Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 47

þær eru kínverskar eða Evrópubúar
— allar konur eru hræddar við
mýs. En diskarnir mínir,“ sagði hún,
„beztu diskarnir mínir, sem langafi
minn í Canton átti.“
„Haldið áfram að borða, Mr.
Ballinger,“ sagði hún. Við getum
fengið durian hvenær sem er.“
Maðurinn við barborðið þagnaði.
„Hvað svo? Hvað skeði svo? Hald-
ið áfram," sagði einhver.
„Skeði?“ sagði maðurinn. „Hann
dó. Ballinger dó. Sé durian neytt
með áfengi, er það banvænt.
Þegar allt var komið í kring og
jaraðrförin hafði farið fram, spurði
Jack: „Hvers vegna gerðirðu þetta,
Lin?“
„Gerði hvað?“ spurði Lin.
„Þú veizt það,“ sagði hann. „Þú
vissir að þetta mundi drepa' hann.“
„Þú ert maðurinn minn,“ sagði
hún.
„Hvernig fór um hlutabréfin?“
spurði einhver.
„Þau skiluðu góðum arði. Bæk-
urnar voru komnar í lag, þegar
næsti maður kom.“
„En stúlkan?" sagði ég. „Hvað
gerðuð þér við stúlkuna?“
„Ég?“
„Auðvitað," sagði ég. „Þér eruð
Jack, er það ekki?“
„Ég yfirgaf hana,“ sagði hann.
„Ég fór heim. Ég gat ekki búið með
morðingja, eða hvað?“ Hann faldi
andlitið í höndum sér og fór að
gráta. Með þessum hræðilegu ekka-
sogum karlmannsins. Rósa klappaði
honum á öxlina.
„Þvílíkur bölvaður bjáni!“ sagði
ég-
Og svo spýtti ég. Og lét mér í
léttu rúmi liggja, hvað Rósa sagði.
★
Magnolíutréð..
Framhald af bls. 9.
neilt hættulegt. Hún gekk inn til
sín og hélt áfram að hugsa um
litlu, grönnu stúlkuna og hækjurn-
ar hennar.
Hún kom aftur næsta dag. Hækj-
urnar stóðu aftur upp við grind-
verkið.
— Góðan daginn aftur, sagði
Rutli brosandi.
Barnið brosti á móti og þannig
myndaðist vinátta milli þeirra. Allt-
af þegar Ruth kom heim af skrif-
stofunni, stóð stúlkan þarna og
horfði á tréð.
Hún stóð þarna daginn, sem fór
að rigna. Rigningin kom óvænt, og
Rutli flýtti sér heim.
Stúlkan tók hækjurnar sinar. Hún
var aðeins í þunnum jakka og ber-
h jfðuð.
— Halló, kallaði Ruth. — Þú
verður gegnblaut. Komdu innfyrir.
Þetta verður liara skúr.
Stúlkunni geklc ótrúlega vel að
komast upp stigann.
Hún sýndist ósköp lítil, þar sem
hún sat í stórum og fornfálegum
hægindastólnum, sem var aðalhús-
gagnið í stóru, gamaldags stofunni.
Hún sat þráðbein í stólnum og
teygði út fótinn.
— Bráðum verður gipsið tekið
af, sagði telpan hátíðlega.
— Það gtcður mig, sagði Ruth.
Blautar og þunnar flétturnar gáfu
ávöhi barnsandlitinu alvarlegan
svip. Það var auðséð, að henni
fannst mikið til um að vera þarna,
og Ruth varð glöð yfir því. —
Ilvernig vildi það til, að fóturinn

BÚNAÐARBLAÐIÐ flytur bændum: Frásagnir af reynslu annara bænda
við búskap, leiðbeiningar ráðunauta og vísindamanna, erlendar nýj-
ungar, sem eiga við íslenzka staðhætti.
9 BÚNAÐARBLAÐIÐ er óháð stjórnmálum og stéttasamtökum.
^ BÚNAÐARBLAÐIÐ er ómyrkt í máli og hefur hag bændastéttarinnar
fyrir augurn í skrifum sínum.
