Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 34

SAMEINAÐA GUFUSKIPAFELAGIÐ
ÁÆTLUN
um ferðir milli Reykjavíkur, Færeyja og Kaupmannahafnar 1961.
Vetrarferðir janúar — maí 1961 Vöruflutningaskip
Frá Kaupmannahöfn .. 12. janúar 1. febrúar 23. febr. 15. marz 7. aprll 27. aprll 18. maí
Frá Reykjavik .......23. janúar 13.febrúar 6. marz 27. marz 18. april 8 mai 30. mai
Sumarferðir júní — ágúst 1961 m. s. Dronning Alexandrine
Frá Kaupmannahöfn .. 9. júní 23. júní 7. júlí 21. júlí 4. ágúst 18. ágúst
Frá Reykjavík . 16. júní 30. júní 14. júlí 28. júlí 11. ágúst 25. ágúst
Vetrarferðir september — desember 1961Vöruflutningaskip
Frá Kaupmannahöfn .. 7. september 27. september 19. október 8. nóvember 1. desember
Frá Reykjavik .......18. september 9. október 30. október 20. nóvember 12. desember
Skipin hafa viðkomu í Færeyjum í báðum leiðum.
Skipaafgrreiðsla Jes Zimsen reykjavík — sími 13025.
Saupsáttur við
heiminn
Framh. af bls. 8.
sagði ég honum upp alla söguna, þvi
að ég þóttist laus allra mála, þvi að
hnífinn fékk ég ekki. Ég sá, að Árna
brá nokkuð, en reyndi að leyna því.
Svo hló hann kuldalega:
— Svo mæla börn, sem vilja, sagði
hann. — Og þú ætlaðir með honum,
ef hausinn hefði verið óétinn?
— Já, sagði ég. — Annars hefði
hann bara farið einn. Og ég hefði
kannski getað komið hausrium undan.
Árni stundi þungan.
— Og þú heldur þá líka, að lambið
hafi verið stolið?
Nú hafði ég farið þokkalega að
ráði mínu. Eiginlega hafði ég alls
ekki haldið, að lambið væri stolið,
en þetta hafði einhvern veginn hrokk-
ið upp úr mér. Ég stóö Þarna eins
og barinn rakki og kom ekki upp
neinu orði. Að lokum fór ég að há-
grenja.
Árni gekk þegjandi burtu.
— Andskotans Ihaldssemin I þér,
drengur. Séiðu eftir þessum dropa —
eða hvað?
— Ég ætlaði nú ekki að blindfylla
þig, að minnsta kosti ekki ganga af
þér dauðum.
— Dauðum? Svei! Af þessu gutli.
Nei, þú heíðir átt að smakka gamla
kornbrennivinið. Það var svo sterkt,
að það hneig varla úr flöskunni.
— Þú meinar þetta i þriggja pela
flöskunum, sem tóku pott?
Karlinn lézt ekki skilja skensið.
— Já, einmitt í þeim! Hann teygði
sig, náði flöskunni og skildi eftir
lögg.
Næst var nefdráttur, margar snýt-
ur og síðan löng þögn. Karlskratt-
inn naut þess að gera mig óþolin-
móðan.
Loksins hélt hann áfram.
— Eftir þetta yrti Árni ekki á mig,
nema nauðsyn krefði. En nógan mat
fékk ég, og ekki ofbauð hann mér
með vinnu.
Fjárheimtur voru slæmar þetta
haust. Það var farið í eftirleitir, og
Árni fór í þær eins og aðrir bænd-
ur. Hann vnntaði nokkur iömb.
Þegar hann kom heim, sá ég, að
honum var brugð.O. Hann vildi ekki
mat, en fór þegar i rúmið. Hann lá
í þrjá daga og neytti ekki annars
en sýrubiöndu.
Seinna frétti ég, hvað hafði gerzt.
Bjössi á Vaði, sem vantaði margt af
fjalli, hafði verið að dylgja um það
í réttunum, þéttfullur að vanda, að
það væru hæg heimatökin á Heiði og
réttast væri að hætta leitum uppi um
fjöll og firnindi, en heimsækja held-
ur Árna bónda. Sá mundi nú vist
ekki þurfa að svelta i vetur.
Þegar hér var komið sögu, vatt
Árni sér að honum, þreif pyttluna
og greiddi honum svo vænt höfuðhögg
með henni, að Bjössi lyppaðist niður
og stóð ekki upp næsta hálftimann,
— skundaði því næst til hests sins,
sló i og reið í loítinu heim og skeytti
ekki um þetta eina lamb, sem hann
átti í réttunum.
Ekki stefndi Bjössi Árna fyrir höf-
uðhöggið, enda gagnsök nokkur. Liðu
svo nokkrir dagar.
Þá var það morgun einn, að ég kom
út úr bænum og sá, hvar þrir menn
komu riðandi neðan grundir og
stefndu í hlað. Rauk ég út I fjárhús
til Árna, sem var að gefa morgun-
gjöfina, og segi gestkomuna og það
með, að mér sýndist hreppstjórinn
ríða fyrir. Bóndi snaraðist út og mætti
komumönnum í hlaðvarpanum. Var
þar kominn hreppstjóri og tveir
bændur aðrir neðan úr sveit. Fátt
varð um kveðjur. Stigu komumenn
þegar af baki, og gekk hreppstjóri
að Árna og sagði eitthvað, sem ég
heyrði ekki, hvað var, því að ég þorði
ekki að koma nærri.
