Vikan - 31.08.1961, Qupperneq 7

Astarsaga eftir Marjorie Bell
■var fegin, að ég kallaði til hennar, og bauð
mér að koma inn. -—■'Veiztu hver hún er?
spurði systirin að lokum.
— Já, hún er húseigandinn hérna, sagði
Tnez hlæjandi og bar kaffibakkann inn i
stofu.
— Ég átti auðvitað ekki við ^að, kján-
inn hinn, en hún er móðursystir Tonys
Martins.
— Er hað? Viltu ekki fá hér meira kaffi?
Elaine hnippti i svstur sína. — Þú hlýt-
ur bó að muna eftir gamla kærastanum
hinum.
— Það eru mörg ár, siðan Martinsfjöl-
skyldan fluttist héðan.
— Það hrevtir ekki heirri stnðreynd að
ungfrú Parkins er frænka Tonys. Það var
mynd af honum á skrifborðinu hennar.
— Það getur verið. Við hekktum fiöl-
sVvldu hans svo Htið. Nú fer T)on hráðnm
pð koma heim. Ég ætla að hiðja hann að
svna hér nýiu vegglamnana. sem við ætlum
að setia unn. Það verður miklu viðkunnan-
lePTa en hessi stóru loftljós.
Elaine lagði frá sér kaffihollann og
starði undrandi á svstur sina. Hvað gekk
eiginlega að Tnez? Hún hafði engan áhnga
á markaðnnm. kærði sig ekki um að frétta
af gömlum góðum vini og sennilega ekki
heldur um skrifstofustarfið, sem hún var
bó vön að tala svo mikið um. Það hafði
færzt vfir hana einhver andlegur doði.
sem olli hvi. að öll hennar fyrri áhugamál
voru henni einskis virði.
Elaine var i slæmu skapi. hegar hún
stóð ut)t>. — Það er bezt fvrir mig að
halda heim. Skilaðu kveðiu til Hons. Það
var leiðinlegt, að hann skyldi ekki vera
heima.
En i sama hili kom Don inn. fölur og
hrevtulegur. Þegar hann hafði heilsað
Elaine. smirði hann. hvernig gengi með
undirhúninginn fvrir laugardaginn.
— Þetta verður hpilmikið fvrirtæki.
sagði hún áköf. —- og við höfnm næstum
hvi nóg af fólki til að hiólpa okkiir. Gætuð
bið ekki komið. hótt ekki væri nema i
nokkra klukkutima? spurði hún. En T)on
tautaði eitthvað um, að Inez yrði að ráða þvi,
og unga stúlkan fór heim við svo búið,
hnuggin og áhyggjufull.
Á laugardagsmorguninn áttu þau bæði frí,
og Don reyndi enn einu sinni að telja Inez
hughvarf og fá hana til að hjálpa til við
markaðinn. — Hvers vegna ertu svona á-
hugalaus? spurði hann og fór á eftir henni
fram í eldhús.
— Ég er orðin hundleið á þessu þrasi
og ætla að hiðja þig að minnast ekki á
það framar, sagði hún óþolinmóð.
— Ef þú vilt alls ekki hjálpa til við
markaðinn, gætum við þá ekki farið að
heiman og látið húsið eiga sig einn dag?
— En ég get það ekki, Don. Ég hef svo
mikið að gera, sagði hún.
— Það er alveg sama sagan, sagði hann
gramur. •— En ég ætla að minnsta kosti
ekki að vinna eins og þræll alla mina ævi
án þess að unna mér hvildar.
Hún leit undrandi á hann. — Er heimili
okkar kannski orðið þér einskis virði?
— Heimili okkar! Eftir því, sem ég kemst
næst, er heimili okkar nokkurs konar
Framhald á bls. 31.
En ég get það ekki, Don, ég hef svo
mikið að gera.
UIKAK 7