Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 20

7.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
f sömu svifum heyrðist landsyfir-
réttardómarinn ræskja sig frammi
í stiganum, en þannig var hann van-
ur að tilkynna komu sína. Veronika
þrammaði fram á ganginn og
kveikti öll ljós. Hún flýtti sér svo
miikð, þegar hún heyrði að hús-
bóndinn var á leiðinni, að hún
gleymdi að loka eldhúsdyrunum og
lyktin af blómkáli barst inn í svefn-
herbergið. Evelyn reis á fætur og
starði á Maríönnu.
„Þér er óhætt að treysta á mig.
En fyrir alla muni taktu þetta ekki
svona hátíðlega. Það er hinn mesti
misskilningur að þarna sé um líf
eða dauða, að tefla. Þið Kurt eruð
bara allt of einstrengingsleg í allri
hugsun ...“
Þær héldu fram á ganginn til móts
við landsyfirréttardómarann.
„Ég ætla að biðja þig um að hafa
innöndunartækið til taks,“ sagði
hann formálalaust. Hann var radd-
vana af hæsi. Evelyn fór fram í eld-
húsið og blandaði heitu vatni og
furunálaolíu í réttum hlutföllum á
geymi tækisins, og óljóst fannst
henni, sem hún hefði alltaf endur-
tekið sömu hlutina, öll þessi sex
ár, sem hún hafði verið gift. Að hún
hefði stöðugt verið að blanda vatni
og furunálaolíu á geymi innöndun-
artækisins. „f síðasta skiptið," hugs-
aði hún ósjálfrátt, þegar hún hellti
furunálaolíunni út í vatnið. Það
var að vísu algerlega órökræn hugs-
un. Hún ætlaði einungis að skreppa
til Parísar og dveljast þar í tvo
daga, og síðan mundi allt hjakka
aftur í sama farinu. En þótt undar-
legt mætti virðast, gat hún ekki
með neinu móti gert sér grein fyrir
því, að hún ætti eftir að koma heim
aftur og hefja aftur sína hversdags-
legu tilveru. Það var ekki nema eitt,
sem komst að í huga hennar — hún
var að fara, og för hennar var heit-
ið til Parísar. Frank hafði kallað
á hana og hún hlýddi kalli hans.
Þar var ekki um neitt hik að ræða,
engan vafa. Hún átti ekki nema um
eitt að velja.
Hún sat við borðið eins og í
draumi. Blómkál, gervihérasteik,
eplabúðingur. Maríanna talaði án
afláts, landsyfirréttardómarinn sagði
fátt og Evelyn mælti ekki orð frá
vörum. Klukkan sló átta, óvenju-
lega hratt.
„Þú verður að láta niður í tösk-
urnar þínar í snatri," sagði Marí-
anna. „Annars komum við of seint
til Geltow ...“ Hún sagði þetta af
slíku kæruleysi, að einungis fær-
ustu leikkonu hefði verið til þess
trúandi, og Evelyn hélt niðri í sér
andanum. Hún hafði alltaf ímyndað
sér, að það hlyti að vera örðugra
að skrökva að dómurum en nokkr-
um öðrum. Kurt leit spyrjandi upp
frá diskinum. „Ég ætla að taka
Evelyn með mér til Geltow um helg-
ina,“ bætti Maríanna við.
„Byrjar ykkar helgi á föstudög-
um?“ spurði hann hás, en hvorki
ónotalega, eða að honum þætti þetta
undarlegt.
„Mér finnst að ég eigi skilið að
taka mér góða hvíld yfir eina
helgi,“ sagði Maríanna. „Og Evelyn
er sannarlega þurfandi fyrir sól' og
hvíld ..."
„Ég var að vona að þú yrðir við-
stödd réttarhöldin á morgun,“ sagði
Kurt við Maríönnu. Evelyn hlýddi
á orðaskipti þeirra — það var eins
og hún kæmi málinu alls ekki við.
„Þú ert sjálfselskur, eins og fyrri
daginn," svaraði Maríanna.
„Jæja, ég get þá skroppið til ykk-
ar á sunnudaginn," sagði Kurt. „Þú
verður að gæta þess, að Evelyn
vaði ekki í fæturna," bætti hann
við.
„Ég tek hana með mér í tveggja
stunda gönguferð á hverjum degi,
en læt hana liggja í sólbaði þess
á milli,“ svaraði Maríanna.
Þau ræddu um hana, rétt eins og
þau væru að semja um einhvern
dauðan hlut sín á milli. Evelyn
hvarf inn í svefnherbergið, en eigin-
maður hennar var setztur við inn-
öndunartækið, og Maríanna sat hið
næsta honum og ræddi við hann.
Forlög, hugsaði Evelyn. Stórt orð,
og hún hafði aldrei ímyndað sér að
það stæði í neinu sambandi við hana
sjálfa. Þetta eru forlög mín — ég
hef tekið þau í mínar eigin hendur.
Hún kveið óljóst einhverri annar-
legri hættu. Ósannindum var aldrei
að treysta, þau voru eins og köngul
lóarvefur. Og ef maður hennar kæm-
ist að sannleikanum, væri áreiðan-
lega öllu lokið. Þá það — þá væri
því lokið. Það voru þá forlög, hugs-
aði hún þrákelknislega.
