Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 30

— Með gífurlegu viljaþreki og sjálfsafneitun hef ég náð þessu marki.
Einu sinni gat ég alls ekki teiknað.
Blinda barónessan
Framh. af bls. 13.
féll úr máttvana hendinni. Henni
sortnaði fyrir angum. Forsjónin
hafði verið lienni hliðholl. Yfirlið-
ið, sem hún hafði i byrjun gert sér
upp, var nú orðið að veruleika.
Það voru liðnar tvær vikur. Bar-
ónsfrúin var á batavegi. Sárið var
næstum því gróið. Læknirinn hafði
leyft henni að vera á fótum, og ailt
gekk. sinn vanagang. Hún sagði eng-
um frá því, að hún hefði fengið
sjónina aftur. Hún var mjög tauga-
óstyrk, þó að hún væri orðin nokk-
uð hraust líkamlega. Það hafði ekki
verið gerð önnur tilraun til að ráða
hana af dögum, en hún ákvað að vera
vör um sig.
Barthold og Armida höfðu farið
í útreiðartúr að loknum morgun-
verði. Carna sat í hægindastól i
laufskála 1 garðinum. Yeðrið var
heitt og yndislegt, og það var þægi-
legur svali i laufskálanum. Loftið
var þrungið blómaangan, og fugl-
arnir sungu. Carna naut einver-
unnar.
Allt i einu heyrði hún fótatak fyr-
ir utan og lágt glamur í sporum.
Eins og venjulega leit hún niður
fyrir sig, svo að augnalokin og dökk
bráhárin huldu augun að mestu
leyti. Hún var nú orðin leikin í
þessari list. Þjónninn kom inn og
tilkynnti, að Stefan von Deckerth
höfuðsmaður væri kominn í heim-
sókn til að vita, hvernig henni liði.
Barónsfrúin roðnaði. Þetta var mað-
urinn, sem fann hana í skóginum
fyrir hálfnm mánuði.
— Látið hann koma, sagði hún
vingjarnlega. — Hann veit, að ég
er blind. Þér ættuð svo að færa
okkur einhverja hressingu. Þjónninn
hneigði sig og fór.
Bétt á eftir kom Stefan von
Deckerth inn í laufskálann. Hann
nam staðar fyrir framan hana, ber-
höfðaður, vel vaxinn og myndar-
legur. Hinn dökkblái einkennisbún-
ingur fór honum mjög vel, háu,
svörtu stlgvélin voru vel burstuð,
og í rauðu beltinu hékk silfurbúin
skammbyssa. Þar að auki bar hann
langt sverð, svo að ekki fór á milli
mála, hverrar stéttar hann var.
— Barónsfrú, leyfist mér að óska
yður til hamingju með batann, sagði
hann og kyssti á hönd hennar.
— Þakka yður fyrir, Deckerth
höfuðsmaður, það var fallega gert
af yður að heimsækja mig, sagði
hún brosandi. — Ég stend í mikilli
þakklætisskuld við yður. Gerið svo
vel að fá yður sæti.
— Þér eruð mjög vingjarnleg,
barónsfrú, sagði höfuðsmaðurinn
kurteislega og settist á bekkinn and-
spænis henni. — Ég tel það mikið
lán, að mér skyldi auðnast að bjarga
yður. Er ódæðismaðurinn fundinn?
— Nei, það hefur verið leitað um
allan skóginn, en það lítur út fyrir,
að Svarti Jakob hafi komizt undan.
— Stigamaðurinn Svarti Jakob?
— Já, höfuðsmaður, það er talið,
að hann sé morðinginn.
Carna sá, að hann gaf henni gæt-
ur, þar sem hún sat, beinvaxin og
tiguleg með glóbjart hár, sem fór
vel við hvitan sumarkjólinn.
— Yður skjátlast, barónsfrú, sagði
hann að lokum. — Svarti Jakob
náðist og var hengdur i höfuðborg-
inni fyrir rúmum mánuði.
Það fór hrollur um barónsfrúna.
— Aumingja maðurinn, sagði hún
lágt. — Þér eruð harðbrjósta, von
Deckerth höfuðsmaður.
— Finnst yður það? Hafið þér
samúð með alræmdum ræningja og
morðingja?
— Já, ég get ekki annað. Enginn
veit, hvers vegna Svarti Jakob varð
glæpamaður. Margir eiga erfitt í
uppvextinum. Einu sinni var hann
lítill drengur eins og þér ...
— Hvernig getið þér borið okk-
ur saman? hrópaði höfuðsmaður-
inn og reis á fætur, og það brann
eldur úr augum hans.
