Vikan - 05.01.1961, Side 18

I
aPaUMu^lnN
Draumspakur maður ræður drauma fyrir
lesendur Vikunnar.
Kæri draumráðandi.
Viltu vera svo góður að ráða fyrir mig draum,
sem mig dreymdi í sumar. Mér finnst ég vera
mikið veik og yfirhjúkrunarkonan komi til mín
og segir mér að fara fram á vaktstofu og ná
í áburðardósina. Hún sé grá að lit með bláum
áburði í. Ég verði að finna hana þvi annars
batni mér ekki. Ég leitaði og leitaði, en fann
hvergi dósina, en þá finnst mér tvær stúlkur
koma til mín og bjóða mér á ball og mér fannst
ég fara í eldgamlan, svartan kjól, sem ég átti
og ætla að fara á ballið með þeim. Þá sagði
hjúkrunarkonan að ég færi ekki, því það væri
dósin, sem ég yrði að finna en ekki fara á ball,
því mér batnaði ekki við það, heldur áburðinn.
Þakka þér svo fyrirfram. Staðfugl.
Svar til Staðfugls.
í draumi þessum birtist dósin, sem tákn
heilsunnar og vonin um bata er tengd þeim
mætti, sem smyrsl dósarinnar búa yfir. Þeg-
ar heilsan kemur þá máttu fara á ball. Hinn
gamli svarti kjóll, er tákn um langvarandi
erfiðleika. Hjúkrunarkonur eru taldar vera
tákn um fjörugan félagsskap. Þegar við er-
um veik þá ættum við að gera sem mest af
því að ímynda okkur að við séum heilbrigð,
það hjálpar okkur meir en flesta grunar.
Halló draumráðandi.
Mig dreymdi að ég væri stödd í ókunnu eld-
húsi og fannst mér, sem ég væri að tala við
tengdamóður mína. Tek ég þá eftir manni, sem
sat i einu horni eldhússins. Stendur hann upp
og kemur til mín, réttir mér hendina og segir:
þú átt að njóta mín þó seint verði, fannst mér
hann fara út um dyrnar án þess að kveðja.
Vaknaði ég við þetta, svo draumurinn var ekki
lengri. Með fyrirfram þökk, Eva.
Svar til Evu.
Fáum mundi dyljast að í þessum draum
fælist þrá eftir breyttu ástandi og óánægja
yfir gamla eldhúsinu, og þá ef til vill einnig
von um annan eiginmann. Þegar litið er á
drauminn, sem tákn verður ekki annað séð
en hann boði betri tíma þegar tímar Iíða.
Kæri draumráðandi.
Fyrir nokkru dreymdi mig að ég og vinur-
inn minn vorum saman á hæð og fannst mér
að við ættum von á fólkinu hans. Við stóðum
hlið við hlið og vorum að svipast eftir hvort
það kæmi ekki. Sá' ég þá að vegur lá í mörg-
um bugðum niður hæðina, sem mér fannst mjög
hátt fjall og undraðist ég yfir hvernig við hefð-
um komizt þangað fyrirhafnarlaust eða án þess
ég yrði þess vör. Lengst niður í hlíðinni sá ég
þá móðir hans koma í kerru, sem hestar voru
fyrir og svo bræðurnir hver í sinni kerru nema
einn, sem var svo langt í burtu að ekki sást
til hans og efuðumst við um að hann kæmi.
Eiginlega fannst mér að við værum nýgift. Ég
vaknaði áður en þau komust alla leið til okkar.
Hefur þessi draumur nokkra þýðingu fyrir fram-
tíð okkar. fyrirfram þökk. Molli.
Svar til Mollíar.
Að dreyma sig akandi í hestvagni er merki
um að auðlegð sé ekki langt framundan.
Mundi ég því segja að þeir bræðurnir og móð
irin, sem þú sást nálgast þig á leið sinni upp
fjallshlíðina, ættu betri lífdaga í vændum.