^ BÚNAÐARBLAÐIÐ kemur út 12 sinnum á ári. Áskriftargjald er aðeins
150,00 krónur á ári. Áskrifendur VIKUNNAR fá blaðið ókeypis ef
þeir óska.
KiNí&kt&im.
Nafn: .....................................................
Heimili: ..................................................
Sýsla: ....................................................
□ Greiðsla fylgir.
□ Sendið í póstkröfu.
BÚNAÐARBLAÐIÐ — Skipholti 33 — Pósthólf 149 — Reykjavík.
brotnaði?
— Eg datt í kjallarastiganum hjá
Söru frænku.
— Það var óheppni, sagði Rutli.
— Má ég bjóða þér eitthvað að
borða? Eða biður mamma þín kann-
ski með matinn eftir þér?
— Mamma dó í fyrra, sagði litla
stúlkan. Hún sat enn bein í stóln-
um, og rödd hennar var skýr og
fullorðinsleg. En svipurinn á litla
andlitinu var sorgmæddur og það
var eitlhvað vonleysislegt við magr-
ar axlirnar, svo að Ruth fékk ákafa
löngun til þess að taka þetta barn
í faðminn.
— Þetta er sorglegt, sagði hún
lágt.
— Pabbi og ég, héll barnið áfram
—- við búum hjá Söru frænku. Sara
frænka er afskaplega gömul. Og
ég er búin að borða, þakka fyrir,
bætti hún kurteislega við. —- Ég
borðaði snemma i dag, með Söru
frænku, al' því að pabbi hefur yfir-
vinnu. Röddin var sorgmædd.
— En geturðu þá ekki borðað
eina kökusneið? spurði Ruth. Hún
var fegin því, að liafa keypt köku.
— Annars heiti ég Ruth Denton.
Ég er nýflutt liér inn.
— Ég heiti Jenny Lee, sagði telp-
an um leið og hún tók við kökunni.
— Á morgun er laugardagur, sagði
hún. — Þá á pabbi fri, og þá ætla
ég að koma með hann og sýna
honum magnolíutréð. Áður en það
deyr. Nú var röddin aftur orðin
raunaleg.
— Það deyr ekki, sagði Ruth
blíðlega. — Blómin fölna, en sjálft
tréð hefur staðið þarna í mörg ár.
Blómin koma aftur, næsta vor.
Þær fóru að tala um annað. meðal
annars um skólann, sem Jennv geklc
í, og um tímana, sem Jenny missti
úr.
— Pabbi getur hjálpað mér með
reikninginn. Hann er bókhaldari.
— Ég gæti líka hjálpað þér með
reikninginn, hugsaði Ruth bitur. —
Það liggur líka fyrir mér, Þú ert
eins skynsöm og karlmaður. Ruth,
hafði Donald sagt. En hjartað var
konuhjarta. Nú langaði hana skyndi-
lega ákaflega til þess að lijálpa telp-
unni.
—• En hin fögin, andvarpaði
stúlkan. — Ég er ekki sérlega góð
í sögu og lándafræði og þvílíku. Ég
er næstum búin að gleyma þvi öllu.
— Það er ég lika, sagði Ruth
brosandi. — En kannski getum við
rifjað það upp saman.
-— Heldurðu það? Heldurðu það
raunverulega? Litla stúlkan var
glöð og áköf.
Nú var liætt að rigna úti. Það
var eins og magnoliutréð helði sjálft
lirist af sér regnið, eins og lifandi
vera. Það var lifandi vera, sagði
Ruth við sjálfa sig. Rigningin hafði
lika blásið lífi í grágrænt grasið.
Telpan haltraði niður götuna,
stanzaði og veifaði lil Rutliar. Iiún
átti heima skammt frá Rulh, hafði
húli sagt lienni.
— Jenny, hvíslaði Ruth. — Jcnny
VIKAN 47