Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 41

Hvað á að gera í kvöld?
Framhald af bls. 16.
Og svona líka laglegir strákar. Það
voru engar ýkjur að segja, að þeir
væru dásamlegir. Svo voru þeir held-
er ekkert tilgerðarlegir. Ég heiti
Les, þetta er Tony og þetta Dave,
og þar með var málið afgreitt.
Reyndar var ekki hægt að segja,
að samræðurnar hafi náð mikið
lengra. Þeir höfðu varla komizt yfir
réttu-mér-saltið, eða má-ég-fá tómat-
sósuna í samræðunum við þær. Þeir
töluðu mest innbyrðis og flest af því
var óskiijanlegt fyrir stiilkunum.
Eftir matinn liöfðu þeir svo horfið
eitthvað út í buskann og ekki sézt
framar það kvöldið. Það urðu þeim
auðvitað mikil vonbrigði, en hvers
virði var einn dagur? Á morgun var
annar dagur.
Sá dagur kom með sólskin og ævin-
týri á næsta leyti. Pam var í rauð-
köfióttum buxum með stutt band
um dökkt hárið. Joyce hafði fléttað
hárið í ljósar fléttur og var í appel-
sínurauðum siðbuxum. Buxurnar
hennar Carol voru langröndóttar og
luin var með hárið slegið niður á
axlir. Þær voru allar þrjár mjög
snotrar á að lita og voru sér þess
vel meðvitandi.
Tony, Dave og Les komu of seint
að morgunverðinum. Það olli stúlk-
unum nokkrum erfiðleikum að sitja
og bíða við borðið, þar sem þær
hcíðu þegar etið sig mettar. Allar
vissu þær hverju þær í sameiningu
og hver ein fyrir sig biðu eftir. Það
var spurningin: Hvað ætlið þið að
'gera í kvöld?
En hve þær þráðu að heyra þessa
spurningu, sem í einu vetfangi mundi
leysa allan vanda. En hún lét bíða
eftir sér. Dagurinn varð samt mjög
skemmtilegur. í sundlauginni reyndu
])ær i fyrsta sinn nýju sundbolina
sina, sem mundu fara þeim enn bet-
ur eftir að þær væru orðnar brúnar
af sólinni. í lauginni hittu þær pilt-
ana og þau töluðu dálítið saman.
Dave, sem var greindaslur þeirra,
spurði: Hvernig er vatnið? Er það
mjúkt?
Hlátur Joyce var eilitið hjartan-
legri en hinna. Það var þegjandi
samkomulag, að Dave væri frátek-
inn fyrir hana.
— Við sjúumst, þegar við hittumst
næst, kölluðu þeir, þegar þeir fóru
upp úr.
Pam hristi höfuðið. — Þvflikir
gæar! sagði hún.
Fyrir liádegisverð höfðu þær fata-
skipti og fóru i sportbuxur, aðallega
til að geta notað þær, af því að
þær höfðu tekið' þær með sér. Þær
voru hrífandi með injótt mittið og
langa og granna fótleggina. Les út-
skýrði fyrir Carol, hvernig mynda-
vélin hans færi að því að taka
myndir, og Tony trúði Pam fyrir
þvi, að honuin þætti vanillusósa ekki
góð. Þetta var þó alltaf byrjun. En
svo 'hurfu þeir aftur. Þeir virtust
vera óaðskiljanlegir vinir og alveg
ómóttækilegir fyrir kvenlegan ynd-
isþokka.
Áhugi Arthurs dofnaði okki, og
brátt fengu hinar stúlkurnar líka
dansfélaga. Það var alltaf einhver
Ron eða -Peter eða Steve nálægur.
Það er erfitt að velja réttan litf en valið á
málningartegundinni er auðvelt
POLYTEX— plastmálningin er sterk og falleg í miklu litaúrvali.
PO LYT EX — plastmálning hefur jafna og matta áferd,
____________ er gefur litunum mildan og djúpan blæ.
rsiötrn
Vikan leið hratt, en gleði stúlknanna
var ekki alveg óblandin. Enginn
þessara pilta stóðst samanburð við
hina þrjá, sem settu sig á svona
háan liest.
Þegar aðeins tveir dagar voru eft-
ir af dvalartimanum, fundu stúlk-
urnar að eitthvað lá í loftinu við
miðdegisverðarborðið. Samræðurn-
ar voru fjörlegri en nokkru sinni
fyrr og piltarnir voru óvenju hæ-
verskir og réttu þeim allt á borð-
inu, sem hægt var að rétta.
Pam, Joyce og Carol blómstruðu
upp af gleði og von. Þær voru bjart-
sýnar og þær vonir, sem þær höfðu
alið með sér, en aldrei höfðu rætzt,
fengu nú nýjan lífsþrótt við þessa
uppörvun.
Þegar piltarnir svo urðu þögulli
og gotruðu augunum vandræðalega
hvor til annars, dró það ekki úr
sigurvissunni.
— Segð þú það, sagði Tony við
Les.
— Nei, það verð,ur þú að gera,
sagði Les. — Eða þú Dave.
Stúlkurnar krepptu hnefana undir
borðinu og sátu steinþegjandi og
þorðu varla að draga andann af
eftirvæntingu.
Dave bældi niður óstyrkan hlátur
og tók svo að sér flutning málsins.
— Hvað ætlið þið að gera i kvöld?
Hann horfði feimnislega af einni
stúlkunni á aðra. Hinir voru álika
vandræðalegir og það var auðséð, að'
þeir stóðu sem einn maður á bak við
spurninguna.
Dökkt, gullgult og rauðleitt höfuð
hneigðu sig í takt. Þrenn skugga-
skyggð augu glömpuðu glaðlega.
Þrjár raddir hvisluðu: — Bkkert
sérstakt . . . Og þrjú hjörtu hættu
næstum að slá.
— Við vorum nefnilega að hugsa
um, hélt foringinn áfram, hvort þið
gætuð kannski þvegið nokkrar skyrt-
ur fyrir okkur. Við eigum engar
hreinar eftir.
Þrjár laglegar stúlkur náðu sér
fljótt eftir reiðina og vonbrigðin.
Það var bara fimmtudagskvöld —
það kom dagur eftir þennan dag!
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
horfendum virðist vígfimi garpanna
meiri, er þeir hafa skoplegar hermi-
skylmingar skelmanna til saman-
burðar. Kannski finnst hetjunum, að
þeir verði á þennan hátt að gefa
áhorfendunum til kynna, að orrust-
urnar, sem þeir heyja, séu ekki eins
alvarlegar og halda mætti af högg-
unum, lögunum og öllum tilburðum
— í rauninni sé þetta allt í gamni,
eins og krakkarnir segja. Til er það
líka, þótt óneitanlega þurfi nokkra
illgirni til að trúa því, að hetjurnar
sjálfar séu ekki alveg vissar um að
nokkur fengist til að vera vitni að
vopnafimi þeirra, vígkænsku og öðr-
um hetjuskap, ef fíflin væru ekki
með í ferðinni.
Ef maður tæki sér nú það Bessa-
leyfi að þýða Ibsen gamla svolitið
frjálslega, til dæmis: „Á föruneyti
skal foringja þekkja ...“ hver mundi
þá dómur sögunnar um þær hetjur,
sem ríða um héruð með fifl að föru-
neyti... ? Drómundur.
VIKAN 16. tbl. — ^