Árni rauk þegar upp eins og naðra
og hellti svo hræðilegum bölbænum
yfir hreppstjórann, að ég átti hálft
í hvoru von á því, að bærinn sykki
eins og kirkjan í Hruna forðum.
Snöruðust þá fylgdarmenn hrepp-
stjóra að honum og bjuggust til að
leggja hendur á hann. Hopaði Árni
þá á hæli og hreytti út úr sér:
— Farið þá ykkar fram. En fyrst
veraldleg yfirvöld unna mér ekki
réttlætis, þá stefni ég ykkur öllum
fyrir guðs dóm fyrir þetta innbrot.
Hann skalf og nötraði eins og strá í
vindi og hné niður á hestasteininn.
Hreppstjóri snaraðist nú inn i bað-
stofuna og annar bændanna með hon-
um, en hinn varð eftir úti hjá Árna.
Var hann allvandræðalegur, stiklaði
lengi og tvísté þegjandi, en sagði
loks:
— Þú skilur það, Arni minn, að ég
kem hér aðeins sem dómkvaddur
leitarmaður, eu ber enga ábyrgð á
þessarl aðför ...
Lengra komst hann ekki, því að
Árni greip frammí fyrir honum:
— O, — farðu í sótsvart helvíti og
kvalirnar.
Lengra komst hann ekki.
Leitarmönnunum dvaldist lengi
inni. Loks komu þeir út í dagsbirtuna
með nokkra sviðahausa i poka. Þeir
skoðuðu mörkin vandlega. — Hamar-
skorið og gagnbitið, hamarskorið og
gagnbitað ...
Árni horfði á þá með fyrirlitningu,
en hafðist ekki að.
Næst fóru leitarmenn í gömlu bað-
stofuna. Síðan í fjárliúsið, Þá í hey-
stabbann og loks í tóftarbrot utan
túns. Að lokum ráfuðu þeir nokkuð
um túnið og meðfram túngarðinum.
Það var farið að skyggja, þegar
þeir hættu loks leitinni. Þeir voru
ekkert upplitsdjarfir, þegar þeir
komu í hlaðið aftur. Hreppstjórinn
tautaði nú eitthvað um, að ekkert
hefði fundizt, sem benti til sektar,
en hann yrði Þó að benda Árna á
það, að hann lægi enn undir grun.
Árni anzaði þessu engu. Leitar-
menn stigu nú á bak.
Þá snaraðist Árni í baðstofuna,
þreif svipu undan sperru, snaraðist
út aftur að hesti hreppstjóra og sló
duglega í. Hesturinn tók viðbragð
svo snöggt, að hreppstjóri snaraðist
af baki. Gat hann með naumindum
losað sig úr ístöðunum. Jós hann nú
bölbænum yfir Árna, sem glotti bara
kuldalega og sagði:
— Fall er fararheill.
Skildi svo með þeim.
Þegar leitarmenn voru farnir,
settist Árni aftur á hestasteininn.
Hann fól andlitið í höndum sér.
Herðarnar hristust af ofsalegum
ekka.
Ég stóð þarna eins og illa gerður
hlutur og þorði hvorki að vera né
fara.
Loks leit Árni upp.
Mér hnykkti við. Það voru ekki
tár i augum hans. Mér er eiður sær.
Af hvörmunum hrökk haglél.
Ég er nú kominn um áttrætt, en
átakanlegri sjón hef ég aldrei séð.
Hana, gefðu mér dropa.
Jæja, við fengum ekki fleiri heim-
sóknir um haustið. Allt gekk sinn
vanagang, nema Árni var kannski
ennþá þögulli. Hann talaði helzt um
ærnar. Við sátum nú inni og unnum
úr ullinni. spunnum og prjónuðum.
Við prjónuöum i innleggið hjá kaup-
mannlnum, elns og gert var á öðrum
bæjum. En Árni bóndi lét Þó sitja
fyrir að prjóna plögg og vettlinga
á mig. Og hann lét mig stauta í Nýja
testamentinu. Það var eina bókin,
sem til var á bænum. Hann sá íyrir
velferð minni, jafnt andlegri og
líkamlegri.
Á jólaföstunni fór Árni í kaupstað-
inn með innleggið. Hann bauð mér
að fara niður i sveit á meðan. En
ég afþakkaði boðið. Einhvern veginn
hafði ég hugboð um, að hann kysi
helzt, að ég færi hvergi.
Hann kom aftur eftir tvo daga.
Það mundi víst engum blöskra út-
tektin hans núna, o-ekkí, enda var
innleggið ekki burðugt. En maður
var nú ekki vanur miklu í þá daga,
drengur minn. Ég man það, eins og
það hefði gerzt í gær, þegar hann
var að tína upp úr skjóðunum. Ég
tel ekki með brýnustu nauðsynjar.
eins og snæri, nagla og þess háttar.
En þarna kom kaffi, kandís, bygg-
grjón, siróp, rúsínur, kerti (við átt-
— Það er víst eitthvert ólag á elds-
neytinu í fyrsta þrepinu.
— Þetta er reglulega strákslegur
strákur. Hvað heitir hann?
— Elísabet
34 víkan