Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 22

Barbara. Crosby hefur
nýlega misst móöur
sína og eftir fyrirmœl-
um hennar er hún nú á leiö til Hlégaröa viö
Álsvík. Þegar þangaö kemur finnst henni eins
og hún hafi veriö þarna áöur. Þar kemst hún
einnig aö raun um, aö frú Georgína Temperly,
sem móöir hennar haföi talaö um í bréfinu er
látin, en Denisa Temperly frœnka liennar hefur
tekiö viö eigum hennar. Einnig er þarna Robert
Soames, lögfræöingur, sem hefur uggvænleg
áhrif á Barböru þrátt fyrir dónaskap og frekju.
Þau Denísa og Robert komast aö því aö Barbara
er hinn rétti erfingi og Robert tekur til sinna
ráöa til aö hjálpa Denísu og fálsar sannanirnar,
þannig aö Barbara heldur aö hún sé ofsótt. Hún
veröur um kyrrt aö Hlégöröum, og vinnur á skrif-
stofu Júlíans, jafnframt veröur bún ástfangin af
honum, en þaö er Denísa líka. Einn daginn þýtur
byssukúla framhjá henni í skóginum. Júlían hugg-
ar hana meö því aö þaö hafi veriö veiöiþjófar,
en þaö kemur í Ijós aö þetta var árás. Þau Denisa
og Róbert trúlofa sig og þó viröist Denisa ekki
allskostar ánægö. Frú Padgett segir Barböru frá
einhverjum gráklœddum manni, sem þarna sveimi
um og Barbara kemst aö raun um aö Júlían end-
urgeldur ást hennar. Róbert vinnur jafnt og þétt
aö því aö skjóta Barböru skelk í bringu.
Hann fann, að ofurlltill skjálfti fór um hana,
en gat sér til, að fremur væri það af æsingu en
ótta.
— Nei, Róbert, — ekki það.
— E'kki heldur, þótt hún sé undurfalleg stúlka
og Júlían falli áreiðanlega í snöru hennar?
— Því þá það? Hún reyndi að láta sem ekkert
væri. Það er þú, sem ég elska.
— Þú ert indæl stúlka, en ósannsögul. Það var
aðdáun i rödd hans. Og bíddu bara við, — þér
lærist að elska mig, þegar við erum gift.
— Þú ert skollinn sjálfur, Róbert, hvíslaði hún.
Ég hef lesið um það einhvers staðar, að skollinn
sé heiðursmaður, en ég vissi ekki, að hann væri
svona álitlegur! En slepptu mér nú, ég heyri í
bilnum hans Júlíans.
Hún sleit sig af honum og gekk út að glugg-
anum, — kom mátulega þangað til að sjá Júlían
hjálpa Barböru út úr bílnum. Hún kipraði hvarm
ana og pírði augun saman. Það voru hans kossar
sem hún þráði, en ekki Róberts, -—■ og hún var
stúlka, er alltaf fékk það, sem hún vildi. Því
aðeins átti hún Hlégarði og auð fjár. Árum saman
hafði hún komið fram í gervi umhyggjusamrar
frænku. Það hafði komið yfir hana sem ógurlegt
reiðarslag, er Róbert hafði sagt henni frá því
fyrir nokkrum mánuðum, að Georgína frænka
ætti dóttur. Frænka hefði áreiðanlega hugsað
henni fyrir ríflegum arfi í erfðaskrá sinni, ef hún
hefði nokkur verið gerð. Það hafði hins vegar
verið dregið — í von um, að dóttirin kæmi í leit-
irnar.
Nú kom þessi dóttir inn með Júlian, og jafnvel
þótt vingjarnlegt bros léki um varir Denísu,
kreppti hún hnefana við að sjá þau saman.
Eftir að þau höfðu ræðzt lítils háttar við, kvað
Róbert einn af vinnumönnum á nágrannabæ
þeirra, Glebesetri, hafa sagt sér, að einhver hefði
sofið í heygalta hjá þeim um nóttina, grannur
maður í gráum fötum.
— Lýsingin er eins og á manninum, sem frú
Padgett sá! sagði Barbara og saup hveljur. Og
Júlían, — manstu ekki, að mér fannst sem ein-
hver horfði á okkur, þegar við gengum gegnum
skóginn . . . ?