Hún kepptist við að láta ofan í
töskurnar. Svartur kjóll. Kvöldkjóll.
Hún átti ekki nema einn náttkjól.
Brúðkaupsgjöf og skreyttur dýrum
knipplingum. Peningar, hugsaði hún
og hnyklaði ósjálfrátt brúnir. Hún
hafði ekki hugmynd um hvað far-
miðinn kostaði. Hún fór fram í eld-
húsið, fékk Veroniku tuttugu mörk
og stakk því, sem af gekk heimilis-
peningunum í töskuna sína.
„Ég skrepp til Geltow yfir helg-
ina,“ sagði hún. „Þér verðið að sjá
um þetta allt saman; sjá um að alltaf
sé nóg af ávöxtum til heima á kvöld-
in og að blanda furunálaolíuna ...“
Veronika horfði undrandi á eftir
henni. Það var ekki nýtt að hús-
móðirin skryppi til Geltow í nokkra
daga, en það var nýtt að hún hefði
að því svo hátíðlegan formála.
Hún kraup sem snöggvast við
rekkju Litlabróður og það setti að
henni grát. Eins og að hún væri
viss um, að hún kæmi ekki söm
heim frá París á laugardaginn. Eða
hún kæmi alls ekki aftur. En hvað
um það. Hún varð að fara. Hún átti
ekki nema um eitt að velja. Þetta
voru hennar forlög ...
Hún reis á fætur aftur, og ekkert
var henni raunverulegt lengur.
Kveðjur. Vertu sæll, Kurt. Sé þig
aftur á sunnudaginn. Hringi kannski
til þín frá Geltow. Verið þér sælar,
fóstra. Verið þér sælir, stigagangur.
Verið þér sæl ... þetta getur ekki
verið, mig dreymir einungis. Dreym-
ir að ég sé á leið til Parísar á stefnu-
mót við framandi mann.
„En ... ef Kurt hringir nú til
Geltow, Marianna?"
„Vertu alveg róleg. Ég sé um
það ...“
Götuljós. Elfin. Vertu sæl,
Berlín ...
„Marianna ... ef ég fell í yfirlið,
þegar ég er orðin ein... Hvað á
ég að gera
„Maður fellur ekki í yfirlið,
þegar maður er einn,“ svaraði Mari-
anna hæðnislega.
Járnbrautarstöðin. Burðarkarlar.
Farmiði... þakka yður fyrir. Svefn-
vagn ... Já, þakka yður fyrir. Eve-
lyn hefur aldrei á ævinni keypt
farmiða, hún þorir ekki að fá burð-
arkarlinum töskurnar sínar, þorir
ekki að spyrja brautarstarfsmenn-
ina um neitt. Það er lán, að Marí-
anna er með.
„Telpan byrjuð að ganga óstudd
...“ segir Maríanna glettnislega. „Þú
sendir mér símskeyti, ef þú þarft
einhverrar aðstoðar við .. .“
„Já, þakka þér fyrir.“
„Ég vildi gjarna fá að vita hvar
þú ætlar að dveljast í París ...“
„Ég ... ég veit það ekki ...“
Og allt í einu setur ákafa hræðslu
að Evelyn. Frank hafði sagt henni
nafnið á gistihúsinu, en henni hafði
orðið svo mikið um þetta allt, að
hún veitti því ekki athygli. Sem
snöggvast sá hún sjálfa sig standa
eina og vegalausa uppi í París, svip-
ast árangurslaust um eftir Frank,
hafa ekki neina peninga til að kom-
ast heim aftur ... falla í yfirlið á
götunni ...
„Lestin,“ mælti Maríanna lágt, og
það leyndi sér ekki að nú var hún
líka gripin nokkrum kvíða. Hún ýtti
Evelyn upp klefaþrepin.
„Hvenær kemurðu aftur?“ spurði
hún.
„Á laugardaginn. Ég kem beina -
leið til Geltow.“
Maríanna vafði hana örmum.
Þrýsti henni að barmi sér og kyssti
hana fast á munninn.
„Ég vona það ...“
Lestarþjónninn hratt Maríönnu út
úr klefadyrunum og út á brautar-
pallinn. Evelyn hikaði við eitt and-
artak. Síðan gekk hún inn í svefn-
klefann sinn. Loftið þar inni var
kæfandi þungt, og konan, sem þegar
lá í neðri rekkjunni, virtist móðguð
yfir komu hennar. Evelyn kleif upp
í sína rekkju, kveikti á litla lamp-
anum yfir höfðalaginu, en konan
í neðri rekkjunni hafði fyllt farang-
ursnetið uppi yfir töskum sínum.
Selma Rabbinowitz, Bukarest, stóð
á merkispjöldunum. Lestin ók af
stað og merkispjöldin komust á
hreyfingu.
Evelyn slökkti ljósið og tók að
afklæða sig. Hún kveið því að
leggjast í framandi sæng. Lestin
rann út í myrkrið og gnýrinn jókst
stöðugt. Á morgun ... á morgun ...
2Q — VIKAN 7. tbl.