þreifaði ósjálf-
rátt um vit mér: Það virtist ekkert loft framar. En þetta stóð andartak: en jafn-
framt þessu gerðist annað hversu fáránlegt sem það virðist. Það var sem ég fengi
skilning á fyrirbæri er ég taldi mig hafa fengið skýringu á, en undir niðri aldrei
ánægður með, en það var á þeim tiltektum síritandi loftvogar að mynda breiðan
óreglulegan feril á blaðið í vondum veðrum. Það lá við borð ég gleymdi mér
við þessa uppgötvun. Eldri skýring var sú, að þetta stafaði af því, að húsið
nötraði og þar með loftvogin í mestu vindrokunum. Svo sannarlega yrði ég að
ganga úr skugga um þetta þegar ég kæmi inn. En hvað um það. Að lokum gat
ég klórað mig að mælahúsinu og þar varð ég að troða mér inn í grindina svo að
mér gæfist tóm til að binda kaðalinn fastan, svo hægt væri að þræða sig eftir
honum við næstu veðurtöku, ef með þyrfti.
En þetta var ekki þar með búið: Ég varð að opna húsið, lesa af mælunum og
koma glasinu undir mælinn eða lionum ofan í glasið. Með herkjum tókst
mér þetta, en ég mátti nær aldrei hvorugri hendinni sleppa, og yrði mér það á
að losa um aðra hvora þá var ég kominn út af tröppunni, hangandi eins og
hálfviti út frá lienni í greipum fárviðrisins. En þetta bjargaðist. Eitt vakti þó
furðu mína. Veðurtökuna á undan hafði þurri mælirinn sýnt 1,7 og voti 0,4
I plús. Nú sýndi hinn þurri 5,7 og voti 7,9 báðir í mínus. Að vísu hafði hitinn
farið ört lækkandi, því kl. 18 sýndi þurri mælirinn 4,8 og hinn 2,0 í plús., þar
að auki var veðurspáin — ef ég man rétt — heldur hækkandi liiti. Ég vissi
að veðrið var vitlaust, en ég tregðaðist við að viðurkenna að ég væri orðinn
það að öllu leyti — það er svo mörg vitleysan er að manni sest. — En þetta
fór ekki milli rnála. Endurtekin rýni í mælana staðfesti fyrsta aflestur. Ég lauk
svo því er gera þurfti og lagði af stað. — Það er engu líkara en ég sé að segja
frá fyrstu skrefum í hnattreisu. — En það ætlaði ekki að ganga greitt þrátt fyrir
strengdan kaðal. í baráttunni við að komast að mælahúsinu liafði ég misst af
22 --- VEÐRIÐ