Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 17

Mortimer milli snman bitinna þurfti að efast um banvæni hans,
tanna. Þér takið það víst ekki með tenda dróst það ekki lengi, að
í reikninginn, að ég get látið hand- Spike missti allan mótt og hneig
taka yður fyrir morð, hvenær sem niður.
Mortimer kæmi heim til hans, og
ekkert kom betur heim við fyrir-
ætlanir Mortimers. Hann varð að-
eins að gæta þess, að enginn sæi
hann koma eða fara. Það mátti
kalla, að Spike Holson hefði þar
með undirritað sinn eiginn dauða-
dóm.
æja, hafið þér þessi þúsund
sterlingspund meðferðis?
spurði Spike tafarlaust.
Mortimer kinnkaði kolli, en
sem hann yrði bæði reiður og
undrandi.
— Fimm þúsund pund? Eruð þér
bandvitlaus, maður . ..
—- Nei, ég er bara ekki eins
heimskur og þér gerðuð ráð fyrir.
Ég hef gerzt svo djarfur að lesa
erfðaskrána. Það kemur i ljós að
þér erfið þrjátíu þúsund sterlings-
pund.. . Augu hans voru myrk af
græðgi____En það er annar í fjöl-
skyldunni, sem er frænda yðar ná-
er.
— Þér hugsið ekki sérlega langt
fram i tímann ... Spike sat á rúm-
stokknum og sló á hné sér með
blýanti. Þér getið látið handtaka
mig fyrir morð. En verði ég neydd-
ur til að meðganga, meðgeng ég
allt. Og verði ég hengdur, skuluð
Hann dró að vísu andann enn,
þegar Mortimer tók lykla hans og
fór að athuga hirzlurnar. Hann gætti
þess vandlega að taka ekki af sér
hanzkana, sem hann hafði haft á
höndunum, frá því að hann kom
inn, til þess að skilja ekki eftir
nein fingraför.
Hann fann arfleiðsluskrána niðri
í læstri skúffu ásamt peningunum
stolnu, var að þvi kominn að stinga
þeim á sig, en sá sig um hönd.
Það var erfðaskráin, sem hann var
kominn til að sækja, og það var
heimskulegt að hafa nokkuð ann-
að á brott með sér.
Að visu liafði hann fulla þörf
fyrir peningana,, — en það kom
í sama stað niður. Lögreglan vissi
ckki, að erfðaskráin hafði legið i
skápnum, en hún vissi, að pening-
um hafði verið stolið þaðan, og
þegar svo peningarnir fyndust i
hirzlum Spikes, var það auðvitað
sönnun þess, að hann hefði framið
morðið, — bláókunnugur maður,
sem Mortimer hafði hvorki heyrt
né séð.
sagði ekki neitt, fyrr en dyrunum
hafði verið lokað.
— Þegar ég lofa einhverju, stend
ég við það, svaraði hann. En pen-
ingana afhendi ég yður ekki, fyrr
en þér hafið fengið mér erfða-
skrána, sem þér stáluð úr peninga-
skápnum.
— Datt mér ekki í hug, svaraði
Spike glettnislega. Vit-
anlega fáið þér erfða-
skrána, en þér fáið
hana ekki fyrir ekki
neitt. Verðið er fimm
þúsund sterlingspund,
ef þér takið þvi tilboði
ekki orðalaust, fer verð-
ið hækkandi.
Mortimer varð ekkert
hissa á þessu. Það var
í rauninni ekki annað
hann hafði alltaf
búizt við
komnari. hann hlýtur allan auðinn,
ef þér getið ekki lagt fram erfða-
skrána. Þegar allt er svona í pott-
inn búið, tel ég fimm þúsund pund
gjafverð. En það gjald verðið þér
að greiða að kalla á stundinni i
reiðufé. Hvar þér fáið það, gildir
mig svo einu.
—- Bölvaður þorparinn, hvæsti
þér verða að dingla með mér í
gálganum.
Hann reis úr sæti sínu, stakk
höndunum i vasana og glotti sigri
hrósandi framan i Mortimer.
—- Nei, þér farið ekki að kjafta
þessu i lögregluna, ekki þarf ég
að óttast það, mælti hann enn.
Ég hef töglin og hagldirnar. Nú
greiðið þér mér þessi þúsund pund
sem fyrstu afborgun, og svo getum
við reynt að komast að samningum
um afganginn. Til dæmis ...
Lengra komst hann ekki. Mort-
imer greip fyrir munn honum, svo
að hann gæti ekki gefið hljóð frá
sér. Hann hélt á morfinsdælunni i
hinni hendinni, stakk nálinni á
kaf í arm Spikes og tæmdi dæluna.
Skammturinn var svo stór, að ekki
— Þarna var ég að þvi kominn
að hlaupa á mig, tautaði Mortimer
og þerraði kaldan svitann af enni
sér. Það er betra að vera varkár.
En það var ekki svo auðvelt að
hugsa rökrétt, þegar dauður maður
lá rétt hjá manni. Hafði hann þá
ekki gleymt neinu? Morfínsdæl-
unni, morðvopninu, hafði hann
stungið i vasann, en fundið mor-
finsdæluna, sem Spike notaði, og
lagt hana á gólfið við rúmstokkinn.
Þá mundi lögreglan telja, að Spike
hefði einungis haft skammtinn of
stóran. Mortimer gat ekki séð ann-
að en þetta væri allt i stakasta lagi.
Hann mætti ekki neinum, þegar
hann hélt út um bakdyrnar og
yfirgaf húsið.
Framhald á bls. 38.
b.
En hann lét