Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 32

veginn að kalla til þín viðvörunar-
orS, þegar þér var hrint niður.
— Þetta er i annað skipti, sem
þú bjargar lífi mínu, sagði Carna
Íógt. — Þú mátt ekki yfirgefa mig,
;Stefan. Hann iiggur þarna undir
•glugganum í lierbergi Armidu.
;Stefan leit spyrjandi á hana. — Það
er Barthold, maðurinn minn. Hún
hefur stungið hann til bana með
rýtingi.
— (iuð sé oss næstur, þú ert búin
að fá sjónina, sagði von Deckerth
og horfði i bláu augun hennar, sem
voru full af tárum. — Vertu róleg,
elskan min, ég fer ekki frá þér.
Carna svaraði ekki.. Það var liðið
yfir hana.
Stefan von Deckerth varð um
kyrrt á Bergenhaus og sá um það,
sem gera þurfti. Armida, sem var
orðin brjáluð, var send á geðveikra—
hæli, og Barthold barón var jarð-
settur með viðhöfn. Hið eina, sem
var gert uppskátt, var, að baróninn
hefði verið í tygjum við lagsmey
barónsfrúarinnar og hún hefði drep-
ið hann, þegar hann kærði sig ekki
um hana lengur. Vitstola af afbrýði-
semi hafði hún gert tilraun til að
myrða barónsfrúna, en von Deck-
erth höfuðsmanni, sem var gest-
komandi í höllinni, tókst að bjarga
henni. Seinna fréttist það, öllum til
mikillar ánægju, að hin vinsæla
ibarónsfrú hafði fengið sjónina aftur.
Það var kaldur, bjartur oklóbcr-
•dagur. Carna sat við arininn í bóka-
safninu, þegar þjónninn tilkynnti,
að von Deckerth höfuðsmaður væri
kominn. Höfuðsmaðurinn gekk inn,
og Carna reis á fætur og fleygði sér
i útbreiddan faðm hans. — Hefur
yðar hátign saknað min ofurlitið
síðan siðast? hvíslaði hann.
— Já, meira en litið, ég var farin
að lialda, að þú fengir aldrei orlof
framar, sagði Carna.
Hann þrýsti henni að sér Og
kyssti hana heitt og innilega.
— Þetta orlof verður ekki lengra
<en það siðasta, bara þangað til
snemma i fyrramálið. Þú veitir mér
vonandi húsaskjól.
— Þér komið mér í vanda, herra
32 HUCAM
minn, sagði Carna og leit niður fyr-
ir sig, svo að löng bráhárin struk-
ust við kinnarnar. Emma, hin
trygga þjónustustúlka, opnaði
vængjahurðina á borðsalnum. Þau
stóðu í faðmlögum við arininn og
urðu hennar ekki vör.
— Það verður gaman, þegar þess-
um haustæfingum riddaraliðsins er
lokið og höfuðsmaðurinn getur ver-
ið um kyrrt heima hjá sér.
— Kvöldverðurinn er tilbúinn,
sagði hún og brýndi raustina.
Stefan og Carna hrukku við. Þau
leiddust hlæjandi inn i borðsalinn.
— Þau eru alveg eins og þau
væru nýtrúlofuð, og þó hafa þau
verið gift i meira en þrjú ár, sagði
Emma hrifin.
Mér leiðist skítur
Framh. af bls. 18.
ekkert málverk til að borga af. Ég
hef keypt öll þessi málverk sjálf og
það hefur viljað svo heppilega til að
Þórbergur hefur verið ánægður með
þau öll. Málverk og bækur eru mitt
lífsinnihald og frá því að ég var lítil
hafa bækur verið mér ómissandi.
•.— Hvað lesið þér einna helzt?
— Allt sem ég næ i, en ég er móti
atómskáldum, og ég held, að þau hljóti
að dala. Þetta eru ekki eins og kvæði
þessi atómskáldskapur, heldur eins og
myndir og svona óljóðrænn skáld-
skapur festist ekki í huga fólksins.
