Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 50

fótanna, eins og hnefaleikamaður,
sem að lokum bugast undan högg-
um sterkari andstæðings.
Næstu tvær myndir, fegurri en
nokkur högmynd reyndust vera
leifar ungs pilts og stúlku. Þau
höfðu flúið saman, án efa hönd í
hönd, þar til þau féllu, annað hvort
fyrir hvirfilvindi eða þakhelluhríð,
sitt í hvoru lagi, og dóu þar sem
þau teygðu hendurnar hvort á móti
öðru.
Sá fjórði var aldraður maður.
Betlari, ef dæma skal eftir klæða-
burði. Á flóttanum gætti hann þess
vandlega að missa ekki brauðið og
kjötbitann, sem einhver góðhjart-
aður samborgarinn hafði gefið hon-
um. En þótt hann væri betlari, var
hann með hina glæsilegustu sand-
alaskó á fótum, svo vel gerða, að
jafnvel hinn mesti spjátrungur
hefði þótzt fullsæmdur af þeim.
Þessi betlari hefur án 'efa verið bezt
skóaði ölmusumaðurinn í allri
Pompeji.
Þótt þessar vel varðveittu líkams-
minjar bregði upp skýrri mynd af
lífi og dauða Pompeji, hafa ver
farnar minjar einnig sína sögu að
segja. 1936 voru grafnar upp forn-
minjar í húsi leyndardómanna, þar
sem snilldarleg veggmálverk lýsa
hinum leyndu Dionysus-helgisiðum.
Þar voru einungis beinagrindur.
í lítilli kompu þjónsins fundust
bein hans, þar sem hann lá á grúfu
á gólfinu. Hinn dyggi þjónn stóð
vörð, þótt tortímingin héldi innreið
sína og húsbóndinn væri horfinn.
Undir súlnagöngum hússins fund-
ust beinagrindur verkamanna, sem
verið höfðu að brjóta niður — eða
endurbyggja vatnsgeymi, þegar gos-
ið kom. Þeir voru innilokaðir í neð-
anjarðarbyrgi, og dóu úr kolsýrings-
eitrun. Kolsýringurinn var enn,
tæpum 19 öldum síðar, svo mikill
þarna niðri, að fornleifafræðingar,
sem unnu að rannsóknum þar, urðu
að hafa súrefnistæki.
Margir leituðu athvarfs í skóla-
húsi borgarinnar, Palaestra. Þegar
skólahúsið var grafið upp árin 1932
til 1935, fundust leifar verkamanna,
sem voru að bæta spjöll, sem urðu
á húsinu í jarðskjálfta 17 árum áður
en Pompeji eyddist. Þegar gosið
hófst, flúðu verkamennirnir inn á
salerni skólahússins, þar sem þeir
skutu slagbröndum fyrir hurðirnar
og biðu þess, að ósköpunum linnti.
Þegar skólahúsinu var lokað, varð
múlrekinn eftir úti ásamt múldýri
sínu. Hann barði í örvæntingu á
dyrnar, en þegar enginn opnaði, bjó
hann sig undir dauða sinn. Hann
vafði teppinu sínu þétt utan um
sig, eins og ormur vefur sér púpu,
settist með bakið að vegg hússins
og beið þar þess er verða vildi.
Beinin úr múldýri hans fundust
skammt frá, og utan um háls þess
var festi með lituðum glerperlum,
eins og ökumenn þeirra tíma
skreyttu skepnur ' sínar almennt
með.
Þrátt fyrir þetta allt, virðist
Pompeji á okkar dögum vera lifandi
borg. Þegar ferðamaðurinn gengur
um götur borgarinnar, fram hjá
verzlunarhúsunum og húsunum, þar
sem listafögur veggmálverk gleðja
augun, á hann einna helzt von á
því að heyra fagnaðarlæti frá hring-
leikahúsinu í fjarska, eða að mæta
lokkaprúðum manni með undarleg-
an handvagn á undan sér, eða að
múlrekinn komi með hrópum út
úr hliðargötu með klyfjaðan múl-
50 VIKAN
asnann á undan sér.
En fagnaðarlætin heyrast ekki.
Ferðamaðurinn mætir engum vagni,
og múlrekinn lætur ekki sjá sig.
