Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 13

einhvern snefil af skilningi á lífinu eins og það er fegurst, og á
Rómaborg. Áður en ég gæti farið til Iscliia varð ég að finna þenn-
an mann, helzt. átti hann aldrei að hafa komið fram fyrir áhorf-
endahóp i leikluisi eða kvikmyndahúsi. Ég vildi fá ótaminn mann,
fulan af lífsþrótti og ófáguðum eiginleikum.
Giueseppi reyndi að telja mig á að fara til Ischia, og láta sig um
að finna „rómverska apamanninn“, eins og hann kallaði hann,
en ég var ákveðinn. Giuseppi gat fundið einhvern, sem gat leikið
manninn. Ég ætlaði að finna manninn sjálfan.
Þannig atvikaðist það, að ég hitti Tonio, og steyptist um leið
inn í atburðarás, sem var miklu meina spennandi en nokkurl
handrit, sem ég hefði nokkurn tima getað skrifað. Ég heyrði hans
fyrst getið i kvöldverðarboði lijá Marcelli bræðrunum í tilefni
frumsýningar á einni af myndum þeirra. Reyndar má frekar
segja að ég liafi hlerað um liann í samtali, sem fór fram í liálf-
um liljóðum milii tveggja kvenna. „Elskan min,“ lieyrði ég aðra
segja, „ég er búin að fara þrisvar að sjá hann. Hann er sko það
guðdómlegasta, sem ég hef séð.“ Ég taldi víst, iað hún væri að tala
um kvikmyndaleikara eða skemmtikraft í næturklúbb, og var i
þann veginn að færa mig frá þeim.
„Hann er gæzlumaður i dýragarðinum," hélt hún áfram, „og
það er rétt eins og hann sé eitt af dýrunum sjálfur.“ „Hvar getur
maður fengið að sjá þetta fyrirbæri?“ spurði hin.
„Á hverjum morgni klukkan ellefu við ljónabúrið," sagði kon
an, sem var svo lirifin. „Hann heitir Tonio, og ég segi þér satt, að
það cr þess virði að fara snemma á fætur og út i dýragarð, bara
til þess að sjá hann. Passaðu þig að fara bara ekki of nærri, hann
gæti kastað þér i gin ljónanna.“ Hún hló við tilhugsunina, en
hætti siðan skyndilega. „Varlega," sagði hún, „hér kemur herra
minn og húsbóndi.“ Ég sneri mér við, og sá miðaldra mann nálg-
ast tvær ofmálaðar konur, ofhlaðnar skartgripum. Hann muldr-
aði eitthvað í þá átt, að hann vildi fara lieim. Ég ákvað að fara
heim líka, og vera í dýragarðinuin klukkan ellefu daginn eftir.
Þarna gæti leynzt möguleiki; að þessi Tonio, sem leit út eins og
Ijónin, sem hann gætti, væri einmitt maðuriftn, sem mig vantaði
í myndina mína.
Næsta morgunn leigði ég mér vagn til þess að fara með mig í
gegn um Borghese garðana til dýragarðsins. Við innganginn heyrði
ég öskur í ljóni, þegar ég var að greiða vagnstjóranum. Er ég kom
iiin i dýragarðinn, jókst hávaðinn að mun, og brátt komst ég að
raun um uppruna hans. Á stórum steinsteyptum palli, sem á voru
klettar og hellar, og sem var aðskilinn með breiðri gryfju frá
fólkinu, stóð ljónynja og öskraði, eins og liún stæði frammi fyrir
ógurlegum óvin. Sams konar pallur var við hliðina á þeim fyrr-
nefnda, en aðskilinn með hárri vírgirðingu, og virtist þessi piall-
ur vera auður.
