Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 24

FO RMÁLI.
Snemma á árinu 1958 tilkynnti
náttúruverndarráðuneyti Michigans-
ríkis að það væri að kaupa litla
eyju, High-eyju, í Efravatni í Mic-
higan, og væri ætlunin að nota hana
sem náttúrufræðilega athugunar-
stöð og varpstöð fyrir rjúpur. Þeir,
sem höfðu verið á veiðum á þessu
vatni og þá gengið á land á eyj-
unni, höfðu séð þar rústir af húsi og
einhverjar leyfar annarra bygginga.
Gamlir Indiánar, sem bjuggu á nær-
liggjandi eyjum, sögðu að húsa-
rústirnar væru leifar kvennabúrs-
ins.
Þeir höfðu frá mörgu fleira að
segja — þeir kunnu undarlegar sög-
ur um dularfullan spjámann með
óskorið hár og sítt, eldlitað skegg,
heilagan mann, sem einu sinni
sleikti sólskinið á High-eyju meðan
hópur fallegra stúlkna þyrptist í
kringum hann og þjónaði honum á
alla lund. Þeir gátu sagt frá óhugn-
anlegum og dýrslegum veinum
brjálaðra manna og kvenna, sem
haldið var sem föngum á eynni og
oft skilin eftir þar í vetrarbyrjun,
með ekkert nema dauðann fram-
undan.
Þeir, sem voru nógu gamlir í
kringum árið 1920 til þess að lesa
dagblöðin í Detroit og Chicago —
en þó ekki svo ungir, að foreldrar
þeirra klipptu úr svæsnustu kafl-
ana, til þess að vernda sakleysi
þeirra — þeir vita, að sögur Indíán-
anna eru sannar. Það er furðulega
stutt síðan að fádæma einkenni-
legur maður átti þarna bæði sumar-
dvalarstað og fangelsi. Þessi maður
setti á stofn algjört einveldi, þar
sem þrælahald tíðkaðist í enn rík-
ara mæli en nokkurn tíma þekktist
á miðöldum, og réði þar ríkjum í
24 VIKAN
næstum fjórðung aldar. Xilkynning
náttúruverndarráðuneytisins kom
mörgum til að minnast konungsins
Ben — konungs ísraelssafnaðarins
af húsi Davíðs — konungsins, sem
upphaflega hét Benjamín Franklin
Purnell.
Frásagnir Indíánanna voru ekki
nema lítill hluti af því, sem þarna
átti sér raunverulega stað, ekki
nema brot af hinu ótrúlega ævintýri
Bens Purnell. High-eyja var aðeins
einn staður í útjaðri ríkis hans. Að-
alsetur hans var nokkur hundruð
mílum sunnar, við Benton Harbor,
sem stendur við vatnið beint á móti
Chicago. Það voru engar sögusagnir,
heldur sannað fyrir rétti, að þegnar
hans lifðu í sárustu fátækt og unnu
baki brotnu, meðan hann sjálfur
bjó í íburðarmiklu stórhýsi, sem
nefndist Demantshúsið, og þúsund
dollara seðlarnir í peningaskápnum
hans hlóðust upp í milljónir. Hann
benti á þær fallegustu af dætrum
þegna sinna og skipaði þeim að
senda þær til hallarinnar, þar sem
hann bætti þeim í kvennasafn, sem
hver arabiskur höfðingi hefði getað
öfundað hann af. Hann hótaði skil-
yrðislausum dauða og eilífri útskúf-
un hvcrjum þeim, sem efaðist um
veldi hans eða óhlýðnaðist honum
á nokkurn hátt.
En þeir, sem eru ennþá yngri,
muna margir samt eftir Ben kon-
ungi, þótt þeir væru þá of ungir
til þess að skilja orð eins og villu-
trú, ólifnaður og harðstjórn. Þeir
muna eftir ferðum til Benton
Harbor, sem voru ævintýrum lík-
astar. Allir strætisvagnastjórarnir
voru með sítt hár og skegg, og þeir
sem voru komnir til ára sinna voru
eins og jólasveinar. Niðri við vatn-
ið var stórkostlegur skemmtistað-
ur, þar sem síðskeggjaðir menn
stjórnuðu skemmtitækjunum, og á
íþróttavellinum voru aðrir alskeggj-
aðir karlmenn að leik og keppni.