— Þarna sérðu sjálfur! Rödd Róberts var þrung-
in kvíða. Hvað eigum við að gera i þessu, Júlian?
— Sé einhver hæfa í þessu, verðum við að leita
í öllu nágrenninu á morgun, svaraði hann hörku-
lega. Ég væri til með að leggja nokkrar vel valdar
spurningar fyrir þennan dularfulla grámann! Ég
kæri mig ekki um að láta hræða Barböru í hvert
sinn, er hún stígur út fyrir dyr.
Denísu fannst hann segja þetta svo annarlega
og sá, að þau litu hvort á annað, Júlían og
Barbara. Hún fór að efast um, hvort tilraunir
Róberts til að hræða gest þeirra hefðu haft nokk-
ur áhrif til þessa.
— Ég hef ekki trú á, að óvinir Barböru bíði
eftir að láta ykkur finna sig, mælti hún alvar-
lega. Það er ekki hægt að berjast við þann, sem
maður veit ekki, hver er. Líklega hefur móðir
hennar gert það eina rétta, -—- að vera sífellt á
faraldrsfæti. E'f svo væri, ætti hún alls ekki að
vera hér kyrr.
Þau störðu á hana, — Róbert með tortryggni
í augum.
■—• Nú dettur mér ágætt ráð i hug, bætti hún
við með gleðibrag. — Ég skal borga farseðil fyrir
þig, hvert á land sem vera skal, Barbara, þótt
þú viljir fara til Ástralíu, Kanada eða Bandaríkj-
anna. Hvað munar mig um það, ef þér væri að-
eins borgið og útlit fyrir, að svo yrði framvegis?
Svo langt mundu óvinir þinir ekki elta þig, enda
hefðu þeir ekki hugmynd um, að þú værir farin.
— Hið stórmannalega tilboð þitt er gersamlega
þarflaust, Denísa, því að sé hér um hættu að
ræða, er það skylda min að vernda Barböru fyrir
henni, gegndi Júlían. Við höfum nefnilega komizt
að því, að við erum ástfangin hvort af öðru.
— Ástfangin? hrópaði Denisa. Hvenær hefur
það nú gerzt?
— Fyrir nokkrum klukkustundum — með ákaf-
lega rómantiskum hætti hér úti í skóginum! Hann
hló, og það gerði Róbert líka. Denísa reyndi að
brosa, en tveimur rauðum dílum skaut fram i
kinnar henni, sem af sótthita væri. Allt í einu
snerist hún á hæli og gekk út úr stofunni.
Það varð kveljandi þögn. — Hvað gekk að
henni? spurði Júlían.
Barböru fannst sem hún mundi hafa verið viss
um svarið, — ef Denisa hefði ekki verið trúlofuð
Róbert. Nú var hún ringluð og utan við sig.
— Verið þið bara róleg, þetta er sennilega einn
af duttlungum hennar, svaraði Róbert. Þú veizt.
hverju hún getur tekið upp á, Júlían. Ef allt fer
ekki eftir hennar höfði, verður hún fokreið. Svo
greip hann hönd Júlíans. Til hamingju! Þú hefur
náð í indæla stúlku!
Þegar Róbert hafði einnig óskað Barböru til
hamingju, sneri hann sér við, því að á samri
stundu kom Denisa inn með kampavínsflösku í
hendinni, öllum til mestu furðu.
— Við verðum að skála fyrir þessu, sagði hún
glaðlega. Opnaðu hana, Róbert. Ég varð svo hrærð
áðan yfir að sjá Barböru svona hamingjusama, að
ég varð að draga mig í hlé snöggvast til að gráta
ofurlítið í einrúmi.
— Þá hef ég alveg misskilið þig, mælti Róbert
og varð glaður við. Tappinn small úr, svo að
Barbara hrökk við. Nú þarft þú ekki að vera
hjartveik, Barbara, fyrst Júlían ætlar að vernda
þig. Sú var heppin, telpan, finnst þér ekki, Denísa?
Ljóshærða stúlkan leit í augu hans. — Jú, lygi-
lega heppin, tautaði hún. Ég var að verða alvar-
lega áhyggjufull út af henni, fannst þér það ekki,
Róbert? En nú er ég það ekki lengur.
