Vikan - 31.08.1961, Síða 21

RITHÖFUNDURINN NÝTUR MIKILLAR
HYLLI. — BERYL HYGGUR Á SÓKN.
MARÍN ER ÁSTFANGIN AF
HONUM ... EN ... LÍSA ,.. ?
— Særa, donna Lísa? Hvað er það?
Lísa, sem sá fram á, að hún mundi
ekki kunna þau tök á portúgölskunni,
að sér tækist að gera Rósu það skilj-
anlegt, svaraði afsakandi:
— Gleymdu þessu, Rósa mín. Ég
ætla sjálf að bera inn teið.
FRAMTlÐARDRAUMAR
CLEVELANDS. i
Þegar Lísa kom inn í stofuna, ríkti
þar friður og fyllsta samræmi.
Þær Kitty og Marín höfðu bætzt í
hópinn, og Beryl, sem var nú eins
blíð og henni var frekast unnt, sat
og hélt í hönd Mikka, spurði Cleve-
land um starf hans og hlýddi með
undrun og aðdáun á svörin, sem hann
hafði á hraðbergi. Jafnvel Lísa varð
að viðurkenna, að það var gaman að
hlusta á frásögn hans, og gat ekki að
sér gert að taka undir hlátur hinna
— þrátt fyrir allt. I rauninni leið
þeim ljómandi vel þessa stundina;
jafnvel Mikki var kominn í bezta
skap, enda þótt hann yrði bersýni-
lega dálítið undrandi, þegar Cleve-
land stakk upp á Þvi, að þau færu
að synda, — og Beryl tók því með
hinni mestu hrifningu.
— En, vina mín, þú varst að enda
við að segja, . . . byrjaði hann, en
Beryl tók fram í fyrir honum með
sínum silfurskæra hlátri.
— Ég hef víst látið mér sitthvað
heimskulegt um munn fara, áður en
ég fékk teið, sagði hún og fyllti þar
með gleðibikar hans á barma. Þau
voru orðin vinir aftur, og þannig
mundi það verða.
— Þú hefur reynzt okkur heilla-
gestur, elskan, sagði Mikki við Beryl,
þegar þau gengu öll saman yfir litla
skógarásinn niður að lauginni. Og
Beryl svaraði: — Er það satt, Mikki?
Ég er því iíka sannarlega fegin, að
ég skyldi koma.
Enda þótt hún segði þetta við
Mikka, leit hún til Clevelands um
leið, og það leyndi sér ekki, að það
var hugsunin um hann, sem vakti
ljómann í augum hennar og gæddi
röddina heitri ákefð. Hann var glæsi-
legasti karlmaður, sem hún hafði
lengi augum litið, — auk þess ber-
sýnilega.ríkur og loks frægur í þokka-
bót.
— Já, ég er fegin því, að ég skyldi
koma, mælti hún enn við Mikka og
endurtók það meira að segja.
En hún gerði sér ljóst, að hún yrði
að fara kænlega að öllu. Það var ó-
neitanlega dálitið iakara, að hún
skyldi vera trúlofuð Mikka, — en
ef hún sliti trúlofuninni, mundi hún
verða að hverfa á brott frá Monte
Paraiso. Henni var því betra að fara
gætilega, en henni kom ekki til hug-
ar að efast um hæfileika sína til að
sigrast á öllum örðugleikum, sér
i lagi þegar um svo heillandi takmark
var að ræða.
Lisa veitti svip hennar og augna-
ráði athygli og spurði sjálfa sig, hvað
hún mundi ætlast fyrir. Hún þurfti
ekki lengi að spyrja. Beryl hjalaði á-
stúðlega við Mikka, en Þó var það
Cleveland, sem hún bað að segja sér
til í skriðsundi. Og ekki var það síður
gert til þess að vekja athygli hans,
þegar hún kleif upp á allháan klett,
þar sem hún stóð eins og íturvaxin
vatnagyðja, lét síðan sem sér skrikaði
fótur og kallaði hlæjandi: — Cleve-
land, bjargið þér mér. . . Og svo varp-
aði hún sér í faðm hans og hélt sér
dauðahaldi i hann, mun lengur en
nauðsyn krafði.
Og hann tekur hana í fang sér,
hugsaði Lísa hneyksluð, lætur hana
spila með sig. Svo mikil er sjálfsað-
dáun hans, að hann tekur ekki einu
sinni eftir Því.
Þar skjátlaðist henni reyndar.
Cleveland tók undir við Beryl ein-
göngu af þvi, að Það var orðinn vani
hjá honum að þiggja aðdáun allra.
Hins vegar var laust við Það, að hann
væri hrifinn af henni; til þess var
hún allt of einföld og auðskilin, og
slíkar konur gat hann ekki með neinu
móti þolað. Persónurnar í leikritum
hans voru aldrei heimskar eða opin-
skáar, — þær voru vel gefnar, mennt-
aðar, skemmtilegar og ekki allar þar,
VIKAN 21