Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 12

Carnn von Bergenbnus vnr bltnd 09 bnfði nldrei séð eijinmnn
höfuðhÖ99 fékk hún sjoninn 09 sn nð ýmislegt vnr með öðru
Blinda barón
Það var sólbjartur sumardagur.
Himinninn var heiður og blár, golan
þaut í greinum grenitrjánna. Á
skuggsælli mosaþúfu sat ung kona
í grænum reiðfötum. Barðastór hatt-
ur lá í mosanum við fætur hennar.
Hárið var ijóst, skipt fyrir miðju
og vafið upp í hnút i hnakkanum.
Andlitsdrættirnir voru reglulegir,
yfirbragðið dapurlegt. Blá augun,
scm voru sviplaus og lífvana undir
dökkum brúnum og löngum augna-
hárum, leiddu í ljós, að hin yndis-
lega Carna von Bergenhaus var
blind. Skammt frá sat sextán ára
gamall piltur i dökkbláum hesta-
sveinsbúningi. Hann lék við hvern
sinn fingur og lýsti hinu fagra um-
hverfi nákvæmlega fyrir húsmóður
sinni. Carna hlustaði á drenginn
og brosti vingjarnlega.
— (Þú lýsir þessu svo vel, Kurt
minn, s&gði hún. Mér finnst ég sjá
fyrir mér skóginn, þar sem ég lék
mér, þegar ég var tiu ára gömul,
áður en ég veiktist og missti sjón-
ina. Við skulum fara hingað aftur
á morgun, ef veðrið verður gott, en
nú held ég, að við ættum að halda
lieim.
Kurt spratt á fætur. Eins og
barónsfrúnni þóknast, sagði hann
og litaðist um. — Ég geri ekki ráð
fyrir, að hestarnir hafi farið mjög
langt til að komast á gras. Ég verð
enga stund, yðar hátign.
Carna lieyrði, þegar hann hljóp
af stað. Svo heyrðist ekkert nema
fuglakvakið og þyturinn í trjánúm.
Allt í einu brakaði í kvisti. Bar-
ónsfrúin hrökk við. — Ertu kom-
inn strax aftur, Kurt? -spurði hún.
Eina svarið, sem hún fékk, var
dauft málmhljóð, eins og þegar
byssuhólkur er dreginn upp. Ósjálf-
rátt kastaði hún sér niður í grasið,
um leið og skotið reið af, og hún
heyrði hvína í byssukúlunni yfir
höfði sér. Hún heyrði hásar for-
mælingar, og um leið fékk hún svo
mikið högg á höfuðið, að hún féll
i ómegin.
Hestasveinninn kom hlaupandi,
náfölur af skelfingu, þegar hann
sá, hvar svartklæddur maður beygði
sig yfir barónsfrúna og var i þann
veginn að ræna skartgripum henn-
ar. Hann hafði svarta grímu fyrir
andliti, og það grillti í grimmdar-
leg augun. Hann lyfti hanzkaklæddri
hendinni, svo að það glampaði á
byssuhlaupið. Aftur kváðu við skot-
drunur í skóginum. Kurt hneig nið-
ur, kúlan hafði hitt hann i hjartað.
Maðurinn hló við. Síðan hvarf hann
hratt og hljóðlega inn 1 skóginn.
Carna var dálítið ringluð, þegar
hún raknaði við. Hún bjóst við að
sjá þessa cinkennilegu, gráu þoku,
sem hafði myrkvað sjón hennar,
síðan liún var tíu ára. Hún horfði
undrandi á háu, snúnu rúmstólpana,
sem héldu sængurhimninum uppi.
Hún sá handleggi, sem hvíldu á
bleiku silkiteppi, umvafðir þunnu,
ljósbláu knipplingsbrydduðu efni.
Hún hreyfði þá varlega, og nú varð
henni ljóst, að þetta voru handleggir
hennar sjálfrar. Litlu, hvítu hend-
urnar voru að nokkru leyti huldar
knipplingum. Grannir fingurnir
hreyfðust órólega, og á baugfingri
hægri handar var gullhringur, —
giftingarhringurinn hennar. Carna
tók andköf. Hún hafði fengið sjón-
ina aftur.
Nú heyrðist Iétt fótatak, og ein-
hver dró rekkjutjöldin til hliðar.
— Jæja, þér eruð þá vöknuð,
sagði herbergisþernan Rósa fegin.
Guði sé lof, að þér eruð komin til
meðvitundar. Þér hafið verið rænu-
laus síðan I gærkvöldi.
Carna fór höndum um höfuð sitt
og fann, að það var allt vafið sára-
umbúðum. Rósa lagaði koddann og
sléttaði teppið. Hún var nákvæmlega
eins og Carna hafði gert sér í liug-
arlund eftir lýsingu hennar sjálfrar,
— litil, rauðhærð og freknótt.
— Hvað er klukkan, Rósa?
— Klukkan er tíu að morgni, yð-
ar hátign.
—■ Ég man, að það var ráðizt á
mig. Segðu mér nú, hvað gerðist
eflir hað.
— Ég er hrædd um, að þér þolið
elcki að heyra um þennan óhugn-
anlega atburð strax, yðar hátign,
sagði Rósa, en Carna hélt fast við
sinn keip. Þernan sagði henni þá,
að þetta hefði sennilega verið hinn
illræmdi stigamaður Svarti Jakob.
Hann hafði lamið greifafrúna með
byssuskeftinu, svo að “hún fékk
svöðusár á höfuðið, og skotið hesta-
sveininn til bana.
