Vikan - 14.03.1963, Qupperneq 19

Hún átti sér enga ósk heit-
ari en þá, að hann tæki hana
með valdi, neyddi hana og
hrifi hana með sér á bál
fýsnanna.
skalla og hólmgönguör, sló saman
hætlunum og bar sig hermannlega.
„Nei, er frúin stödd hér í París?
Er eiginmaðurinn hér líka . .. ekki
það, í Berlín, ó-já, ég veit það. Okk-
ar ferðalagi er líka í þann veginn
að ljúka — hinum dýrlegu dögum
í Aranjuez, eins og skáldið komst
að orði. Við höfum verið í Alzír;
konan mín er orðin hálfgerð Araba-
kona að sjá ...“
Og þannig hélt hann áfram, ó-
stöðvandi og óumflýjanlegur eins og
örlögin.
„Dr. Eckhardt — má ég kynna
yður herra Davis,“ hvíslaði Evelyn
náköldum vörum. Frank kinkaði
kolli alltillega á bandaríska vísu,
dr. Eckhardt hneygði sig lítið eitt
að liðsforingjahætti, og það leit út
fyrir að hann vænti sér einhverrar
skýringar.
Evelyn þvingaði sig til að skrökva,
þótt hún þættist vita að hann tryði
sér ekki.
„Við skruppum hingað til Parísar,
vinkona mín og ég. Maríanna —
þér munið eftir henni?“ mælti hún
lágt og biðjandi.
En dr. Eckhardt átti erfitt með að
stöðva sig, þegar hann var einu
sinni kominn af stað.
„Nei, það var skemmtileg hend-
ing,“ rausaði hann. „Þér eruð fyrsta
manneskjan af þeim, sem við þekkj-
um, sem við hittum hérna í París;
sem við höfum hitt síðastliðnar
þrjár vikur. Ég sat þarna og sagði
við konu mína: Er þetta ekki frú
Droste landsyfirréttardómara? sagði
ég. Og hve lengi hefur frúin hugsað
sér að dveljast hérna? Einungis tvo
daga ... dásamleg borg, París ...
þá sjáumst við aftur í Berlín. Það
var skemmtilegt að hitta yður
hérna. Skemmtileg hending ...“
Kona doktorsins, sem verið hafði
inni í snyrtiherberginu kom þaðan
aftur í þessum svifum, og dr.
Eckhardt kynnti þær af mikilli
mælsku, og loks drógu þau sig svo
inn í hornið aftur; hælaskellir,
handtak, hneyging — sjáumst aftur
í Berlín.
„Þá það,“ mælti Evelyn lágt, þeg-
ar þau hjón voru loks farin. Þá var
Framhald á bls. 50.
VXKAN 11. tbl. - -JC)