Að dreyma sig á tindi, er fyrir að langþráðu
marki verði náð. Ég reikna með að það sé
gifting þíns og vinarins þíns. Og hestarnir
og hestvagnarnir voru vissulega merki um
góða framtíð fyrir ykkur einnig.
Vín, víf og lúðrablástur hafa yfirbugað þennan
unga pilt. Skyldu íslenzkir lúðrablásarar aldrei
vera svona eftir sig að loknu dagsverki, eða eru
þeir svo vindmiklir, að þá muni ekkert um að
blása eins og nokkrum teningsmetrum lofts út
i veður og vind? Gamall maður sagði mér einu
sinni, að það væru ekki nema sérstaklega montn-
ir menn, sem gætu orðið góðir lúðraþeytarar.
Ekki vejt ég, hve mikill sannleikur er fólginn
í því, en hver veit ...
Fötin skaipá manninn“
Nú rekur hvert hneykslið annað á Ítalíu, sem frægt
er orðið. Gerast þær vart fáklæddari en þar og er
skemmst að minnast styrsins, sem stóð um La dolce
vita. Hér er nú mynd af einni, sem gengur undir nafn-
inu drottning nektardansins og er hún hara furðulega
mikið fötuð, líklega í frii.
,r ■if i<k
• :
gpS
Kóngurinn í Kongó.
Louis Armstrong, mesti
trompetleikari okkar
tíma, fór fyrir skömmu
til Leopoldville. Þar tókst
honum það, sem engu
nýlenduveldi hefur tekizt
enn, hann sameinaði
íbúa Kongó í tónlist-
inni og skaut jafnvel
Sameinuðu þjóðunum ref
fyrir rass. „Svarta bróð-
ur handan hafsins" köll-
uðu innfæddir hann. Og
þeir gáfu honum heiðurs-
titiiinn „Chuka Lokolé“.
Enginn hugsaði um Lum-
umba eða Kasavubu eða
Mobuto. Louis Armstrong
var drottnari, kóngurinn
í Kongó. Hljómlistin og
dansinn voru ráðherrar
hans.
Þær eru ekki að draga af sér þessar, enda jólin á næsta leiti. Sú í miðið virðist
hafa vakandi auga með einhverju sem gerist utan myndarinnar. Er hún kannski að
horfa á myndina við hliðina á sér í opnunni.
Tyggigúmmí og Egill
Skalla-Grímsson.
Ætli kennarinn hafi
búizt við svona góðum
undirtektum í sögu?
Ekki verður annað séð
en drengurinn sé fullur
áhuga. Þetta kvað vera
gott fyrir tennurnar, svo
að íslendingar ... van-
rækja hvorugt, sálina
eða líkamann.
]]
segir máltækið. En þar sem mennirnir
skapa fötin, gefur auga leið, að maðurinn
er sjálfs sín skapari, að minnsta kosti hvað
þessu viðvíkur. Sú hlið mannsköpunar,
sem að fjöldanum snýr, er annarsvegar
verzlunin og hin verður ekki rædd hér.
Og fataverzlanir eru orðnar æðimargar,
þannig að ekki ættu að vera nein vand-
kvæði á þvi að fá upplýsingar um
ýmislegt varðandi karlmannafatatízkuna
á þessum siðustu og beztu timum. Með
fjölda spurninga i huga legg ég leið
mína inn í nýjustu sérverzlun borgar-
innar, Austurstrætisdeild Herrabúðar-
innar. Þar er innanbúðar Halldór nokk-
ur Guðjónsson, einn mesti fatavitringur
þjóðar vorrar og eru uppi raddir, að
þeim manni ætti að veita listamanna-
laun. Nú, sem ég kem inn í Herrabúðina,
er Halldór einmitt að greiða úr vand-
ræð'um manns, sem nýveríð hefur átt
afmæli og sat upþi með ein átta bindi
umfram þarfir. En honum fannst ekki
nógu mikið skjól i þessu, þó átta væru
og fékk sér peysu og trefil í skiptum.
