Vikan - 12.01.1961, Blaðsíða 13

i sinn, Barthold bnrón. ViÖ óvrent
móti en hún hnfði hugsnð sér.
essan
grænu augun voru isköld, og liöndin
skalf ekki.
Carna varð máttvana af skelf-
ingu, þegar hún sá þetta. Nú varS
henni ljóst, að hinn fallegi, ljós-
hærði eiginmaður hennar ætlaði að
drepa hana.
Baróninn setti glasið varlega á
borðið. Það var ekki nema helm-
ingnrinn eftir i meðaiaflöskunni, en
hann hellti vatni i hana, svo að það
leit út fyrir, að ekki hefði verið
tekinn nema einn skammtur. Carna
tók andköf.
Nú var barið að dyrum. Þeim varð
báðum hverft við, og Barthold kall-
aði byrstur: — Kom inn.
Það skrjáfaði í silki, og þægilega
ilmvatnsangan lagði um herbergið,
þegar Armida Lagenda kom inn.
— Elsku Carna, ég gat ekki beðið
lengur, ég varð að sjá þig, hrópaði
hún. Með þínu leyfi, Barthold? sagði
hún og settist á rúmstokkinn og tók
um hendur barónsfrúarinnar. Cama
brosti og gaf henni gætur, svo að
lítið bar á. Hún var lítil og grönn,
suðræn fegurðardis, brún á hörund,
augun svört og tindrandi, hárið blá-
svart.
— Talaðu ekki of mikið, sagði
Barthold vingjarnlegur, en ákveð-
inn. — Carna á að taka meðalið
sitt, síðan á hún að fara að sofa.
— Ég skal gefa henni það, sagði
Armida. — Þú mátt alls ekki gleyma
því. Vertu sæl, Carna. Hann bar
hönd konu sinnar að vörum sér.
Carna sá, að háðslegt bros lék
um varir Armidu, þeg-
ar hún leit á þau, og
það fór hroliur um
hana. — Um leið og
Barthold fór, lagði hann
höndina á höfuð Armidu
og strauk henni um
vangann. Carna sá lika
augnaráð þeirra, sem
kom upp um heitar á-
stríður. Hann elskar
hana, hugsaði hún. Þess'
vegna er mér ofaukið.
Guð minn góður, hvað
á ég að gera? Eftir að
Barthold fór, masaði
Armida um hitt og þetta.
Hún talaði með dálitlum
ítölskum hredm. Hún
var menntuð kona, ekkja
itaLks ofursta, sem
hafði ekki arfieitt hana að neinu
öðru en spilaskuldum. Armida von-
aði, að hinn grimmi Svarti Jakob
næðist sem fyrst. Barthold hafði
sent alla þá menn, sem hann gat
mögutega án verið, til að ieita í
skóginum og landareigninni um-
hverfis.
Barónsfrúin svaraði fáu, og
Armida stóð upp, tók giasið og æti-
aði að bera það að vörum hennar.
— Drekktu þetta
vina mín, sagði
hún.
— Láttu mig
fá glasið, sagði
Carna og var ó-
venjulega æst. —
Armida rétti
henni glasið, og
Carna bar það að
vörum sér. Nú var
lif hennar undir
þvi komið, að hún
léki hlutverkið á
sannfærandi hátt.
— Ég, —
held, að það sé
að líða yfir mig,
sagði hún lé-
magna, og glasið
Framh. á bls. 30.
Ert þú nð feomn Hurt/
sogði hiin
en hcyrdi í snmn
njund nð bi/ssn vnr
spcnnt. Hiin knstnði
sér ósjnlfrntt nidur
09 ftúlun hvcin frnm
hjft henni.
ridrfiirftitjennsku 09 nfbrot -
£ l NV5ÍIA