Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 43

hvít, bleik, blá, graen og gul
“Lux-sápan gerir hörund mitt svo óvidjafnanlega hreint”, segir
Jane Fonda. “Ég hefi notaó Lux-sápu í fjölda mörg ár”.
Fegurstu konur heims nota hina hreinu, mjúku Lux-sápu.—Konur eins og hin
dáða Hollywood stjarna, Jane Fonda.
“Það er ekki til betra fegrunarmeðal f heimi, en Lux-sápa”, segir Jane. “Ég
hefi notað Lux-sápu 1 fjölda mörg ár”.
Með því að nota Lux-sápu daglega, verðið þér þátttakandi f fegrunarleynd-
armáli Jane Fonda. Lux sápan gefur yður kvikmyndastjörnu útlit, heilbrigða,
heillandi fegurð, sem vekur eftirtekt hvarvetna. Notið ávalt uppáhaldssápu
kvikmyndastjarnanna, LUX-SAPUNA.
9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota LUX-handsápu
X-LTS 940/IC-644I
þessa sjón — og birt ykkur hana
hér í Vikunni, mynduð þið flest
hrista höfuðin og segja: — Ekki fer
þeim fram í því að prenta eðlilegar
litmyndir, blessuðum. Þetta var ó-
raunhæft, landslagið og litbrigðin
knúði mann til þess að spyrja sjálf-
an sig: Er þetta raunverulegt? Er
ég hér í raun og veru, Eða er þetta
aðeins óhlutlæg skynjun?
Svo hvarf síðasta sólarljósið.
Tunglið var að koma í staðinn, á
síðasta kvartéli, og merlaði ósnortna
snjóbreiðuna undir fótum manns.
Það var eins og festingunni hefði
verið snúið við, og hún lögð eins og
teppi fyrir fætur okkar með öllum
sínum sindrandi stjörnum. Ekkert
hljóð rauf fjallakyrrðina, annað en
marrið undir fótum okkar. Nú hefði
verið rétti tíminn til að segja:
Stund, stattu kyrr.
En nú komum við upp yfir klifið,
og framundan var trukkurinn, kom-
inn aftur niður á veg. Garðar var að
komast að honum, þung voru síð-
ustu sporin. Ég vonaði að einhver
ætti þar flösku með gosi, því ofan í
þreytuna hafði ég fengið brjóstsviða.
Það fyrsta, sem ég sagði, er trukkn-
um var náð: — Á ekki einhver
gos?
Mér var rétt Sinalcoflaska, sem
ég setti þegar á munn mér. En það
sannaðist þá sem oftar, að eigi er
sopið kálið, þótt í ausuna sé komið.
Það kom lítið sinalco upp í mig ■—-
ekki fyrr en ég saug eins og kálfur
á spena. Þá fékk ég bragð, — og
það get ég sagt ykkur, að frosið
sinalco er jafnvel betra en þítt.
Það var nokkuð dregið af fjalla-
köppunum. Jafn óðum og þeir komu,
settust þeir upp á pallinn. Rafn var
að skattyrðast við Svein Kjarval:
— Þú sagðir mér, að það væri allt
í lagi að renna sér á rassinum niður
fönnina, en þegar ég kom niður á
mannbroddunum, varstu með þrjá
fingur brotna, rófubeinsbrotinn,
marinn á síðunni og setið úr bux-
unum. Svo vcifar þú bara og segir:
Allt í lagi.
— Það var líka allt í lagi. Ég var
með alla fingurinn heilar, en einu
sinni stefndi ég beint á nibbu. Þá
hugsaði ég: Rófubeinið mitt, ó, rófu-
beinið mitt. En ég fór fram hjá því
líka.
Ég staulaðist fram eftir pallinum
og settist í mjúkan spónabinginn. —
Nú er gott að hafa spænina, sagði
ég, — jafnvel þótt það sé hrossatað í
þeim.