„Og hvað er hægt að gera fyrir þig“,
segir Halldór síðan við mig. „Svo er
mál með vexti, að mig vantar litið nema
upplýsingar, enn sem komið er“. „Ein-
mitt, og hvað viltu vita?“ „Þú ert fæddur
og uppalinn vænti ég?“ „Já, þakka þér
fyrir“.
Segjum svo að ég sé alveg fatalaus
og þurfi nú að fá mér t. d. kvöldfatnað
i leikhús eða veitingastað. Sein sagt,
frá sokkum og uppúr“. „I fyrsta lagi
kemur ekki til greina að fá sér sokka
fyrst og svo föt við þá og i öðr.........“
„Svona Halldór minn, ég meinti ekkert
illt með þessu“. Nú ég mundi ráðleggja
þér að kaupa dökk föt, dökkblá til að
mynda.“ „Nei, nei“. „Jæja, þá dökkgrá
eða svört, ennfremur hvita skyrtu og
Framhald á bls. 25.
Jú, það er rétt, þetta er
Ágústa Guðmundsdóttir, su
sumarstúlka Vikunnar 1960.
Hún fékk í verðlaun dýrind-
is kápu og kjól frá verzlun-
inni Eygló á Laugavegi.
Hún átti lika að fá skó frá
Iðnaðardeild SlS, en þegar
hún kom þangað til þess að
velja skóna, sá hún peysu,
fallegri en skórnir og satt
sem henni þótti ennþá
að segja var henni ekki lá-
andi, þvi peysan var aldeilis
gull eins og þið sjáið á mynd-
inni. Hún er þannig úr garði
'erð, að hún hentar jafnt á
dömur sem herra. Grunnlit-
urinn er ljósgrár en rend-
urnar- dökkgráar. Það var
einungis þessi eina peysa til
þarna og notuð sem sýnis-
horn til að panta eftir, en
Ormar Skeggjason, sölu-
stjóri, var svo elskulegur að
láta Ágústu hafa hana og
kvaðst mundu útvega sér
aðra að norðan. Þessi peysa
er algjör nýjung hjá Iðnað-
ardeildinni og verðið er eitt-
hvað rúmlega 300 krónur.
JBBB—......-...
ppfjí'
ftv? . -■ '"■ "'• ý.ý c
Hvorki meira né ininna en 400.000 manns fjölmenntu á sýningu á
verkum Pablo Pioasso fyrir nokkru í London og seldust fyrir um 10
milljónir króna mypdir. Enginn liefur víst lotið listinni eins djúpt
og þessar þrjár, en óvíst er, hvort þær hafa keypt nokkra mynd.
Ágústa — Peysan var bezt.
Níræður í gær.
Skannnt frá ritstjórnarskrifstofum Vikunn-
ar, rétt hjá gatnamótum Brautarholts og
Hörgsholts, stendur torfkofi, hálfkúla í lögun,
og upp úr honum er litill strompur. Sunnan
á kofanum eru dyr úr járni, læstar með vönd-
uðum hengilás. Við vorum lengi búnir að
velta því fyrir okkur, hvað inni væri, og svo
varð það loks einn daginn í vetur, að við sá-
um mann hverfa inn í kofann. Þá var mynda-
vélin þrifin og þotið af stað.
Þegar að kom voru dyrnar opnar — að
vonum — og fyrir innan þær voru fjórar
steintröppur niður. Þar innar af voru aðrar
dyr, og var gpmall maður að loka með hengi-
lás. Þegar við höfðum barið kurteislega á
opnar járndyrnar, að kristinna manna sið,
segjumst við vera komnir í forvitnisferð og
vera frá Vikunni.
— Já, einmitt það.
— Má ég taka mynd af þér hérna í dyr-
unum?
— Hvað heldurðu, að ég sé gamall?
— Ég veit það ekki. Framhald á bls. 24.
1B VIKAN
VIKAN 19