Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 19

„Ég á ekki einu sinni hundrað krónur til
7. .
„Fyrirgefið þér, frú! Viljið þér aðeins segja
við mig eitt orð?“
„Hvað er það?“
„Viljið þér ekki kaupa af mér þessa litlu
plötu hérna, hún er úr hreinu gulli og áreið-
anlega mjög mikils virði. En það stendur
þannig á, skal ég segja yður, að mig vantar
peninga núna í augnablikinu, svo að þér getið
fengið hana fyrir aðeins hundrað krónur.“
„Er þetta gull?“
„Já, já, hreina gull. Þetta er mjög verð-
mæt plata, og þér tapið áreiðanlega ekki á
því að kaupa hana af mér. Hvernig lízt yður
á það? ... Aðeins einar hundrað krónur."
„Nei, þakka yður fyrir. Ég hefi engan
áhuga.“
Og konan sneri sér snúðugt undan og gekk
hröðum skrefum í burtu.
Það var kannski heldur ekki nema von,
því maðurinn, sem ávarpaði hana þannig úti
á miðri götu hérna í Reykjavík fyrir nokkru
síðan, var vægast sagt ekki traustvekjandi,
ef dæma skyldi eftir klæðaburði eða fram-
komu, þrátt fyrir það að hann væri hrein-
legur að sjá og myndarlegur á velli.
Hann var klæddur velktum, síðum ryk-
frakka, sem sýnilega passaði honum ekki
of vel, og upp úr vasa hans sást á stútinn á
flösku, sem ætla mátti að innihéldi brenni-
vín. Buxurnar voru krumpaðar og skórnir
slitnir. Um hálsinn hafði hann bundið þykk-
um ullartrefli innanundir uppbrettan frakka-
kragann, en á höfðinu var gamall svartur
„harður“ hattur, sem sýnilega hafði einhvern
tíma átt betri daga. Dökk sólgleraugu skýldu
augum mannsins, og vangar hans og efrivör
voru hulin þykku, svörtu skeggi. Hann var
sýnilega einn þeirra ólánssömu manna, sem
ganga oft hér um götur og reyna með ein-
hverju móti að krækja sér í aura fyrir votum
vörum, og láta sér kannski stundum i léttu
rúmi liggja hvaða aðferð þeir nota til þess.
Þeir eru því vægast sagt ekki traustvekjandi,
enda var leikurinn líka til þess gerður, að
þessu sinni.
Jú, því leikur var það óneitanlega í þetta
sinn.
Vikan hafði orðið sér úti um örlitla málm-
plötu, þunna og ræifilslega, einmitt í því
augnamiði að gera nokkrum samborgurum
saklausan grikk, — og kannski líka til að
gera einhvern ríkan í bili — og til að kynna
sér viðbrögð þeirra til þeirra manna, sem
stunda þá iðju að næla sér í peninga hjá
ókunnu fólki.
En þessi ómerkilega málmplata var alls
ekki eins ómerkileg og margur skyldi ætla,
því að þótt flestir mundu álíta hana vera
úr lélegri látúnblöndu, beyglaða og glans-
lausa, þá var hún svo sannarlega úr skíra
gulli — tuttugu og fjögur karöt. Hún var
fengin hjá Skart h.f. og Valur Fannar, gull-
smiður vottaði, að hún kostaði hvorki meira
né minna en tíu þúsund krónur!!
Xíu þúsund krónur!
Ef einhver þeirra vegfarenda, sem þessi
Framhald á næstu siðu.
Yikan sendi mann út á götu með
gullplötu að verðmæti tíu þúsund
krónur og hann reyndi að selja hana
á 100 krónur. Hann reyndi við fólk
á öllum aldri, en það var ekki ginnkeypt
fyrir gullinu — allir töpuðu
tíuþúsundkallinum.
I I
100 KRONUR-KOSTAKJOR
- 19
VIKAN 16. tbl.