— Já, það er nú sama, svaraði
Sveinn. — Þótt það væri kúamykj-
ur, bezt, ef hann væri volgur.
Það var von að hann segði það.
Þótt við gætum klætt kuldann af
skrokknum, og værum heitir af
göngunni, fundum við frostið gerla,
og flestir voru að reyna að bræða í
gosdrykkjaflöskunum til þess að
geta sopið úr þeim á venjulegan
hátt, og stungu þeim undir klæði
sín á líklegum jafnt sem ólíklegum
stöðum. Ylur hefði verið vel þeginn,
þótt flesta hefði kannski ennþá
flökrað við að setjast í kúamykju til
þess að orna sér á rassinum.
Nú er þessi saga eiginlega á enda.
Með aðstoð spilsins gekk okkur vel
yfir Gljúfurá, og eftir að i yfir-
byggða trukkinn kom, var kuldinn
ekki lengur til baga. Garðar sefaði
sult þeirra, sem af honum vildu
þiggja svið, hangikjöt, skinku, beik-
on, súrsaða lundabagga og bringu-
kolla, slátur og guð veit hvað, og
síðan var sungið og hjalað alla leið
til Reykjavíkur, og þangað komið á
tólfta tímanum á sunnudagskvöld.
Það var nú það. Mikið á sig lagt
fyrir 30 heimska fiska? Ójá, —
kannski — og þó .. .
Svo mikið er víst, að ég vil nota
tækifærið til þess að þakka þessum
ágætu félögum fyrir mjög skemmti-
lega og eftirminnilega helgi.
Sig. Hreiðar.
Gleraugu, sem enginn sér.
Framhald af bls. 11.
hvort þeir, sem fá hjá mér sjón-
gler og ég kenni að nota þau, bera
þau, að staðaldri eða hætta alveg
og taka gleraugun upp aftur, því
fólkið kemur ekki til mín aftur,
þegar ég hef útskrifað það með sín
sjóngler. Ef því líkar vel við þau,
finnst því ekki frekar þurfa um það
að fást, ef þeim mislíkar við þau,
leggur það þau á hilluna og hugsar
ekki meira um þau. Ég býst við
að íslendingum sé þannig farið, að
ef þeir venjast ekki fljótt við þessa
aðskotahluti í augunum, vilji þeir
ekki leggja mikið á sig til þess að
losna við gleraugun. Ég heyri það
utan að mér, að þessum og þessum
hafi gengið svo illa að venjast þess-
um kontakt sjónglerjum, og hafi
alveg hætt við þau, en t. d. Banda-
ríkjamenn eru mjög harðir af sér,
meðan þeir eru að venjast. Það er
kannski rétt, að landinn vilji ekkert
á sig leggja.
Það er aldrei hægt að segja um
það fyrirfram, hvort þessi eða hinn
geti notað kontakt sjóngler. Þar
kemur ýmislegt til greina. Augna-
lokið getur verið of strítt, viðkom-
andi getur haft einhverja augnveiki
sem ekki þolir snertingu sjónglerj-
anna, og þeir eru til, sem ekki sjá
eins vel með snertiglerjum og venju-
legum gleraugum, þótt aðrir fái
mun betri sjón með sjónglerjum.
Glerið flýtur á tárahimnu framan á
auganu og tárin, sem safnast undir
glerið, geta verkað sem linsa og
stuðlað jafnframt að skýrari sjón
heldur en gleraugu, sem eru þurr
og fjær auganu.
Fólkið kemur til mín með resept
frá augnlæknum upp á venjuleg
gleraugu, og ég get haft hliðsjón af
því resepti eða gleraugum fólksins,
en annars verð ég að mæla sjónina
upp á nýtt, eftir að linsurnar hafa
verið settar í augun. Það gerir leið-
rétting táranna, sem ég sagði þér
frá áðan. Ég læt fólkið nota glerin
tvo tíma á dag fyrst, og síðan smá-
lengja tímann, þar til það hcfur van-
VIKAN 7. tbl. — 40