Vikan - 12.10.1961, Síða 34

ÞEGAR RIGNIR ÚTI GETIÐ ÞÉR NOTIÐ SÓLAR OG SUMARAUKA
MEÐ OSR AM Ultra Vitalux háfjallasól á yðar eigin heimili.
Einnig getið þér fengið heita bakstra með infrarauðum geislum
OSRAM Theratherm lampans.
Leitið nánari upplýsinga í raffangaverzlunum, sem verzla með
O S R A M’- vörur.
OSRAM
ULTRA-VITALUX
Hann rétti henni handklæOi, og húni
þurrkaði sér um efra hluta likamans.1
Á eftir stóð hún hreyfingarlaus, enl
maðurinn sagði ekkert. Hún fitlaör
við mittislindann á pilsinu.
„Verð ég?“ spurði hún vesældar-
lega.
Hann skildi hana. Hann benti meö
fingrinum á vatnsgufuna, sem stöö-
ugt steig upp af fötum hennar, og
sagði ákveðiö:
„Auövitað. Þú veröur."
Hún afkrækti mittislindann og
opnaði hilðarklaufina: pilsið, þungt
af vatni, féll niður um fætur hennar.
Hún var í engu nema rifnum sokkum
og slitnum skóm.
Þá lét hún fallast skyndilega niður
á stólinn, huldi andlitið í höndum
sér og grét.
Maðurinn strauk um axlir hennar.
Þar sem hann vissi ekki, hvaö hann
átti aö segja, lét hann handklæðlð
yfir hné hennar, en hún hreyfði sig
fiekki, þótt fótleggir hennar væru
|rennandi votir.
Hann dró baðkeriö aftur aö og
►,'hellti í það úr katlinum og stamp-
inum; síðan kældi hann það ofurlítiö
með köldu vatni úr fötunni. Hann
tæmdi úr heilum pakka af mustaröi
í kerið og hrærði i vatninu meö
hendinni.
„Stigðu upp í,“ sagöi hann í bæn-
arrómi, en konan hélt áfram aö gráta
hljóðlátt og grúfði sig niður.
Maðurinn horfði á hana, en kraup
síðan niður við hné hennar. Hann tók
handklæðið og þurkkaöi henni rösk-
lega um lærin. Hún lét það afskipta-
laust, hallaði sér aftur á bak, en huldi
ennþá augu sín.
Af mestu gætni færði hann hana
úr rifnum og aurugum sokkunum.
Fætur hennar, sem eitt sinn höföu
verið fallegir, voru nú rauðir, rispaöir
og maröir. Blóð seytlaði úr Jangri
rispu á annarri ristinni.
Hann lyfti fótum hennar, ýtti ker-
inu að og lét fætur hennar niður
í vatnið. Hann þvoði henni um fót-
leggina; og að þvi búnu reis hann
á fætur og lyfti henni með einni
hreyfingu upp af stólnum og lét hana
síga samanhnipraða niður í baðkerið.
Hún bæði grét og hló. Hann þvoði
henni um bakið, hélt stórum svampi
fullum af vatni að fagursköpuðum
herðum hennar og lét volgt vatnið
renna niður eftir líkamanum.
Á eftir sagði hann, að hún skyldi
standa upp og hjálpaði henni aö rísa
á fætur. Hún stóð í baðkerinu og
gufan steig upp af líkama hennar í
hitanum frá eldinum eins og áður
upp af fötum hennar. Hann þurrkaði
henni, yljaði handklæðin fjTÍr fram-
an eldinn, og hún þáði umönnun hans
meö gleði.
Hann tók sessuna, sem líkami
hennar haföi blettaö og bleytt, og lét
aöra I hennar staö. Hann lét hana
setjast með fæturna ennþá niðri í
vatninu; síðan lyfti hann fótum
hennar hvorum eftir annan og þerr-
aði mjúklega og gætti vel að öllum
meiðslum. Hann stóð upp og færði
kerið burt.
