Vikan - 16.11.1961, Síða 26

Ást á milli hvíts manns og svertingja eða Indverja, hefur alltaf verið álitin
óeðlileg, og margir geta alls ekki skilið hvernig hún getur átt sér stað.
fig var einnig á sama máli og
er ég las um hjónabönd á milli
svartingja og hvíts manns, hugs-
að ég með mér, að þetta væri
alls ómögulegt. En það ómögu-
lega skeði og í dag er ég ein af
þeim fáu sem veit hvað það hef-
ur í för með sér að elska ein-
hvern af öðrum kynstofni.
«55*2*
Ég skrifaði heim og sagði að ég elskaði Khan og gæti ekki lifað án hans.
ASTIN SPYR EKKI UM LITARHATT
Khan hét liann, og ég hitti hann þegar ég var
aðeins seytján ára gömul. Þótt aldurinn væri
ekki hærri, hafði ég ferðazt talsvert um þetta
leyti. Og sama sumarið dvaldi ég í tjaldbúðum
á Englandi með tveim vinstúlkum minum, þeim
Önnu og Siggu. Dvalarstaður þessi var ætlaður
fólki frá öllum þjóðum, og hið fyrsta sem við
sáum er við komum þangað, voru nokkrir hör-
undsdökkir piltar, bæði skeggjaðír og skegglaus-
ir, túrbanklæddir og túrbanslausir, sem voru í
knattspyrnu. Okkur fundust þeir bara skemmti-
legir og við gláptum ófeimnar á þá.
Þetta var í fyrsta skipti er ég sá Indverja ná-
lægt mér. Þeldökka menn og íturvaxna, sem
við töluðum ekki orð við fyrsta daginn. Það var
daginn eftir sem forlögin hafa víst tekið í taum-
ana. Ég var ein í búrinu, en vinstúlkur mínar
höfðu af einhverri orsök orðið viðskila við mig.
Þá spurði allt í einu djúp og viðfelldin rödd á
ensku: — Hvaðan ert þú? Ég sneri mér við, og
þar stóð einn Indverjinn, brosti breitt og vin-
gjarnlega.
Þarna tókum við tal saman, og mér til mikill-
ar furðu fann ég það strax að hann var einn
hinn geðfelldasti maður sem ég hafði fyrir hitt.
Að nokkrum mínútum liðnum höfðum við al-
gjörlega fellt skap saman. Ensku talaði hann af-
bragðs vel, enda hafði hann verið við nám i
Lundúnum árum saman, og hann var svo kátur
og spaugsamur að ég var síhlæjandi.
Upp frá þessu vorum við óaðskiljanleg og ég
varð ástfangnari af honum með hverjum degi
26 VIKAM
sem leið. Hann og indverskir vinir hans tveir,
er nefndust Balú og Raheb, áttu tvær inndælar
bifreiðir, einn jeppa og þríhjólaðan vöruvagn.
í þá stöfiuðum við öllu draslinu og ókum svo
um allt, til bæja og baðstranda. Balú og Raheb
voru einnig undur geðugir piltar og urðu þeir
beztu vinir stallsystra minna, þótt Raheb væri
með skegg.
Sumarbúðir þessar voru blátt áfram dásam-
legur dvalarstaður og þær standa mér alltaf fyrir
sjónum sem dýrðlegur draumur, ]>ar sem allar
mínar hugsanir snerust um Khan. Mér fannst
við eiga svo vel saman, ég hánorsk með afar
ljóst hór og blá augu, en hann sannur Indverji,
svartur á hár með dökkt hörund og dökk augu.
Eins og ég gat um áðan var ég aðeins seytján
ára gömul og lét hverjum degi nægja sína
þjáningu, en Khan var 22 ára, mjög gáfaður og
skarpskyggn.
Ég gleymi þvi ekki er við ræddum i fyrsta
skipti hjónaband milli persóna eins og okkar.
Eðlilegt er að seytjón ára ástfangna stúlku
dreymi um að giftast þeim sein henni þykir vænt
um, en það voru ekki beinlínis hjónabandshug-
leiðingar sem hann lagði fyrir mig þennan dag-
inn. Fyrst sagði hann mér, og það að visu i fyrsta
skipti, — að hann elskaði mig, en jafnframt að
hann gæti aldrei gifzt mér.
Hann útskýrði það rólega fyrir mér að bilið
milli okkar væri svo breitt, þó við tækjum ekki
eftir því enn, að fjölskylda mín myndi aldrei
viðurkenna sig sem eiginmann minn. Af sömu
ástæðum yrði ég ekki heldur viðurkennd eigin-
kona hans á Indlandi. Þar væri litið nákvæmlega
sömu augum á hjúskap hvíts manns og ind-
versks, eins og á Norðurlöndum.
Ég neitaði ]iessu af þráa og einfeldni, og spurði
hvort hann héldi að við gætuin ekki lifað saman
sem hjón. Ilann sló mig út af laginu með þvi
að segja: „MiIIi okkar yrði aldrei um raunveru-
legt hjónaband að ræða“. Kvaðst hann þekkja
allmörg millikynþátta lijónabönd, og væri ekki
hægt að segja að eitt cinasta þeirra væri full-
komlega hamingjusamt.
— Fólk af óllkum kynþáttum, sem þykir vænt
hvoru um annað, eru ógæfusömustu verur á jarð-
riki, sagði liann.
Svo var ekki minnzt á það frekar, en ég liugs-
aði þeim mun meir um það sem hann hafði sagt,
og þá fannst mér sem óteljandi framtíðarvanda-
mál hlæðust upp fyrir framan mig. En ég reyndi
að leiða liugann sem minnst að því og njóta
stundarinnar sem eftir var.
Loks kom að lokadeginum og ég kvaddi hann
kjökrandi á flugvellinum. Það síðasta sem ég
heyrði, var djúpa, mjúka röddin hans, sem hvísl-
aði: Berðu höfuðið hátt og hittumst að ári.
Og hið síðasta er ég sá til hans var breitt og
hressilegt bros á brúnu andlitinu, sem gat þó
ekki dulið dapurleikann í svip hans.
Þegar heim kom var mér hjartanlega fagnað
af föður og móður, og með brennandi þrá eftir