Ég heyrði mannamál og þrusk mikið fyrir aftan mig, og er ég
leið við, sá ég furðulega fylkingu. Fremst gekk maður, sem virt-
ist við fyrstu sýn sem holdi klæddur huldumaður, dökkt, hrokkið
hár, stór eyru og skásett augu, allt gerði sitt til þess að auka per-
sónuleikann hjá þessum manni. Líkamsbyggingin kom alveg heim
við inanninn, sem ég var að leita að. Hann gekk með léttleika
rándýrsins, og þegar hann kom nær, gat ég greint á svipbrigðum
hans, að þarna gekk maður með óbeizlaðar tilfinningar. Áhugi
minn hélzt i hendur við undrun mína, þvi Tonio, — þetta gat ekki
verið neinn annar, -— studdi hönd sinni bhðlega á háls annarrar
ljónynju, sem tölti við hlið hans, án nokkurs taums eða annars
sjáanlegs aðhalds. Þau gengu þarna saman eins og þau ættu heim-
inn, og ekkert virtist trufla þau, ekki einu sinni hundhvolpur,
sem hljóp stöðugt í hringi i kring um þau.
Einu sinni, þegar hundurinn glefsaði i fjöri í framlöpp ljón-
ynjunnar, ýtti hún honum góðlátlega í burtu með trýninu. Hund-
urinn valt nokkrar veltur i grasinu, og reis siðan upp aftur, og
gelti glaðlega. Maðurinn leit ekki einu sinni við þessum auka-
leik þessarra einkennilegu göngufélaga sinna, né virtist hann taka
eftir aðdáun fólksins, sem elti i hæfilegri fjarlægð.
Þegar liersingin nálgaðist pallana tvo, jukust öskur hinnar
Ijónynjunnar af miklum mun, og urðu reiðilegri. Tonio var nú
kominn í nokkurra feta fjarlægð frá pöllunum. Hann lyfti upp
nokkrum plönkum, og byrjaði að leggja þá yfir gryfjuna við auða
pallinn. Lausa ljónynjan starði á stöllu sina, sem urraði reiðilega
á móti, og hnipraði sig saman eins og til að búa sig undir ið
stökkva yfir gryfjuna, vitandi að bilið var of breitt. Mannfjöldinn
horfði á með ánægju.
Tonio var núbúinnaðleggjaplankanayfirgirðinguna, ogkallaði:
„Flavia!“
Ljónynjan brá strax við og hljóp til hans, en rakkinn liljóp i
kring um þau í kæti sinni. Tonio gekk yfir gryfjuna á plönkun-
um, og dýrin tvö á eftir lionum. Þegar hann var kominn upp á
pallinn, nuddaði risiakötturinn sér vinalega við annan fót manns-
ins, og sælukenndarbros breiddist um andlit Tonios. Siðan hljóp
Ijónynjan frá honum, og livarf inn í einn af hellunum efst á pall-
inum, en Tonio tók plankana í burtu. Að undanskildu lækkandi
urri hinnar ljónynjunnar, var þessari sýningu lokið.
Nú vissi ég, að leit mín var á enda. Þegar mannfjöldinn fór að
dreifast, hélt ég í humátt til Tonio, en athygli rain varð skyndi-
lega dregin að einkennilegri sjón.
Niður gangstíginn kom sérkennilega Ijót mannpersóna, og utan
um háls lians var hringaður stór snákur. Ég hef megnustu viður-
styggð á öllum snákum, svo ég færði mig vel úr vegi. Maðurinn
tók eftir ótta mínum, og brosti hughreystandi: „Hún er livorki
eitruð né hættuleg," sagði hann og strauk snáknum blíðlega, sem
gaf frá sér eitthvert hvissandi hljóð, sem gæti liafia Aærið vináttu-
merki við manninn.
Ég var ekki sannfærður, og færði mig enn tvö fet fjær mann-
inum með slönguna. Hann gaf mér engan gaum, en kallaði til
Tonio.
Tonio stanzaði og kom til baka. Mér til undrunar, gelti rakkinn
að snáknum, stökk upp livað eftir annað, og reyndi að ná taki
á honum. Eftir stutta stund lét maðurinn slönguna frá sér á jörð-
ina, og hún skreið um, en lét galsalæti rakkans lafskiptalaus. Þeg-
ar leikur þeirra hafði borizt góðan spöl frá mönnunum, áræddi
ég að minnka fjarlægðina á milli okkar, og gekk til þeirra.
„Ég heiti Claude Marino," siagði ég við Tonio, „og er kvikmynda-
leikstjóri.“
Óvináttugrettan á andliti hans hvarf fyrir vingjarnlegu hrosi við
þessa kynningu, og slöngumaðurinn sýndi einnig áhuga.
Framhald á bls. 44.
VIKAN 7. tbl. —