Vikan - 05.10.1961, Síða 21

Það gengur á ýmsu... Hvílíkur dagur, segir
Lísa...
wasf/iu
sagði hann. — Hún hefur slitið trú-
lofun okkar umsvifalaust.
Anna leit undan, horfði til fjalla,
svo að hann gat ekki séð svipbrigði
hennar. — Á ég að samgleðjast þér
eða samhryggjast? spurði hún.
— Giskaðu bara á, svaraði hann,
um leið og hann lagði arminn um
grannt mitti henni og sneri henni að
sér. -— Anna, þessi náungi, sem . . .
er nokkuð á milli ykkar?
Hún horfði róleg í augu honum.
Svo hristi hún höfuðið. — Hann skipt-
ir mig ekki neinu máli lengur. Það
er dagur og vika siðan. Um leið og
ég skildi það, að hann hafði numið
mig á brott einungis til þess að fá
auglýsingu fyrir sjálfan sig, var öllu
lokið okkar á milli. Og svo allt rifrild-
ið, sem ég átti í við föður minn. . .
Ég hef ekki enn sagt þér neitt um
föður minn eða hvað hann gerir?
— Nei, svaraði Mikki, og þú þarft
ekki heldur að gera það, nema þú
sjálf viljir. Hann skiptir mig ekki
neinu máli. . . Það ert þú Anna, sem
ég elska. Og nú er ég loksins frjáls
að þvi að segja þér það, — frjáls að
því að spyrja þig, hvort þú . . .
Lengra komst hann ekki, þvi að
móðir hans hrópaði hástöfum heima
á hlaði: — Mikki, komdu strax. . . .
Það er einhver ókunnugur maður
kominn . . . Hann er að leita að dótt-
ur sinni, segir hann.
•—■ Segðu honum, að hún sé ekki
hér, svaraði Mikki. — Segðu honum
að fara til . . .
REIKNINGSSKIL.
Mikki heyrði fótatak, leit um öxl
og þagnaði við. Skammt frá kom mið-
aldra Bandaríkjamaður, mikill á velli
og hnarreistur, enda þótt hann gengi
dálítið haltur. Hann sveiflaði stafnum
og kallaði þrumuráust: — Ungi mað-
ur, ég heiti Cyrus K. Oglethorpe, og
ég er að leita að dóttur minni . . .
Engum mun falla það beinlinis vel í
geð að vera truflaður í miðju bón-
orði sínu.
— Mér stendur á sama, þótt svo
þér séuð Síamskonungur, svaraði
hann gremjulega.
EVi þá rak aðkomumaður upp öskur
mikið. — Maríanna . . . Hann lyfti
göngustaf sínum og benti á Önnu.
— Hvað ertu að gera hérna? Og hvar
er bölvaður saxófónleikarinn?
Anna stóð þarna eins og steingerv-
ingur og hélt í taumana á Estrellu. —
Ef þú ert að spyrja um Juan, þá
hef ég ekki hugmynd um, hvar hann
er niður kominn, svaraði hún. — Ég
giftist honum ekki . . .
Andrúmsloftið varð skyndilega
magnað annarlegri spennu.
— Varð ekkert úr giftingunni, ha?
þrumaði Cyril K. — Giftist þú ekki
asnanum? Hvað gerðirðu þá, ha?
Anna horfði fast á hann. — Ef þig
langar til að vita það, þá laumaðist ég
út um bakdyrnar á gistihúsinu, með-
an hann var að skrá nöfn okkar í
gestabókina, mælti hún rólega. — Svo
leiddi þetta hvað af öðru. Eg ætlaði
að halda rakleitt heim til New York,
en þá sá ég það í dagblöðunum, að
þý vildir ekki framar af mér vita sem
dóttur þinni, og I sama blaði sá ég
auglýst gistiherbergi hérna, og nokkr-
um dögum síðar var ég svo komln
hingað.
— Þú fórst hingað, þrumaði sá
bandariski, — og hefur falið þig hér
allan timann, á stað, sem enginn lif-
andi maður hefur einu sinni hugmynd
um. Og allan þennan tíma hef ég haft
herskara leynilögreglumanna til að
leita að þér, greitt þeim þúsundir
dollara. . . .
— Hvers vegna? spurði Anna. ■—
Þú, sem vildi ekki viðurkenna mig
dóttur þína. . .
— Vildi ég ekki . . . urraði Cyril K.
— Dagblaðalygar og ekkert annað.
Hún hristi höfuðið. — Þetta kom
eins í mörgum blöðum. Og blaða-
mennirnir vitnuðu í þín eigin orð.
— Hafði ég kannski ekki leyfi til
þess? þrumaði sá bandariski. — Ekki
vantaði tilefnið að minnsta kosti, þú
sást um það. Þú hagaðir þér eins og
þú hefðir ekki minnstu vitglóru i
kollinum. . . En ég meinti það ekki. . .
Hann dró stóran silkiklút upp úr
vasanum og þurrkaði svitann af enni
sér. — Þú ættir að vita Það, Mariana
litla, þú hefur þekkt mig í tuttugu og
tvö ár ... Hefurðu nokkurn tíma vit-
að, að ég meinti nokkurt orð af því,
sem ég sagði, þegar ég reiddist?
Það brá fyrir brosi um varir henni
— í fyrsta skiptið.
— Og þú hefðir átt aðvita, að ár-
Framhald á bls. 36.
vikan 21