Það er aðeins fegurð þessarar fornu
borgar og blámi himinsins — og
Vesuvíus, sem gnæfir rólegur, þög-
ull og tignarlegur, yfir Pompeji,
rétt á sama hátt og hann gerði að
morgni hins 24. ágúst árið 79 eftir
Kristsburð, áður en reiðarslagið
dundi yfir. ★
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 6.
dýrt. Við megum ekki spenna bog-
ann of hátt. Að sjálfsögðu er betri
pappír dýrari í innkaupi, en þann
aukakostnað vildum við gjarnan
Þrautreynd dieselvél.
Vélin í Volvo L-4751 er hin þekkta
Volvo dieselvél TD47B, sem hefur
verið notuð í fleiri tegundum Volvo
vörubifreiða. Afköst vélarinnar er
120 hö. SMMT (137 hö. SMMT (137
hö. SAE) við 2800 snún./mín.
L4751 er með 5 hraða gírkassa,
og er hann synchroniseraður á öll-
um nema 1. gír. Mjög auðvelt er að
skipta, og stuttar hreyfingar með
skiptistönginni. Tvískipt eða einfalt
drif eru fáanleg eftir vali.
Tvenns konar hemlar.
L-4751 er með tvöföldu hemla-
kerfi, þannig að ef hemlar bila að
aftan eða framan, eru fullir hemlar
eftir á hinu kerfinu, og eykur þetta
mjög öryggi bifreiðarinnar. Vélhem-
Nei, halló, Jói. Hvernig tókst þér að losna
við keriinguna og krakkana?
leggja í — en að greiða svo þar
að auki þriðjung innkaupsverðs í
tolla, það er okkur ofviða.
Ef okkur dytti í hug að prenta
allt blaðið á sæmilega góðan papp-
ír — sem mundi færa Vikuna í
íyrsta flokk tímarita að útliti og
pappírsgæðum — mundi það kosta
rúmlega 500 þúsund krónur í tolla
á ári hverju. Þegar útgefendur
verða að sjá í hvern eyri til þess
að halda útsöluverði niðri, þá eru
slíkar upphæðir orðnar of háar til
þess að vera viðráðanlegar.
Þessir tollar eru — eins og áður
er sagt — á allan pappír, sem er
meiri að gæðum en venjulegur
blaðapappír. Þess vegna leggst
þessi aukakostnaður á alla þá út-
gáfu hér á landi, sem ekki getur
notazt við lélegustu tegundir papp-
írs. Allar námsbækur, fræðibæk-
ur, skáldsögur, skáldverk, mynda-
bækur, ferðapésar, dagatöl, toll-
skráin og símaskráin. Allt er þetta
undir sömu sökina selt, — jafnvel
pappírinn í okkar þjóðarbókmennt-
um, fslendingasögunum, er tollaður,
en enska útgáfan af Njálssögu er
flutt til íslands, tollfrjálst.
G. K.
Volvo.
Framhald af bls. 3.
Húsið er eitt af hinni vel þekktu
og öruggu Volvo stálhúsum. Það
er mjög vel hita- og hljóðeinangrað.
Loftið er klætt með hljóðdeifandi
plötum, og gólfið er smíðað í einu
lagi til þess að skilja húsið betur
frá vélinni.
ill er ennfremur á bifreiðinni, og
auk þess er handhemill í beinu sam-
bandi við afturhjólin.
Volvo L-4751 verður fáanlegur
hérlendis snemma á næsta ári.
Stiginn varð aS dægradvöl.
Framhald af bls. 37.
tvinnakefli, en það festir þú á fjöl,
með skrúfu, eða nagla, sem gengur í
gegnum perlu, eða litla blikkplötu,
sem á að vera undir keflinu, svo
snúningur skífunnar verði hraðari.
Svo gerir þú ör úr pappa, límir
hana á grannan lista, sem auðveld-
ast er að negla við kantinn á fjölinni,
en gættu þess, að örvaroddurinn nái
inn yfir skífuna, svo örin sýni hvaða
tala kemur í þinn hlut, er hún stanz-
ar.
Dauðs manns spegill.