—- Er þér alvara? spurði hann.
— Já, auðvitað. Fyrst hún er búin að fá Júlían,.
hef ég blátt áfram engar áhyggjur framar.
Þetta var bein áskorun til hans um að myrða
Barböru. Róbert skildi það og brosti til hennar.
Honum var skemmt yfir því, hve fljótt hún sneri
við blaðinu. Hann gerði sér engar tálvonir um.
unnustu sína og uppgerðarást hennar. Hún hélt,.
að ef Barbara yrði myrt, gæti hún náð Júlian
sjálf.
Ekki var nú víst, að svo færi sem hún ímyndaði
sér, en hann vildi þó sjá til. að hún yrði ekki
íyrir allt of miklum vonbrigðum. Hún skyldi fá
Júlían, ef hann fengi eignirnar.
Daginn eftir tóku þau Júlían og Barbara sér
ferð á hendur til næstu borgar að kaupa trúlof-
unarhringana. Þegar þau voru komin til Sand-
stone -— í hellirigningu, var búið að loka öllum
verzlunum. Hringana var ekki hægt að kaupa,.
en allt um það hafði Barbara aldrei notið jafn-
ánægjulegrar ferðar.
Þau skoðuðu í búðarglugga, siðan fóru þau
niður að sjó og tóku sér göngu móti grenjandi
rokinu, hlógu, hrópuðu og gáfu hvort öðru salta
kossa. Þvi næst drukku þau te í þægilegum gilda-
skála niðri á ströndinni og snæddu miðdegisverð
á eina hótelinu í Sandstone. Síðast fóru þau inn
á skemmtistað og svifu þar í dreymandi dansi inn-
an um annað ungt fólk, gleymdu sér í sínum eigin
hamingjuheimi.
Það var framorðið, er þau sneru aftur heim
á leið til Hlégarða. Vagnljósin skutu geislum sín-
um út í regnið og náttmyrkrið, svo að bíllinn var
að innan sem hlýtt og notalegt heimili.
Barbara hnipraði sig, glöð og ánægð, upp að
hlið Júlíans. — Mér lízt reglulega vel á Sandstone-
bæ, sagði hún. Ég mun aldrei gleyma fyrstu ferð-
inni okkar.
— Ekki það? Nú máttu ekki fara að koma mér
til að kyssa þig, svaraði hann alvarlega. Það
væri sem sé varasamt, því að ég er ekki svo viss
um, hvar við erum stödd. Ég held við eigum að
snúa til hægri . . .
— .Nei, — ekki til hægri! Það stendur hættu-
merki þarna. —
Á merkinu stóð letrað: Hætta. — Vegurinn end-
ar! — Þetta var á miðjum afleggjara til hægri,
og Júlian sneri bílnum inn á veginn, sem lá til
vinstri.
— Maður sér ekkert fyrir þessari bannsettri
rigningu, en annars hefði ég getað svarið, að í
dag beygðum við til . . .
Það hvein í hemlum, og honum tókst að stöðva
vagninn í tæka tíð. Viðbragðið var svo snöggt,
að við sjálft lá, að Barbara kastaðist á fram-
rúðuna. Fram undan þeim sá hún gínandi op,
nægilega stórt til þess, að bíll kæmist niður um
það. Hjólin víiru til hálfs frarn ,af brúninni. Hefðu
þau ekið nokkrum þumiungum lengra, hefðu þau
hrapað niður í hyldýpið.
— Farðu gætilega út. Júlían var náfölur. Ég
held ég hætti á að bakka.
Billinn skalf við, en hökti svo aftur á bak frá
opinu. Hann steig út til hennar i rigninguna með
vasaljós í hendi. Hann lýsti niður í svelginn, en
það var sem myrkrið gleypti geislann, og þegar
hann fleygði steini niður, liðu margar sekúndur,
þangað til hann skall í vatnið.
— Ég kanast við þetta, sagði hann, og röddin
var ekki ýkjastyrk. Það eru gömul námugöng,
sem eru um það bil mílufjórðungur á dýpt. Þau
hafa verið notuð fyrir nokkurs konar sorpgeymslu
FORSAGA
22 VIKAM