Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 13

en við vissuin af. Síðan hófst leik-
urinn, sem fyrr er frá sagt.
Næsta atriði var öllu rólegra og
kannski ekki eins spennandi fyrir
þá, sem vilja liafa lif í tuskunum,
enda dofnaði heldur yfir okkur
þegar við vorum búnir að biða í
hálftima við stöðumæli ofarlega á
Laugaveginum — án þess að greiða
stöðumælisgjald. Þar sást aldrei
neinn lögregluþjónn þennan tíma
og okkur var orðið kalt að bíða
eftir sektinni, svo við létum það
gott heita í hili og hófum næstu
tilraun.
Við ókum niður Laugaveginn,
beygðum niður Frakkastíg og
stönzuðum við Hverfisgötuna. Þar
er dáiitið slæmt horn og ég varð
að hinkra aðeins við til að hleypa
umferðinni upp Hverfisgötuna fram-
hjá.
Á eftir okkur var sendiferðabif-
reið, sem stanzaði eins og iög gera
ráð fyrir og beið eftir því að við
legðum af stað aftur. Svo kom eyða
í umferðina og vegurinn auður
framundan. Þá lagði ég af stað aft-
ur, — og beygði niður Hverfisgötu.
Sendiferðabíllinn fyrir aftan okkur
hreyfðist ekki úr stað. Bílstjórinn
hafði líklega fengið aðkenningu að
taugaáfalli, þegar hann sá hvert við

«ÉÍsl

' ■ 'Xw ■ • -s ■
ilis

tltliliili

Þarna kemur hann askvaðandi.

Hann tók blokk uppúr vasa sínum og fór að skrife.
.Hvert ert þú að fara, kunningp?
stefndum. Hann „stóð“ á flautunni
með annarri hendi, en hinni pataði
hann í allar áttir. Hann hafði sýni-
lega fullan hug á að benda okkur
á hvaða vitleysu við værum að gera.
En við vorum ekki í neinni hættu.
Nema kannski ritstjórinn, sem
sjálfviljugur hafði tekið að sér það
hlutverk að hlaupa með okkur niður
Hverfisgötuna, þvi hann vildi ekki
fara á bílnum sínum á eftir okkur
þar niður. Það liefði orðið of áber-
andi ef tveir bítar hefðu farið þessa
leið í einu. En liann er vanur fjall-
göngum og hlaupum, svo þetta var
aðeins góð þjálfun fyrir hann, og
ekkert liafði ég á móti þvi að láta
ritstjórann hlaupa á eftir mér
nokkra kílómetra .. .
Við ókum mjög hægt og varlega
og héldum okkur eins nálægt vinstra
kanti og mögulegt var, til þess að
trufla umferðina sem minnst. Ekki
varð saml alveg hjá því komizt, því
hver einasti bíll, sem mætti okkur,
hægði á sér, bilstjórarnir veifuðu
Þá fór að gruna að eitthvað væri á bak við þetta, annað en sýndist.