Hún þakkaði fyrir allt, en hann
tók lítt undir nema með óskiljan-
legu muldri, svo að hún var farin
að halda, að hann væri kannski reið-
ur. Henni fannst hún vera eins og
smábarn; og, eins og barn, var hún
hálf óttaslegin, þar til hann kom aft-
ur og bauð henni brosandi náttfötin
sín. Hún vildi ekki taka við þeim
og sagðist þegar hafa bakað honum
næga fyrjrhöfn, og að hann Þyrfti
sjálfur á þeim að halda. Hún fullyrti,
að sér væri dásamlega hlýtt, og Þar
sem hann hefði Þegar séð hana, jafn-
vel baðað hana og þurrkað, skipti
það ekki máli, þótt hún sæti svona
áfram.
Hann kastaði til hennar náttföt-
unum, án þess að eyða að þessu fleiri
orðum, og brá sér frá til að útbúa
kvöldverðinn. Hann fyllti litinn pott
af mjólk. Þegar hann kom aftur til
að setja hann yfir eldinn, var hún
ennþá nakin og gældi við tikina.
„Hvað heitir hún?“ spurði hún.
Hann sagði henni Það og byrjaði
að leggja á borðið.
Er hann hafði lokið þvi og tók
mjólkina af eidinum, endurtók hann,
að hún yrði að fara í náttfötin, hún
þyrfti þeirra með til að sofa í þeim,
hvað sem öðru liði.
Við þau orð leit hún upp og spurði
hvar og hvernig hann ætlaði að sofa.
Hann svaraði: i þessum hægindastól
og í fötunum. Þegar hún mótmælti
því og sagðist ómögulega vilja valda
honum þvilíkum óþægindum, að hún
tæki af honum rúmið, spurði hann
nærri því ruddalega:
„Jæja, og hvar ætlar Þú þá að
sofa?“
Hún svaraði án þess að hika: „Hjá
þér. Ef þú leyfir. Þú ert ekki hrædd-
ur, er það?“ spurði hún.
Hann hló og kastaði I hana nátt-
fötunum.
„Farðu i þau,“ sagði hann. „Ég
hef hreina, mjúka skyrtu, sem er
nægileg handa mér.“
Þar sem hún vissi, að frekari mót-
mæli voru árangurslaus, og fann auk
þess, að hún yrði fötunum fegin, fór
hún i nátttreyjuna og stakk síðan.
löngum og fallegum fótleggjum sín-
um í buxurnar.
„Þær eru mátulegar,“ sagði hún og
reyndi að hlæja; „ég er tæplega lægri
en þú.“
Hann færði henni bursta og greiðu
og rétti henni spegil. Hún brosti þakk-
látlega.
„Eg held jafnvel, að ég eigi ein-
hvers staðar rakpúður — talkúm,*
sagði hann og fór að leita í skúffrj.
Hann færði henni púðrið og vatt-
hnoðra og baðst afsökunar á þvi, að
þar gæti hann ekki betur gert.
Henni fannst allt svo dásamlegt,
og hún sagði honum það. Hún and-
varpaði, og hann leit á hana, en sagði
ekkert. Henni var hugleikið aö vita,
hvernig þetta endaði, og hvað mundi
gerast á morgun.
Þau mæltu varla orð, meðan þau
neyttu kvöldverðarins, en að honum
loknum benti hann á rúmið.
„Þú hlýtur að vera þreytt,“ sagði
hann.
Hún svaraðiL að Þótt hún hefði
gengið nærri tuttugu kílómetra þá
um daginn, fyndi hún ekki til þreytu,
þvi að nóttina áður heföi hún sofið
vel undir berum himni uppi í Cheviot-
hæðum.
Hún gekk að rúminu. Hann hafði
flett upp ábreiðunum.
„Hvoru megin á ég að liggja?"
spurði hún hljóðlátlega og hálffeimn-
islega.
„Þar, sem þú vilt. Það er alveg
sama.“
Hún skreið upp i rúmiö fast aö
veggnum.
Hann gaf tikinni nokkra kjötbita .
34 VIKAN