Framhald af bls. 29.
geysistórir hægindastólar og ósvikn-
ir Chippendale stólar. Ekki var mik-
ið um skrautmuni, en nokkrar eir-
styttur á arinhillunni drógu að sér
athygli Poirots og virtust vekja að-
dáun hans. Hann tók þær í hönd sér,
hverja á fætur annari og athugaði
þær gaumgæfilega, áður en hann
lét þær nákvæmlega á sinn stað
aftur. Af einni þeirra, sem stóð
lengst til vinstri, losaði hann eitt-
hvað með nöglinni.
„Hvað er þetta?“ spurði hann
Hugo með fremur litlum áhuga.
„Ekkert stórkostlegt. Ofurlítil
flís úr spegli.“
„Það er skrýtið hvernig skotið
hefur mölvað þennan spegil. Brot-
inn spegill táknar ógæfu. Veslings
Gervase gamli... Ég býst við að
lánið hafi verið búið að elta hann
full lengi.“
„Frændi yðar var heppnismaður?"
„Það má nú segja. Heppni hans
var orðin að þjóðsögu! Allt, sem
hann snerti á, varð að gulli! Ef hann
veðjaði á óþekktan hest, sigraði
hann með yfirburðum! Ef hann
keypti hlut í vafasamri námu, fannst
þegar í stað gullæð í henni! Hann
hefur á ótrúlegasta hátt losnað úr
hdnum allra verztu klípum. Oftar
en einu sinni hefur hann komist lífs
af fyrir hreinasta kraftaverk. Hann
var bezti drengur, á sinn hátt. Hann
hafði vissulega farið víðar og séð
fleira en flestir aðrir samtíðarmanna
hans.“
„Þér hafið haft miklar mætur á
frænda yðar?“ sagði Poirot vin-
gjarnlega.
Spurningin virtist koma dálítið
flatt upp á Hugo Trent.
„O-e-e—já, auðvitað," sagði hann
hálf hikandi. „Sjáið þér til, hann var
dálítið erfiður stundum. Óttalega
þreytandi í umgengni og allt þess
háttar. Til allrar hamingju hef ég
ekki þurft að vera mikið með hon-
um.“
„Ilonum þótti vænt um yður?“
„Ég held varla, að þér hefðuð orð-
ið þess var, satt að segja var það
honum fremur til ásteitingar, að ég
skyldi vera til, ef svo má segja.“
„Hvernig stóð á því, hr. Trent?“
„Jú, sjáið þér til, hann átti engan
son sjálfur — og það tók hann mjög
sárt. Hann var brjálaður í öllu, sem
við kom fjölskyldunni. Ég held að
honum hafi ekki getað sárnað annað
meira, en að hugsa til þess, að þegar
hann dæi, þá væri lokið tilveru
Chevenix-Goreanna. Þeir hafa ver-
ið við líði síðan Normannarnir unnu
England. Gamli maðurinn var hinn
síðasti þeirra. Ég geri ráð fyrir að
frá hans sjónarmiði hafi það verið
skrambi slæmt.“
„Þér eruð sjálfur ekki á sömu
skoðun?“
Hugo yppti öxlum.
„Mér finnst allt slíkt orðið frem-
ur úrelt.“
„Hvað verður um óðalseignina?"
„Sannast að segja veit ég það ekki.
Það er hugsanlegt, að ég fái hana.
Eða hann hefur eftirlátið Rut hana.
Að öllum líkindum heldur Vanda
henni á meðan hún lifir.“
„Frændi yðar hefur ekki gert upp-
skátt um lokaákvarðanir sínar?“
„Ja, hann átti sína uppáhalds hug-
mynd.“
„Og hver var hún?“
„Hann vildi að við Rut giftum
okkur.“
„Það hefði vafalaust verið mjög
ákjósanlegt."
„Alveg sérstaklega ákjósanlegt.
En Rut — ja, Rut hefur sínar eigin
skoðanir á lífinu, og þær fremur
ákveðnar. Takið eftir, hún er fram-
úrskarandi ákveðin ung stúlka, og
hún veit það sjálf. Hún er ekkert
að flýta sér að festa ráð sitt.“
Poirot hallaði sér fram.
„En þér sjálfur munduð hafa ver-
ið fús til þess, hr. Trent?“
„Satt að segja sé ég ekki betur
en það sé nákvæmlega sama, hverj-
um maður giftist nú á dögum. Það
er svo auðvelt að fá skilnað. Ef
hjónunum kemur ekki saman, er
ekkert auðveldara en að höggva á