— Takið þetta ekki svona bók-
staflega, höfuðsmaður. Fáið yður
sæti, við getum þá talað um eitthvað
skemmtilegra.
— Hvernig getið þér vitað, að ég
stend? sagði hann kuldalega án þess
að hreyfa sig.
— Af þvi að þér skyggið á sólina
og skuggi yðar er álíka kaldur og
þér sjálfur.
Hann roðnaði og settist niður. —
Ég biðst afsökunar. Ég hef hagað
mér eins og dóni.
— Það er ekkert að fyrirgefa, sagði
hún brosandi. Barthold segir, að
þessi heilbrot mín geti stundum ver-
ið dálítið þreytandi.
Það varð hlé á samtalinu, þvi að
nú kom þjónninn með hvítvínsflösku
og tvö glös á silfurbakka. Hann
hellti hinu kalda, freyðandi víni i
glösin og fór að því loknu. Baróns-
frúin og gestur hennar dreyptu á
vininu; viðræðurnar urðu frjálsleg-
ar og óþvingaðar, og þeim leið vel
hvoru í návist annars. Carna komst
að því, að höfuðsmaðurinn var þrjá
tlu og tveggja ára gamall, ókvænt-
ur og átti lítið hús i útjaðri höfuð-
borgarinnar. Henni geðjaðist betur
að honum eftir því, sem þau töluðu
meira saman. Hún uppgötvaði, að
þrátt fyrir hið hrjúfa yfirbragð var
einhver angurvær sorgarsvipur i
fallegu, gráu augunum hans.
Jlann hlýtur að hafa orðið fyrir
einhverju mótlæti, hugsaði hún og
horfði á vangasvip hans, þar sem
hann sat og fitlaði við glasið, þeg-
ar hlé varð á samtalinu.
Að klukkustund liðinni kom bar-
óninn. Hann var i grænum reiðföt-
um, sem fóru honum miög vel. Hann
heilsaði höfuðsmanninum kurteis-
lega. Siðan gekk hann til konu slnn-
ar, tók hana í faðm sér og þrýsti
löngum, heitum kossi á varir henn-
ar. Hann fann, að hún titraði örlít-
ið við snertingu hans, og nú fann
hann i fyrsta skipti til unaðar i
návist hennar. Hann hafði aðeins
ætlað að sýna þessum höfuðsmanni,
að i hjónabandi þeirra rikti full-
komin liamingja. Með sjálfum sér
hrósaði hann liappi yfir því, að
Carna var blind, svo að hún gat
ekki séð hinn myndarlega höfuðs-
mann.
Stefan kreppti hnúana undir
borðinu. Á erinhvern óskiljanlegan
hátt fóru þessi bliðuhót í taugarnar
á honum. Barthold sneri sér bros-
andi að honum og spurði, hvort
hann vildi ekki snæða með þeim
kvöldverð og dveljast á Bergenhaus
um nóttina. Stefan tók boðinu með
þökkum. Baróninn bauð konu sinni
arminn, og síðan gengu þau öll
þrjú heim að húsinu. Allt í einu
mundi Carna eftir Armidu og spurði,
hvar hún væri.
— Hún datt af baki, klaufinn sá
arna, þegar hesturinn hrasaði. Þú
þarft ekki að hafa áhyggjur hennar
vegna, læknirinn er hjá henni núna.
Kvöldverðurinn var ánægjulegur.
Barthold var heillandi gestgjafi,
fyndinn og skemmtilegur. Carna lék
við hvern sinn fingur, þar til hinn
óhugnanlega atburð i skóginum bar
á góma. Gesturinn sagði Barthold,
hvers vegna Svarti Jakob gæti ekki
verið hinn seki.
— Jæja, var hann hengdur um
þetta leyti? sagði hann og kipraði
saman augun. Þvi miður eru margir
fleiri slikir, sem gætu komið til
greána.
— Það ætti að útrýma þeim fyrir
fullt og allt, sagði Stefan og gnísti
tönnum.
— Auðvitað, samþykkti baróninn.
— En það er eins og þetta komi
eitthvað illa við yður, höfuðsmaður.
Stefan leit bænaraugum á baróns-
frúna, eins og hann vænti skilnings
hjá henni, en svo áttaði hann sig á
þvf, að hún var blind. En Carna
hafði séð augnaráðið og skilið það.