Carna fór að gráta, þegar hún
heyrði þetta. Þernan varð óttasleg-
in og ætlaði að hætta frásögninni,
en eftir að húsmóðir hennar hafði
fengið glas af köldu vatni, vildi hún
endilega fá að heyra framhaldið.
— Höfuðsmaður nokkur ásamt
þjóni sinum kom ríðandi eftir þjóð-
veginum, og þegar þeir heyrðu skot-
hvellina, flýttu þeir sér inn í skóg-
inn til að gá, hvað væri á seyði.
Þeir fundu barónsfrúna, og höfuðs-
maðurinn sendi þjóninn til Bergen-
haus til að leita hjálpar.
Carna fór að snökta að nýju og
þurrkaði sér um augun með vasa-
klútnum. Hún grét út af dauða
hestasveinsins. Hún grét af skelf-
ingu og eftirvæntingu. Var það
mögulegt, að hún hefði fengið sjón-
ina aftur? Nú mundi hún í fyrsta
skipti sjá manninn sinn, Barthold
barón. Þau voru systkinabörn.
Carna missti foreldra sína, þegar
hún var fjórtán ára gömul. Þá var
bernskuheimili hennar selt, og Bart-
liold varð fjárhaldsmaður hennar.
Iiann hafði reynzt henni vel og út-
vegað henni samvizkusama her-
bergisþernu og lagsmey, sem höfðu
gert hinni blindu frænku hans lífið
léttara. Þegar Carna var átján ára,
bað hann hennar og fékk Jáyrði.
Nú voru tvö ár liðin síðan. Á brúð-
kaupskvöldið kyssti hann hana á
ennið og fór siðan inn í herbergi
sitt. Ilann hafði aldrei neytt réttar
síns sem eiginmaður, og Carna var
enn þá i vafa um, hvort hún var
honum þakklát fyrir það eða ekki.
Meðan Carna var í þessum hug-
leiðingum, hafði Rósa baðað andlit
hennar úr köldu vatni og látið ann-
an púða við bakið á henni.
— Baróninn hefur skiþað svo
fyrir, að hann verði látinn vita,
strax og þér komizt til meðvitundar.
Carna furðaði sig á hinum inni-
byrgða ótta, sem alltaf kom fram í
rödd þjónustufólksins, þegar það
minntist á Bartliold.
— Er ég ekki alveg eins og fugla-
hræða? tautaði hún. Rósa fór, eftir
að hún hafði fullvissað liana um
hið gagnstæða.
Carna hafði hjartslátt. Maðurinn
hennar yrði hinn fyrsti, sem kæmist
að því, að hún hafði fengið sjónina
aftur. Þetta var eins og undarlegur
draumur. Hún leit til svefnherberg-
isdyranna, sem stóðu í hálfa gátt,
svo að hún sá inn í setustofuna. Þar
hafði hún oft setið, meðan lagsmær
hennar, Armida, sem hafði verið
lijá henni í þrjá mánuði, las fyrir
hana.
Allt í einu kom hún auga á hann,
þar sem hann stóð í dyragættinni,
maðurinn hennar, Barthold von
Bergenhaus. Hann hallaði sér upp
að dyrastafnum, hár og grannur,
og önnur hönd hans hvíldi á ridd-
arasverðinu, sem hann bar. Hið
ljósa hár hans var upplitað af sól-
inni, og laglegt, sólbrennt andlitið
sýndi, að baróninn var enginn inni-
setumaður. Hann stóð grafkyrr og
þögull og horfði hugsandi á stúlk-
una, sem lá í rúminu. Þegar hann
sá roðann þjóta fram i kinnar henn-
ar, vissi hann, að hún hafði orðið
hans vör. Hann yppti öxlum og gekk
inn gólfið hljóðlausum, léttum
skrefum. Carna rétti honum hönd-
ina, og hann bar hana að vörum
sér. Síðan kom hann varlega við
giftingarhringinn.
— Fantinum tókst þó ekki að kló-
festa hann, sagði hann.
— Það er dálítið erfitt að ná hon-
um af, sagði hún brosandi.
— Hvernig líður þér, vina mín?
spurði hann og sleppti hönd hennar.
-1- Alveg sæmilega, mér er bara
dálítið illt í höfðinu, sagði Carna
og virti hann fyrir sér. Hún var
gagntekin af karlmennsku hans og
glæsileik, en það var eitthvað
kuldalegt í fari hans, sem minnti
einna helzt á gríska- marmarastyttu.
— Læknirinn skildi eftir með-
alaglas, þegar hann fór I gær, sagði ,
Barthold. Skammturinn er fimm
dropar út i glas af vatni. Það dregur
úr höfuðverknum, og þú sefur bet-
ur. Ég skal gefa þér þá núna, bætti «
hann við.
Carna sá hann ganga að kringl-
óttu borði, sem á stóð vatnsflaska
og glas ásamt lítilli flösku, sem var
full af brúnleitum vökva. Barthold
hellti vatni í glasið og tók flöskuna
og taldi fimm dropa. Svo leit hann
á rúmið. Carna lá með lokuð augun.
Fari það norður og niður, mann-
eskjan er steinblind, hugsaði hann
og lét fleiri dropa falla niður i
glasið, tíu, fimmtán, tuttugu, — það
var bezt að hafa það nóg. Fallegu,
500 árn 0Ömu( um vómnntíU, nstir.
1 2 VIKAN