Vikan - 31.08.1961, Qupperneq 6

Þegar ínez kom heim af skrif-
stofunni, fór hún í síðbuxur og
rósótta blússu og flýtti sér fram
i eldhús. Hún kveikti undir græn-
metinu, sem stóð tilbúið á elda-
vélinni, svo þui'fti hún að steikja
kótiletturnar og leggja á borðið,
áður en Don kæmi heim. Þau
höfðu verið svo lánssöm að fá íbúð
á neðri hæð i endurbyggðu ein-
býlishúsi. Á efri hæð bjó aðeins
gömul kona, eigandi hússins, ung-
frú Parkins.
— Treystir þú þér til að sjá um
húshaldið samhliða skrifstofustörf-
unum? hafði Don spurt, áður en
þau giftu sig, og reynt að hlera,
hvernig hans heitt elskaða Inez,
sem var svo mikið gefin fyrir
skemmtanir og iþróttir, mundi nú
spjara sig sem húsmóðir.
— Hvers vegna ekki? Þetta gera
fjöldamargar konur, svaraði hún
með þeirri sannfæringu, að það
gæti ekki verið mikið verk að halda
hús fyrir þau tvö og taka til í
þessum björtu, nýmáluðu stofum.
— En þetta var, áður en þau
keyptu húsgögnin og fengu allar
þessar gullfallegu brúðargjafir Við
þetta vaknaði húsmóðurstolt henn-
ar, og hún leit á hvern hlut, sem
tilheyrði ibúðinni, eins og dýrgrip,
sem þyrfti að fága og lagfæra á
hverjum degi, og heimilið varð
henni meira virði en allt annað.
Þetta var mikil breyting frá þvi
i gamla daga, þegar hún hafði svo
gaman af því að fara í samkvæmi
eða kvikmýndahús. Nú hafði hún
engan áhuga á þess háttar, —
auk þess hafði hún alls ekki tima
til þess.
Hún heyrði, að Don stakk lykl-
inum i skrána, svo kom hann inn,
hár, myndarlegur maður, sem
faðmaði konu sina, áður en hann
réðst á matinn.
— Þetta er indælis matur, en
ég verð víst að hafa hraðan á
til þess að koma í tæka tíð á
þetta bannsett kvöldnámskeið. Ég
var íagíega vitiaus að Íáta mér
detta í hug að taka þetta auka-
próf.
Inez hló. — Þú segir annað,
þegar því er lokið og þú hefur
fengið skírteinið þitt. — Má bjóða
þér meira grænmeti?
— Já, þakka þér fyrir, þetta er
svo liómandi gott.
— I dag eru sex mánuðir, síðan
við fluttumst í þessa ibúð, sagði
hún ánægð.
— Já, og ég þarf víst að borga
húsaleiguna. Eg get stungið pen-
ingunum inn um bréfrifuna hjá
henni, um leið og ég fer. Það er
annars dálitið einkennilegt, að ung-
frú Parkins skuli aldrei hafa boð-
ið okkur i te, finnst þér það ekki?
— Satt að segja gerði hún það,
fyrst eftir að við komum, viður-
kenndi Inez. — En eins og þú
veizt, geta svona gamlar einstæð-
ingskonur oft verið dálltið þreyt-
andi, svo að ég afþakkaði boðið,
og þó að hún hafi aldrei ávarp-
að mig síðan, hef ég orðið þess
vör, að hún gefur mér gætur úr
sínum hluta garðsins, en ég læt
alltaf eins og ég taki ekki eftir
þvi.
— Þú ætlar sem sagt ekki að
láta hana vaða ofan í þig?
-— Nei, það máttu reiða þig á.
Hún kom með eftirmatinn, sem
var súkkulaðibúðingur með þeytt-
um rjóma.
— Ég hitti Watts gamla á heim-
leiðinni, og hann sagðist búast við
aðstoð okkar við góðgerðarsamkom-
una, sem á að halda á laugardaginn
kemur i fjái'öflunarskyni fyrir
sjúkrahúsið.
— En iþróttaklúbburinn sér um
allan undirbúninginn, og við er-
um ekki félagsmenn lengur.
Ég sagði það við Watts, en
hann sagði, að það gerði ekkert
til.
Hún tók um handlegg hans. —
Getum við ekki látið peninga í
staðinn fyrir að hjálpa til? Það
er svo margt, sem við þurfum að
gera hérna heima um helgina.
