Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 33

Hann gekk að opnum glugg-
anum, allsnakinn, svalg að
sér tært morgunloftið svo
að barmur hans þandist,
barði hnúum á brjóst sér
og tók eins konar dansskref
eins og negrarnir á kvik-
myndatjaldinu.
mig,“ sagði Evelyn. „Maríanna.
Manstu ekki eftir henni?“
„Er það hún, sem hefur svo fal-
legt hörund?" spurði hann.
Evelyn yppti öxlum. Hún hafði
aldrei veitt því athygli hvort Marí-
anna hafði fallegt hörund eða ekki.
Og henni kom það óneitanlega á
óvart, að Frank skyldi hafa komizt
að raun um það.
Hún hefði viljað allt til þess gefa
að vita með vissu hvort Frank elsk-
aði sig. Ekki hvort að hann elskaði
sig á sama hátt og hún unni honum
— hún vissi vel, að það kom ekki
til greina — heldur einungis hvort
að hann elskaði sig. Hvort hann
hefði elskað sig, þegar hann sendi
henni mímósurnar, þegar hann
hringdi til hennar í Berlín, þegar
hann féll í svefn við hlið henni í
nótt. Þá hafði hún verið viss um
það, en nú fór hún að efast um það
aftur. Hún háði harða baráttu við
sjálfa sig, en loks varð henni það
ofraun að leyna með sér þeirri
spurningu, sem engin kona hefur
nokkru sinni getað leynt með sér.
„Elskarðu mig?“
Frank gerði hlé á borðhaldinu,
greip um hönd henni og svaraði:
„Já, vina mín. Víst elska ég þig.“
Það sannfærði hana samt ekki,
því að vitanlega gat hann ekki neinu
öðru svarað. Þegar ástin var ann-
ars vegar, fékk maður aldrei að vita
sannleikann.
Hunangið loddi við fingurgóma
hennar og hún skrapp inn í bað-
herbergið til að þvo sér um hend-
urnar. Svo átti hún í hálfgerðum
átökum við handtöskuna sína, og
um hríð stóð hún og virti fyrir sér
vegabréf sitt, annars hugar. Ljós-
myndin var eilítið tekin að dofna,
hún hafði látið taka hana til þess
að geta sett hana í vegabréfið, þeg-
ar hún undirbjó brúðkaupsferð
sína. Þetta var fögur Evelyn, og í
hálsmálinu á köflótta kjólnum gat
að líta gullnæluna með perlunni,
sem faðir hennar hafði einu sinni
gefið henni, og sem hán bar enn.
Þetta var hraustlegri og glaðlegri
Evelyn; grönn að vísu og fínleg, en
ekki eins holdskörp, þreytuleg og
niðurbrotin og hún var nú orðin.
Framhald á bls. 33.