Það var stórkostleg sjón að sjá þá
hlaupandi um með flaksandi hárið.
Svo gat verið að skrúðganga færi
um göturnar með skeggjaða lúðra-
sveit í fararbroddi, og það gat meira
að segja hugzast, að sjálfur einvald-
urinn kæmi þar fram.
Hann bar aldrei kórónu, eða að
minnsta kosti ekki opinberlega, en
að öðru leyti olli hann ungum á-
horfendum engum vonbrigðum. All-
ur fatnaður hans var mjallahvítur.
Undan fínum, hvítum hatti féllu
eirrauðir lokkar um axlir hans og
sítt skegg hans huldi næstum hvítt
slipsið. Þungt gullmen hékk í festi
um hálsinn, og ef hvítur jakki hans
var óhnepptur mátti sjá þykka gull-
keðju framan á vestinu. 1 fjarlægð
líktist hann klassisku málverki af
fomum spámanni, en þegar nær
kom mátti sjá, að eitthvað mjög
einkennilegt var við augu hans.
Það var sama hve alvarlcgt og
hörkulegt andlit hans var — augun
voru alltaf brosandi, eins og hann
væri innst inni síhlæjandi að heim-
inum og öllu í honum.
Núverandi Davíðssöfnuður líkist
ekkert því, sem hann var undir
stjórn Mike Mills og Bens Purnell.
Eftir dauða Bens var hann endur-
skipulagður og þá átti að reyna að
endurvekja anda Bens Purnell, en
það hefur ekki tekizt. Hæstiréttur
Michigansríkis úrskurðaði árið 1929,
að þótt sekt Bens Purnell hefði ó-
vefengjanlega sannazt, gæti söfnuð-
urinn haldið áfram að starfa án hans
og mundi ekki verða nein ógnun við
almennt siðgæði. Það hefur komið
í Ijós, að hvorki Michiganríki né
borgin Benton Harbor hafa þurft
að iðrast þeirrar ákvörðunar.
I. KAFLI.
Það var dag nokkurn fyrir um
það bil sjötíu og sjö árum, að ung-
ur, rauðhærður flakkari, fátækur af
fé, en ríkur af þokka og slægð, gerði
það upp við sig, að það bókstaflega
hlyti að finnast einhver auðveldari
aðferð við að vinna fyrir matarbita
og húsaskjóli yfir nóttina en sú,
að höggva við.
Hann var kominn norðan úr
heimabyggð sinni í fjalllendi
Kentucky niður á flatlendi Ohio og
flakkaði þar um með konuna sína
í eftirdragi, þolinmóða og auðmjúka
eins og Indíánasquaw. Þá fékk hann
skyndilega snjalla hugmynd.
Þegar þau komu til næstu smá-
borgar fór hann í kirkju og var þar
við messu. Hann tók þátt í söngnum
með fallegri, djúpri rödd, en ekki
í samskotunum, hann hlustaði með
engilhreinum svip á ræðuna og
stakk sálmabók undir skyrtuna
þegar hann fór. Svo gekk hann að
næsta gistihúsi og gerði þar ráð-
stafanir til þess að fá gistingu, en
hætti við það eftir að hafa litið á
herbergið, en þá var biblía komin
á sama stað og sálmabókin. Loks
eyddi hann síðustu peningunum
fyrir hvítan flibba og dálítið not-
aðan svartan frakka. Síðan gekk
hann aftur út á þjóðveginn.
„Gott kvöld, systir," sagði hann
sama kvöldið við dymar á bónda-
bæ, meðan konan hans stóð við hlið
hans með spenntar greipar og rólegt
bros á mögru og teknu andlitinu.
Hún þurfti ekkert dulargervi, hún
var venjuleg fátæklega búin kona.
,,Ég er séra Benjamín Franklin
Purnell. Ert þú sæl í trú þinni?“