Já og svo var það eitt sem ég sá
í þessari húsleit, ég ætti nú kannski
ekki að minnast á það, en það var
hvað heimili hér eru yfirleitt ljót og
ósmekkleg. Litaval er yfirleitt hræði-
legt og ég man eftir einni stofu sem
ág kom í og á voru fjórtán litir,
hvorki meira né minna, meðtaldir litir
á gólflistum og loftlistum og alls kon-
ar skrauti. Svo eru ibúðirnar yfir-
hlaðnar af drasli, sem á að vera fínt,
silki og þannig löguðu, og það liggur
svo mikið á að hlaða þessu upp, að
öll smekkvísi gleymist. Þar fyrir utan
sáust hvergi nokkurs staðar bækur,
utan á þremur heimilum, og ég spurði
nú bara sjálía mig: Hvar eru bækurn-
ar? Hvar #ru allar bækurnar sem
gefnar eru út hér, því að ísland gefur
meira út af bókum en önnur lönd
miðað við fólksfjölda. Kannski þær
séu á hafsbotni, ég veit það ekki, en
þær sáust að minnsta kosti ekki. Eins
var með málverk, ef þau var að
finna, voru þau því ómerkilegri. Já,
það veit guð, að ég var oft fegin að
koma heim.
— Þið ferðizt mikið hjónin, er það
ekki?
— Jú, og höfum mikla ánægju af
þvi, því að ég tel að við kunnum að
ferðast. Það er nefnilega ekki nóg að
setjast einhvers staðar inn og drekka
sig fullan og eyða peningum, koma
svo heim og segjast hafa verið þarna
og þarna og hafa skemmt sér prýði-
lega. Þetta er ekki að ferðast, það
verður að sjá allt sem vert er að sjá
og læra af því og þroskast.
Mikill munur er að sjá, hvernig
gengið er frá húsum erlendis og um-
hverfi þeirra. Hér gera þeir hvorki
götur né gangstéttir um leið og byggt
er, eins og það ætti að vera sjálfsagt.
Mér finnst hreint og beint ókúlti-
verað að bjóða fólki upp á svona lag-
að. Það er sagt að ekki séu efni á að
gera þetta um leið, en Það hefur verið
rannskað af sérfróðum manni, að slit
í bíldekkjum í þessum ófærum, muni
ná upp i þann kosnað að leggja göt-
urnar. Þar fyrir utan er ekki hægt að
ætlast til þess að fólk vaði drulluna
upp í ökla Ég má að minnsta kosti
þakka fyrir það að ég bý í einu kulti-
veraðasta hverfi bæjarins. Annars
býst ég við að of seint að bæta úr
þessu öllu saman, því að hús þessi
eru það sterklega byggð, að þau verða
að standa næstu áratugina. Það er
ekki eins og þetta séu spilaborgir, sem
hægt er að blása um koll, og ég verð
bara að segja það, að endingu, að ég
varð reynslunni ríkari eftir þetta allt
saman.
Hús og húsbúnaður
Framh. af bls. 14.
svo fór hann á verkstæði til kunn-
ingja síns, Nikulásar Halldórssonar
trésmiðs, og fékk þar aðstöðu til
smíðanna og verkfæri. — Þetta var
óskaplega erfitt, sagði Riba. — Ég
hugsaði og hugsaði, þar til hárin
byrjuðu að detta af höfðinu á mér,
og endrum og eins fór ég til
Nikulásar og spurði hann, hvort
þetta væri rétt hjá mér, og hann
sagði mér, ef ég gerði rangt. —
í stofunni hjá Riba voru þrír
armstólar, sem hann hafði smíðað,
sömuleiðis borðstofuskápur, harð-
viðarklæðning, teborð, borðlampi
og einkar frumleg umgjörð utan um
loftljósið í stofunni. Það er eigin-
lega ekki hægt að kalla það ljósa-
krónu; það er grind úr harðviði og,
vafið snæri til hliðanna, en matt-
gler að neðan. Eldhúsinnréttingin-
virtist litið eitt frábrugðin öðrum
slíkum, sem gerðar eru á verk-
stæðum, en hún var vel unnin og
hagkvæm.
Ekki sagðist Riba eiga nein
áhöld til smlða og lítið fást við þá
iðju, nema nauðsyn bæri til. Þá fer
hann á verkstæðið til Nikulásar,
eftir að hafa teiknað hlutinn og
„hugsað og hugsað“.
Það má vera, að menn séu ekki
almennt eins liandlagnir og José
Riba, en það er lika talsverður mun-
ur á þvl að smíða hina einföldustu
hluti til heimilisins eða svo að
segja hvað, sem fyrir kemur. Hins
vegar geta einfaldir og auðgerðir
munir brcytt miklu, og sá þokki,
sem stafar af hlutunum i kringum
okkur, er ekki alltaf i réttu hlutfalli
við verð þeirra. ý(