— En þér hefur alltaf þótt svo
skemmtilegt að vera með í þessu.
— Já, mér fannst lika gaman að
leika handbolta og tennis. En þess-
ir timar eru liðnir. Nú finnst mér
þetta svo fánýtt, og ég vil miklu
heldur hugsa um heimilisstörfin.
Don lagði frá sér skeiðina. —
Góð, gamaladgs húsmóðir, er það
ekki? En þetta getur ckki gengið
til lengdar. Við veiðu.u að
skemmta okkur inn í milli — ekki
bara eilift strit. Mér finnst, að við
ættum að taka þátt í þessu á
laugardaginn. Það verður áreiðan-
lega skemmtilegt.
— En elskan min, þú varst bú-
inn að lofa að setja upp hillu í
búrinu, og garðurinn er eins og á
eyðibýli, og . . .
— Ég fer að verða of seinn á
námskeiðið. Við getum talað um
þetta seinna. Hann kyssti hana í
flýti og þaut af stað.
Hún stóð við gluggann og horfði
á eftir honum, síðan tók hún til
óspilltra málanna við húsverkin.
Hún fægði húsgögnin, svo að það
mátti spegla sig i þeim, þvoði
gluggana, undirbjó miðdagsmatinn
fyrir næsta dag og tók til í eld-
húsinu.
Seint um kvöldið kom Elaine,
systir hennar, í tennisfötum með
spaðann undir handleggnum án
þess að berja að dyrum. — Ham-
ingjan góða, vinnur þú allan sólar-
hringinn? spurði hún undrandi.
— Þú ferð á fætur i dögun, vinn-
ur á skrifstofunni fram eftir degi,
siðan ferðu heim og stritar eins
og þræll langt fram eftir kvöldi.
Þetta hlýtur að vera alveg óþol-
andi.
— En mér finnst svo gaman að
liúsverkunum. Inez þurrkaði vand-
lega pínulítinn blett af skínandi-
hvítri eldavélinni. Bíddu bara
þangað til þú giftir þig, þá skilur
þú mig áreiðanlega.
Yngri systirin hristi höfuðið
ákveðin á svip. Þó að ég gifti mig,
ætla ég að gefa mér tima til að
skemmta mér, — nema ef við
eignumst börn. Ég er fús til a<
fórna öllu þeirra vegna. En fyrii
potta og húsgögn og þess háttar, -
—- kemur ekki til málal
— Jæja, en ég er nú svona gerð,
að mér líður ekki vel, nema allt
sé i röð og reglu á heimilinu.
En hvers vegna kemur þú svona
seint?
— Ég var á fundi, sem haldinn
var út af markaðnum, sem á að
vera á laugardaginn. Watts sagði
mér, að þið Don hefðuð lofað að
hjálpa til.
— Við höfum engu lofað. Við
höfum hreint og beint ekki tima
til þess.
— Hvaða vitleysa, þið getið það
alveg eins og við hin. Og þetta,
sem þú þykist endilega þurfa að
gera á laugardaginn, er varla
svo mikilvægt, að það geti ekki
beðið.
— Þetta er alveg tilgangslaust,
við komum ekki. Ég ætla að fara
að renna upp á könnuna, má ekki
bjóða þér kaffi?
— Jú, þakka þér fyrir. — En
nú dettur mér dálitið í hug. Mjólk-
in hennar ungfrú Parkins er enn
þá við dyrnar hjá henni.
— Er nokkuð athugavert við
það?
— En Inez, klukkan er orðin
ellefu. Hún er kannski veik. Við
ættum að miniista kosti að athuga
það.
— Hún hefur bara gleymt að
sækja hana, og við skiptum okkur
aldrei hvor af annarri.
— En þetta er nú dálitið sér-
stakt. Hún býr alein þarna uppi.
Hugsaðu þér, ef það væri nú eitt-
hvað að henni.
— Það get ég ekki imyndað mér,
sagði Inez kæruleysislega.
— Ég fer nú samt og kalla upp
í gluggann til hennar.
Elaine kom aftur eftir nokkrar
minútur. — Þetta er allt í lagi.
Hún var nýkomin heim. En hún
HB™
mff
'á Æ mr jA'M ¥%/á |§r vlSr /ter ÆbxSp MSSfæ mr
6 VIKAN