— Fyrir fjórum árum átti ég von
á unnustu minni og foreldrum
hennar til borgarinnar, sagði hann
lágt. Það átti að halda brúðkaup
okkar, og öllum undirbúningi var
lokið, en það voru örvilnaðir for-
eldrar, sem báru dauðvona dóttur
sina inn í hús mitt. Svarti Jakob
og félagar hans höfðu ráðizt á þau
og rænt öllum peningum og skart-
gripum, sem þeir fundu. Unnusta
mfn streittist á móti, þegar fantur-
inn sleit af henni hálsfesti, sem ég
hafði gefið henni. Þá skaut hann
og hæfði hana i hjartastað. Ég lét
sækja lækni, en henni varð ekki
bjargað. Hún dó um nóttlna.
— Þirtta er mikil sorgarsaga,
sagði Barthold alvarlegur i bragði.
Hann hellti í glösin. — Við skulum
skála fyrir minningu hinnar ógæfu-
sömu konu, sagði hann með virðu-
legri ró heimsmannsins, um leið
og hann lyfti glasinu.
Eftir kvöldverð gekk Carna til
herbergis síns, meðan Barthold
sýndi gestinum jarðeignina. Carna
lét þernuna fara og lagðist til hvild-
ar. Hugsanir hennar voru allar á
ringulreið, en hún sofnaði þó að
lokum. Þegar hún vaknaði, fann hún
til samvizkubits, vegna þess að hún
hafði gleymt að athuga, hvernig
Armidu liði. Það var hljótt i höll-
inni, þegar Carna gekk inn gang-
inn að herbergi Armidu. Kvöldsól-
in skein inn í herbergið, og Carna
sá, að Armida beygði sig yfir eitt-
hvað, sem lá fyrir neðan gluggann.
— Ert þú komin? sagði Armida
undrandi og haltraði að stól og
settist niður. — Ég var að draga
gluggatjöldin fyrir vegna sólar-
innar.
— Já, það er nokkuð heitt hérna
inni, sagði Carna þvingaðri röddu
og gekk til Armidu. — Hvernig lið-
ur þér? Hvað sagði læknirinn?
— Öklabeinið er brotið, og ég verð
hölt, ef það grær ekki rétt saman.
Það var beizkja í röddinni, og hún
leit á fótinn, sem var vafinn sára-
umbúðum. Hún var rauðeygð af
gráti og strauk svart, úfið hárið
með titrandi hendi.
— Taktu þetta ekki svona nærri
þér, sagði Carna áherzlulaust og
opnaði dyr, sem lágu út á litlar sval-
ir. Henni var þungt um andardrátt,
svo að hún gekk út. Hún sá, að
grindverkið var horfið, og nú mundi
hún eftir þvi, að Rósa hafði sagt,
að það væri orðið ryðgað og ónýtt.
Að baki sér heyrði hún rödd
Armidu. — Þú ert nú alltaf svo góð
og yndisleg, Carna. Ég get ekki sagt
það sama um þinn glæsilega eigin-
mann. Hann kom til mln rétt áðan.
Ég var útgrátin og viðþolslaus af
kvölum, og eins og þér er sjálfsagt
vel kunnugt um, hefur hann and-
styggð á fólki, sem er eitthvað las-
burða. Ég gleymi því aldrei, hve
svipljótur hann var, þegar hann
sagði, að ég yrði að útvega mér aðra
atvinnu, ef mér batnaði ekki.
— Þú ert með hita og óráð, sagði
Carna, en með sjálfri sér var hún
viss um, að þetta var satt.
Armida hló háðslega. — Ég ætla
að trúa þér fyrir leyndarmáli. Það
var Barthold, sem réðst á þig í skóg
inum og skaut hestasveininn. Hann
tók skartgripina til að villa mönnum
sýn. Hann vildi losna við þig til
að komast yfir peninga þina og gift-
ast mér. Við elskuðum hvort annað.
— Þetta hefur mig grunað lengi,
sagði Carna.
— Jæja, þá skulum við tala um
eitthvað annað, til dæmis nýju svala-
grindurnar. Þær eru vel-smiðaðar.
Þú ættir að taka á þeim til að full-
vissa þig um það.
Carna hreyfði sig ekki.
— Langar þig ekki til að athuga
þetta? spurði Armida.
— Nei, sagði Carna ákveðin, en
um leið var ýtt harkalega við henni,
svo að liún datt fram yfir sig. Stefan
von Deckerth stóð fyrir ncðan og
greip hana í fang sér. Carna opnaði
augun og horfði undrandi á hann.
— Er ég lifandi? spurði hún, og
varir hennar skulfu.
— Já, til allrar hamingju kom ég
auga á þig, þar scm þú stóðst á þess-
um hœttulegu svölum. Ég var i þaan
30 VUCAM